วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 40

ทันทีที่ฉินซูลงจากรถ โจวซือฉินก็ลากเธอเข้ามา

เธอเบาเสียงลงและขู่ว่า: "เห็นไหม นักข่าวอยู่ที่นี่แล้ว! ถ้าวันนี้แกไม่เอาเงินมาให้ฉัน 5 ล้าน ฉันจะเปิดโปงแกทันที!"

ใบหน้าของฉินซูเย็นชาลงชั่วครู่หนึ่ง "ฉันจะไปเอาเงินห้าล้านที่ไหนมาให้ ถ้าคุณไม่มีที่อยู่ ฉันก็จะหาห้องพักโรงแรมให้ ส่วนนักข่าวพวกนี้..."

เธอกวาดสายตาไปที่นักข่าวกลุ่มนั้น

โจวซือฉินพูดอย่างโกรธเคือง "หยุดพูดเรื่องไร้สาระสักที! ใครจะไปสนใจเรื่องที่จะจัดหาที่อยู่ให้อีก เข้าบ้านปุ๊บก็โดนคนอื่นไล่ออกปั๊บ! ฉันคิดมาดีแล้ว ต้องการแค่เงินเท่านั้น ห้าล้าน ห้ามขาดไปสักแดงเดียว ไม่อย่างนั้นฉันจะ..."

ฉินซูขัดขึ้นก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอชี้ไปที่นักข่าวคนหนึ่ง "นั่นไม่ใช่ลูกสาวคนโตของลูกน้องของคุณหรอกหรอ?" ฉันจำได้นะว่าเธอทำงานอยู่ที่โรงงานตัดเย็บเสื้อผ้า กลายเป็นนักข่าวไปตั้งแต่เมื่อไหร่?"

โจวซือฉินไม่พูดอะไร ฉินซูเข้าใจแล้ว เธอยิ้มออกมาครั้งหนึ่ง "ดูท่าทางคนพวกนี้จะไม่ใช่นักข่าวนะ!"

"ใครบอกกันล่ะ พวกเขาคือนักข่าว!" โจวซือฉินเถียงข้าง ๆ คู ๆ ใบหน้าแดงก่ำ

เพื่อประหยัดเงินในการจ้างนักแสดง เธอยังเรียกญาติอีกสองสามคนมาช่วย คิดไม่ถึงว่าฉินซูจะสายตาดีขนาดนี้!

ร่างสูงเดินเข้ามาพร้อมกับพูดเสียงทุ้ม “ใช่นักข่าวหรือไม่นั้น สืบนิดเดียวก็รู้แล้ว”

โจวซือฉินมองฉู่หลินเฉินด้วยความประหลาดใจ ทำไมเขาถึงมาที่นี่ด้วย?

แค่ฟังเขาสั่งอย่างเย็นชาว่า “เว่ยเหอ ลองดูสิว่านักข่าวพวกนี้มาจากสำนักข่าวไหน ลองโทรศัพท์เช็คดู การแอบอ้างเป็นนักข่าวถือเป็นอาชญากรรม ต้องส่งไปที่สถานีตำรวจ”

แค่เขาพูดจบ สีหน้าของ “พวกนักข่าว” ก็เปลี่ยนไป

โจวซือฉินทำได้เพียงขยิบตาส่งสัญญาณให้พวกเขา ทุกคนเห็นด้วยและกล่าวอย่างพร้อมเพียงกันว่า "วันนี้ไม่สัมภาษณ์แล้ว"

จากนั้นพวกเขาก็จากไปอย่างรวดเร็วด้วยความกลัวว่าถ้าช้าไปสักก้าวเดียว ก็จะถูกทิ้งเอาไว้

สายตาของฉู่หลินเฉินมองไปที่ใบหน้าของโจวซือฉิน โจวซือฉินตื่นตระหนกจากสายตาที่ดุดันและน่าดึงดูดของเขา

ริมฝีปากบางของเขาขยับเล็กน้อย "ถ้าเธอมีอะไรจะพูด พูดตอนนี้ได้เลย"

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับแรงกดดัน โจวซือฉินรู้สึกเหมือนเธอกำลังโดนบีบคอด้วยฝ่ามือที่มองไม่เห็นอยู่ และพูดอะไรไม่ออก

สายตาของเขามันดุดันเกินไป ราวกับว่าถ้าเธอพูดอะไปผิดไปสักคำเดียว เธอก็จะถูกบีบให้ตายคาที่

"คุณชาย...น่ะ...นี่คือเรื่องเข้าใจผิดนะคะ...." โจวซือฉินพูดอย่างลุกลี้ลุกรน มองฉินซูไปก็รู้เกลียดจนทนไม่ไหว

เธอข่มขู่ฉินซูได้ แต่ไม่กล้าทำต่อหน้าฉู่หลินเฉิน

โจวซือฉินดึงสายตากลับมาอีกครั้ง เธอพูดด้วยไปใบหน้ายิ้มแย้ม "คุณชาย จริง ๆ ฉันอยากทำข้อตกลงกับคุณ"

ในเมื่อเอาเงินจากฉินซูไม่ได้ เธอก็ต้องเปลี่ยนวิธี

โจวซือฉินพูดกับฉู่หลินเฉินด้วยรอยยิ้ม "คุณชาย พวกเราต่างก็รู้ว่าฉินซูน่ะเป็นแค่ตัวปลอม และที่ยังต้องอยู่กับคุณเพื่อเล่นละครตบตาเท่านั้น ฉันเดาว่าพวกคุณคงแยกห้องนอนกันใช่ไหมคะ?"

สายตาของโจวซือฉินเต็มไปด้วยความคลุมเครือ "จริง ๆ แล้วฉินซูของพวกเราไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือว่ารูปร่างก็ดูดีไปหมด ถ้าคุณชอบ...จ่ายมาแค่นิด ๆ หน่อย ๆ ก็พอค่ะ"

ทันทีที่ได้ยิน ฉินซูก็เข้าใจสิ่งที่โจวซือฉินจะสื่อ ความโกรธของเธอแล่นขึ้นมาทันใด "โจวซือฉิน คุณจะไม่รักษาหน้าเอาไว้เลยเหรอ? เราไม่มีความเกี่ยวข้องใด ๆ กันแล้ว!"

โจวซือฉินโต้กลับทันที "ไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว? ถ้าไม่ใช่เพราะบ้านฉันรับเธอเอาไว้ เธอคงตายที่ข้างถนนไปแล้ว ห้าปีมานี้พวกเราให้ทั้งอาหาร เสื้อผ้า เรียนหนังสือ อะไรบ้างที่ไม่ต้องใช้เงิน? จู่ ๆ จะมาพูดตัดความสัมพันธ์กันแบบนี้ มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ!"

เธอหันไปทางฉู่หลินเฉิน "คุณชาย ผู้หญิงโตเป็นสาวก็ต้องออกเรือน วันนี้ฉันขายฉินซูให้คุณแล้ว คุณใช้งานตามสบายเลยค่ะ"

เว่ยเหอตาโตอ้าปากค้าง มันมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้อีกเหรอ? เห็นได้ชัดว่าอยากได้เงิน เขาเหลือบมองไปที่คุณชาย ฉู่หลินเฉินชำเลืองมองไปที่ฉินซูที่อยู่ข้าง ๆ เขาพูดขึ้นมาอย่างชอบใจ "เท่าไร?"

เมื่อโจวซือฉินเห็นว่าเขาสนใจ ใบหน้าก็มีมีความสุขราวกับดอกไม้บ้าน