วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 41

เธอยื่นมือออกมาทันที "ห้าล้าน!"

ฉู่หลินเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาเหลือบมองไปที่ฉินซูพร้อมกับตอบกลับโจวซือฉิน "เธอเหมาะสมกับราคานี้เหรอ?"

"ถ้าอย่างนั้น.....สามล้าน?" โจวซือฉินไม่ได้คิดเอาไว้ แต่ถึงอย่างไร เธอก็กำลังจะได้ฮุบเงินของฉู่หลินเฉิน

ฉู่หลินเฉืนหัวเราะออกมา "สองล้าน"

โจวซือฉินกัดฟันพยักหน้า "ได้!"

เงินสองล้านนี้หลังจากใช้หนี้ ก็ยังมีเหลืออีกเล็กน้อย แต่ก็ยังดีกว่าไม้ได้อะไรเลย!

ฉู่หลินเฉินเขียนเช็คใบหนึ่งให้เธอ "รู้ใช่ไหมว่าต้องทำอย่างไร?"

"คุณวางใจเถอะค่ะ ต่อจากนี้ฉินซูก็จะกลายเป็นคนของคุณแล้ว ฉันจะหุบปากเอาไว้ให้ดี! จะปิดปากให้เงียบ!" โจวซือฉินรับเงินไป เธอเดินจากไปพร้อมกับจงหยู่อ๋างอย่างมีความสุข

ฉินซูดูการต่อรองราคาของคนทั้งคู่ แล้วก็ "ขาย" ตัวเองแบบนี้แล้ว คงจะเป็นการโกหกถ้าบอกว่าไม่โกรธ

เธอรู้ว่าโจวซือฉินเป็นคนโลภ แต่ไม่คิดว่าจะไร้ขีดจำกัดขนาดนี้ ยังไงก็เรียกเธอว่า "แม่" มาห้าปี สุดท้ายกลับขายเธอให้กับคนอื่นเฉกเช่นสิ่งของ

แต่ด้วยความมีเหตุผลเธอจึงอดกลั้นความโกรธเอาไว้ และถามขึ้น "คุณชาย นี่มันหมายความว่าอย่างไร?"

ฉู่หลินเฉินเหลือบมองเธอ ดวงตาของเขาหรี่ลง

ผู้หญิงคนนี้ เมื่อครู่ที่โจวซือฉินเอ่ยปากขายเธอ อารมณ์ของเธอแปรปรวนเป็นอย่างมาก แต่ผ่านไปครู่เดียวก็เย็นลงราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ความสามารถในการณ์ควบคุมอารมณ์ได้ดีเยี่ยม ในสถานการณ์เช่นนี้ทำให้ฉู่หลินเฉินอดที่จะหันไปมองไม่ได้

อารมณ์ขี้เล่นเกิดขึ้นในใจของเขา "เมื่อกี้เธอก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอไง ฉันซื้อเธอด้วยเงินสองล้าน ดังนั้น ต่อจากนี้ไม่ว่าฉันต้องการอะไร เธอก็ต้องทำตาม เข้าใจไหม?"

ฉินซูขมวดคิ้วถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา "คุณชายรู้หรือเปล่าว่าการค้ามนุษย์มันผิดกฏหมาย?"

"แต่เงินของฉันถูกใช้ไปเพราะเรื่องของเธอจริง ๆ นี่ เธอจะไม่ตอบแทนให้ฉันหน่อยเหรอ?"

ฉินซูโกรธจนหายใจไม่ออก มีเพียงคำสามคำที่พูดออกมา "ไร้ยางอาย"

ถึงแม้ว่าเว่ยเหอที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ไม่ได้พูดอะไร แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะตำหนิอยู่ในใจ การกระทำของคุณชายของเขา มันช่าง...น่าไม่อายจริง ๆ

เมื่อเห็นความโกรธของฉินซู ฉู่หลินเฉินก็กดริมฝีปากของเขาเบา ๆ เพื่อให้เห็นธาตุแท้ของเขา

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น "เว่ยเหอให้คนของเราจับตามองโจวซือฉิน ดูว่าเธอจะเอาเงินไปไว้ที่ไหน และถ้ารู้ข่าวของจงจื้อหย่วนรายงานฉันทันที"

พ่อแม่บุญธรรมของฉินซู มีปัญหาและต้องแก้ไข เขาไม่ยอมให้ใครมาข่มขู่เขา

เว่ยเหอตกตะลึง จากนั้นก็ตอบว่า “ครับ”

ฉินซูเข้าใจและมองไปที่ฉู่หลินเฉินด้วยความประหลาดใจ

เขาให้เงินกับโจวซือฉินเพื่อ...หว่านแหตกปลาระยะยาว?

ดังนั้นคำพูดที่เขาพูดเมื่อครู่นี้ที่แท้ก็ทำเพื่อแกล้งเธอเท่านั้น

ไอ้ผู้ชายคนนี้!

....

ขณะเดินทางกลับ อารมณ์ของฉินซูค่อย ๆ สงบลง

วิธีการจัดการปัญหาของฉู่หลินเฉิน ทำให้เธอโกรธอย่างมาก แต่มันก็ได้ผลอย่างปฏิเสธไม่ได้

อย่างน้อยก็ไม่ต้องกังวลว่าโจวซือฉินจะก่อเรื่องอีก และไม่แน่ก็อาจจะตามหาที่อยู่ของจงจื้อหย่วนได้ด้วย

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอก็พูดขอบคุณเขาอย่างไม่อาย "คุณชาย ขอบคุณนะที่ยื่นมือเข้ามาช่วย"

ฉู่หลินเฉินพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้น "ฉันไม่ถือว่าเป็นการช่วยเธอ เรื่องราวนี้มันวุ่นวายไปกันใหญ่ มันจะกระทบต่อชื่อเสียงของตระกูลฉู่"

เมื่อได้ยินดังนี้ หัวใจของฉินซูเต้นแรง "ถ้าคุณพูดแบบนี้ เงินสองล้านก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน และก็จะไม่ถูกบันทึกไว้ในบัญชีของฉันด้วยถูกไหม?"

ฉู่หลินเฉินเงยหน้าขึ้น เมื่อมองเห็นใบหน้าเธอยิ้มบาง ๆ อยู่ ๆ ก็พูดออกมาเบา ๆ "คงหวังให้เธอคืนไม่ได้ใช่ไหม?"

"...."

ฉินซูรู้สึกว่าตนเองโดนเงินรังแกเข้าให้แล้ว

เมื่อมาถึงบ้านพักตากอากาศ ฉู่หลินเฉินลงรถไปก่อน เขาเดินเข้าไปโดยไม่หันกลับมามอง

ฉินซูกำลังจะเดินตามไป แต่เว่ยเหอเรียกเอาไว้

"คุณฉินครับ"