วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 4

หวังอี้หลินได้รับรูปถ่ายสร้อยคอ เมื่อมองดูเธอก็รู้สึกคุ้นตาขึ้นมาทันที

จางเหวิน แม่ของเธอเข้าไปมองดูใกล้ ๆ แล้วถอนใจ “คาดไม่ถึงเลยว่าสร้อยคอที่ไม่มีราคาเส้นนี้จะเป็นสัญลักษณ์ของภรรยาทายาทตระกูลฉู่”

หวังอี้หลินตกใจ

เธอจำได้แล้ว!

สร้อยคอเส้นนี้ คือเส้นที่ห้อยอยู่ที่คอของฉินซู

ที่แท้ ฉินซูก็เป็นคนที่ช่วยฉู่หลินเฉิน!

หวังเจิ้นฮวาพูด “หยุดพูด แล้วรีบหาสร้อยคอเส้นนั้นให้เจอให้เร็วที่สุดเถอะ ถ้าหาไม่เจอ ลูกสาวของเราจะแต่งงานเข้าไปในตระกูลฉู่ได้อย่างไร?”

“ใช่ ใช่ ใช่!”

จางเหวินพูดพลางไปหยิบกระเป๋าสัมภาระของหวังอี้หลิน

“คุณพ่อ คุณแม่ ไม่ต้องหาแล้ว! หนูรู้แล้วว่าสร้อยเส้นนั้นอยู่ที่ไหน”

หวังอี้หลินหยุดทั้งสองคนด้วยสีหน้าที่หนักแน่น

สองสามีภรรยามองเธอด้วยความประหลาดใจ

“สร้อยคออยู่ข้างนอก หนูจะไปเอามันกลับมา”

พูดจบหวังอี้หลินก็ออกไป

หวังเจิ้นฮวาและจางเหวินนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบสนองต่อสิ่งรอบข้างอีกครั้ง

จางเหวินตบหน้าอกตัวเอง “เจ้าเด็กคนนี้ ทำให้พวกเรากังวลจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว ไม่รู้ว่าของสำคัญขนาดนั้นเอาไปวางไว้ข้างนอกได้อย่างไร...”

หวังอี้หลินมุ่งตรงไปหาฉินซูที่มหาวิทยาลัย

เพื่อที่จะเป็นภรรยาของทายาทตระกูลฉู่ เธอจะต้องเอาสร้อยคอกลับไปให้ได้!

ในขณะนั้น ฉินซูกำลังนั่งรถกลับบ้าน

เธอกับหวังอี้หลินพักอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน พูดให้ถูกต้องก็คือ ที่นี่คือบ้านของพ่อแม่บุญธรรมของเธอ

เธอเป็นทารกที่ถูกทอดทิ้ง ก่อนที่เธอจะอายุ 15 ปีคุณย่ารับเธอไปเลี้ยง และพาไปพักอาศัยอยู่ในชนบท ในปีนั้นคุณย่าป่วยหนัก พ่อแม่บุญธรรมจึงมารับพวกเขาเข้าไปอยู่ในเมือง

บ้านหลังนี้ นอกจากจะประกอบไปด้วยพ่อแม่บุญธรรมแล้ว ยังมีน้องชายที่อายุน้อยกว่าเธอ 1 ปีอีกคน ที่ยังเรียนซ้ำอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6

โจวซือฉิน แม่บุญธรรมของฉินซูเพิ่งจะโทรเรียกให้เธอกลับบ้านมาสอนการบ้านจงหยู่อ๋าง

จงหยู่อ๋างติดเกมมาก ถึงแม้ว่าเขาจะเรียนซ้ำชั้น เขาก็ยังเล่นเกมทั้งวัน อีกทั้งทัศนคติต่อการเรียนของเขานั้นแย่มาก

ฉินซูอยากที่จะใช้มือแยกสมองของเขาออกมาแล้วยัดกระดาษข้อสอบเข้าไป

หลังจากอธิบายข้อสอบให้จงหยู่อ๋างเสร็จสิ้น ซึ่งมันไม่ง่ายเลย ฉินซูก็กลับเข้าห้องไปจัดการกับสิ่งของต่าง ๆ

นำสิ่งของที่เกี่ยวข้องกับหลินเมิ่งฟานทั้งหมดโยนทิ้งลงถังขยะ

นำเสื้อผ้าที่สกปรกไปวางไปข้างถังซักผ้า คิดว่าอีกประเดี๋ยวค่อยซัก

หลังจากนั้นไม่นาน จงจื้อหย่วน พ่อบุญธรรมของเธอก็กลับถึงบ้าน

เขาหน้านิ่วคิ้วขมวด ใบหน้าของเขาปกคลุมไปด้วยความอึมครึม

ฉินซูเทน้ำใส่แก้วแล้วยื่นให้เขา “คุณพ่อ ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ?”

จงจื้อหย่วนถอนหายใจ นั่งสูบบุหรี่ด้วยความกลัดกลุ้มบนโซฟา

เห็นเช่นนั้นฉินซูก็รู้ได้ทันทีว่า ปัญหาของโครงการครั้งก่อนยังไม่ได้รับการแก้ไข

จงจื้อหย่วนดูแลโครงการหนึ่งมาสักระยะแล้ว ผลลัพธ์ก็คือการขาดทุนอย่างมหาศาล ทำให้ตอนนี้บริษัทของเขาตกอยู่ในภาวะลำบาก

ฉินซูปิดกั้นความกังวลของเธอไว้ไม่ได้ เธอหมุนตัวเดินกลับไปที่ห้อง

โจวซือฉินนั่งลงข้าง ๆ จงจื้อหย่วน หยิบบุหรี่ในมือของเขาออก แล้วถามอย่างเป็นกังวลว่า “เหล่าจง มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

จงจื้อหย่วนส่ายหัว ลักษณะท่าทางที่หดหู่ของเขาได้อธิบายทุกอย่างแล้ว

โจวซือฉินมีสีหน้าที่หมดหวัง จบแล้ว ครอบครัวของพวกเขามันจบลงแล้ว!

“น่าเสียดาย ครอบครัวของเราไม่ได้โชคดีเหมือนครอบครัวหวังข้างบ้าน!” จงจื้อหย่วนถอนหายใจออกมาทันที

เมื่อครู่นี้ ที่เขากำลังเดินเข้าหมู่บ้านก็พบเจอกับจางเหวินที่กำลังคุยโม้โอ้อวดโดยบังเอิญ หวังอี้หลิน ลูกสาวของเธอกำลังจะแต่งงานกับตระกูลที่ร่ำรวยกลายเป็นภรรยาของทายาทตระกูลฉู่!

ตระกูลฉู่ ตระกูลที่ร่ำรวยเป็นอันดับหนึ่ง นั่นเป็นวงศ์ตระกูลที่ใหญ่เป็นอันดับต้น ๆ ในประเทศ ที่มีทั้งเงินและอำนาจ!

ครอบครัวหวังกำลังปีนป่ายไปยังจุดสูงสุด

“คุณแม่ นี่คืออะไร?”

ในตอนนั้นเอง โจวหยู่อ๋าง ลูกชายของเธอเดินออกมาจากระเบียงไปยังห้องนั่งเล่น มือข้างหนึ่งถือเสื้อผ้าที่แห้งไว้ มืออีกข้างหนึ่งถือสร้อยคอไว้หนึ่งเส้น