วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 47

ฉินซูเอามือปิดไว้ที่หน้าอกทันทีพร้อมอธิบาย "เมื่อครู่นี้ฉันไม่ทันระวังเลยทำไวน์หกน่ะค่ะ ทำให้คุณหัวเราะเลยใช่ไหม"

"คุณนายฉู่ไม่ต้องกังวลไปนะครับ คุณมากับผมเถอะครับ“ หานโม่หยางยื่นมืออกมาพลางยิ้มให้

ฉินซูลังเลเล็กน้อย

"อีกสองชั่วโมงงานเลี้ยงถึงจะเลิก คุณคงไม่อยากกลับเข้างานแบบนี้ใช่ไหมครับ?" หานโม่หยางอธิบาย "ข้างบนอาคารมีห้องเสื้อผ้า ผมจะให้คนนำชุดมาให้คุณ"

คำพูดของเขาทำให้ฉินซูไม่อาจปฏิเสธได้

"ขอบคุณค่ะ"

เขาพาฉินซูไปที่ห้องเสื้อด้วยตัวเอง หานโม่หยางถามขึ้น "ได้ยินว่าคุณนายฉู่กับคุณชายฉู่ตกหลุมรักกันตั้งแต่แรกเห็น พวกคุณเจอกันได้ยังไงครับ?"

"นั่น...มันเป็นอุบัติเหตุน่ะค่ะ" ฉินซูตอบอย่างคลุมเครือเพื่อไม่ให้ตัวเองพูดอะไรผิดไป

เมื่อเห็นว่าหานโม่หยางไม่ได้มีท่าทีจะเดินจากไป เธอจึงพูดขึ้นมาก่อน "คุณหานคะ ขอบคุณที่คุณนำทางให้ฉันนะคะ คุณคงมีเรื่องที่ต้องทำอีกเยอะ ไม่ต้องรอฉันที่นี่ก็ได้ค่ะ"

"ไม่เป็นไรครับ เรื่องงานเลี้ยงผมจัดการเรียบร้อยแล้ว คุณนายฉู่คือแขกผู้มีเกียรติ ผมต้องมั่นใจก่อนว่าชุดที่ส่งมาให้คุณไม่มีปัญหาอะไร ไม่อย่างนั้นจะเท่ากับผมต้อนรับได้ไม่ดีครับ”

หานโม่หยางยิ้ม เขาลดตัวลงนั่งบนโซฟา

ฉินซูเงียบ

คำพูดของเธอชัดเจนแล้ว แต่ผู้ชายคนนี้...แกล้งไม่เข้าใจใช่ไหม

หานโม่หยางชวนเธอคุยอีกครั้ง ด้วยความที่ไม่เธอรู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของเขา จึงได้แต่ตอบคำถามแบบพื้นฐานเท่านั้น นอกเหนือไปจากนั้นควรตอบอย่างคลุมเครือ

"คุณนายฉู่ดูเหมือนจะระวังตัวกับผมมากเลยนะครับ" หานโม่หยางพูดติดตลก แต่สีหน้าของเขาไม่ดูเหมือนล้อเล่นสักนิด

ฉินซูยิ้มและไม่ได้พูดอะไรออกไป

ทันใดนั้นประตูของห้องเสื้อได้เปิดออก ร่างสูงร่างหนึ่งเดินเข้ามาใกล้

"เสื้อผ้าเธอเลอะเธอแค่โทรหาฉันก็พอแล้ว จะไปรบกวนคุณหานทำไม?"

สายตาเคร่งขรึมของฉู่หลินเฉินมองไปที่ฉินซูและหานโม่หยาง เขายื่นถุงในมือให้เธอ "ฉันเอาเสื้อผ้ามาให้เธอ"

ฉินซูรับรู้ได้อย่างว่องไวถึงสายตาที่ไม่พอใจของเขา เธอพูดขึ้น "ฉันเพิ่งเจอคุณหานโดยบังเอิญเมื่อครู่นี่เอง"

ฉู่หลินเฉินหน้ายิ้มแต่ใจไม่ยิ้มตาม เขาหันไปหาหานโม่หยาง "ทางด้านล่างยังต้องการให้คุณหานไปเป็นพิธีกรอยู่นะครับ เรื่องเล็ก ๆ ของภรรยาผมคง ไม่รบกวนคุณดีกว่าครับ"

หานโม่หยางลุกขึ้น "คุณนายฉู่ ถ้าอย่างนั้นคุณเปลี่ยนเสื้อผ้านะครับ ผมขอตัวไปที่ห้องจัดงานก่อน"

พูดจบเขาก็ออกไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อประตูปิดลง ฉู่หลินเฉินไม่ปิดบังอารมณ์ของเขาอีกต่อไป ใบหน้าของเขาเย็นชาขึ้น

เขามองคราบไวน์ที่หน้าอกของเธอ ดูก็รู้ว่าไม่ใช่ตัวเธอทำหกเอง

"ใครทำ?"

เมื่อต้องเผชิญกับความเย็นเยือกในสายตาของเขา ฉินซูจึงบอกชื่อของคนทั้งสามไปตามความจริง

ฉู่หลินเฉินขมวดคิ้วและวางถุงเสื้ผ้าไว้ที่ข้างเธอ "เปลี่ยนซะ"

หลังจากนั้นเขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นต่อสายและพูดว่า "ยกเลิกโครงการล่าสุดที่ทำร่วมกับตระกูลเซวียและตระกูลเหอ ส่วนของตระกูลเหวินยังไม่ได้อนุมัติแผนใช่ไหม? ไม่ต้องอนุมัติ"

ฉินซูมองเขาอย่างประหลาดใจเล็กน้อย แต่เธอก็เข้าใจทันทีว่าฉู่หลินเฉินไม่ได้ทำเพื่อช่วยให้เธอหายโกรธ แต่เขาทำเพื่อให้เกียรติตระกูลฉู่

วันนี้เธอมาที่นี่ในฐานะภรรยาทายาทตระกูลฉู่ การมาแตะต้องเธอเท่ากับแตะต้องตระกูลฉู่

ผู้หญิงสามคนนั้นทำได้เพียงยอมรับความโชคร้ายนี้แล้วล่ะ

เมื่อฉู่หลินเฉินคุยโทรศัพท์จบก็พบว่าในมือของฉินซูยังถือถุงเสื้อผ้าอยู่ เขาพูดอย่างไม่พอใจ "ทำไมยังไม่ไปเปลี่ยนอีก?"

เธอพูดขึ้นอย่างไม่มีทางเลือก "คุณชายฉู่ คุณหันหลังไปก่อนได้ไหม?"

ห้องเสื้อนี้ไม่มีม้กระทั่งม่านกั้น และเธอก็คงจะเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้าเขาไม่ได้ถูกไหม?

ฉู่หลินเฉินเข้าใจ เขาหันหลังด้วยสีหน้าเย็นชาและหยิ่งยโส

ไม่ออกไปข้างนอก และก็ไม่ได้อยากมองเธอเปลี่ยนเสื้อผ้า

ฉินซูอ้าปาก แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร เธอทำได้แค่เปลี่ยนเสื้อผ้าเงียบ ๆ

ชุดที่เขาเอามาให้เหมือนกับชุดเก่าทุกประการ ไซส์เดียวกัน

เมื่อได้ยินเสียงมือลูบเนื้อผ้า ฉู่หลินเฉินก็เงยหน้าขึ้นมา แต่เขาก็ต้องตกใจ