วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 48

เมื่อเปลี่ยนชุดเสร็จ ฉินซูไม่ได้สังเกตความผิดปกติของฉู่หลินเฉิน

เธอเอาชุดที่เลอะใส่ลงในถุง "แล้วชุดนี้ทำยังไง?"

ได้ยินเสียงนุ่มนวลของเธอ ฉู่หลินเฉินพูดคำสองคำออกมาเบา ๆ "ทิ้งไป"

“แต่ว่าชุดนี้มัน..." แพงนะ

เธอไม่ได้พูดคำสุดท้ายออกมา เขาก็เอาถุงในมือโยนลงถังขยะ และเดินนำออกไปข้างนอก

เขาเดินอย่างเร่งรีบราวกับจะหนีเธอ

ฉินซูทำได้เพียงเดินตามไป

ในงานเลี้ยงบรรยากาศกำลังคึกคักถึงขีดสุด ฉู่หลินเฉินพาฉินซูออกมาก่อน อย่างไรเสีย เขาก็ได้บรรลุตามจุดประสงค์แล้ว

เมื่อทั้งสองเดินมายังที่จอดรถและกำลังเตรียมตัวขึ้นรถ ทันใดนั้นก็มีผู้หญิงคนนึงวิ่งมาทางด้านหลัง

"ฉู่หลินเฉิน ทำไมนายทำกับฉันแบบนี้?! นายทำให้ฉันใช้ชีวิตไม่ได้ ฉันอยากให้นายตาย..."

หญิงสาวผมยุ่งเหยิง ท่าทางเสียสติ ในมือถือมีดปอกผลไม้คมกริบ สว่างวาบเข้าตาของฉินซู

ฉินซูยืนอยู่ข้างกายฉู่หลินเฉิน เธอเข้าใกล้ผู้หญิงคนนั้นไปทุกที

เมื่อเห็นมีดเล่มนั้น เธอก็ยกมือขึ้นบังโดยสัญชาติญาณ

ความเจ็บปวดแล่นมาที่แขนของเธอ เกิดเป็นแผลปริ จากนั้นเลือดก็ไหลออกมา

ดวงตาของฉู่หลินเฉินเต็มไปด้วยความตกใจ

"คุณชายฉู่!"

เว่ยเหอเห็นอย่างรวดเร็ว เขาวิ่งลงมาจากรถเพื่อห้ามผู้หญิงคนนั้น ดึงมีดออกจากมือของเธอ ดันเธอไว้กับกระจกรถ

เว่ยเหอปัดผมยุ่งเหยิงของผู้หญิงคนนั้นออก เขาจำเธอได้ "คุณคือถังซานลูกสาวของถังเป่าเย่"

ฉู่หลินเฉินแสดงสีหน้ารังเกียจและพูดขึ้นอย่างเย็นชา "อย่าให้เธอมาบ้าทีนี่"

ผู้หญิงคนนั้นยังคงดิ้น ทั้งร้องไห้ทั้งก่นด่า "นายทำให้ฉันสูญเสียทุกอย่าง ไม่เหลือแม้กระทั่งความเป็นผู้หญิง ฉันก็จะทำลายนาย!

เว่ยเหอใช้มีดเพื่อขู่ให้เธอหยุดพูดพล่าม

จากนั้นก็จับตัวเธอโยนไปที่เสาต้นหนึ่ง

ฉู่หลินเฉินพูดด้วยเสียงเย็นชา "ขึ้นรถ"

ฉินซูมองดูผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่สบายใจนัก ถึงจะรู้ว่าเธอคงแค่โดนทิ้งไว้อยู่ที่นั่น แต่ดูแล้วสภาพจิตใจของเธอไม่ปกติอย่างเห็นได้ชัด

"ทิ้งเธอไว้แบบนั้น จะไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ต้องเรียกรถพยาบาลหรือเปล่า?"

ฉู่หลินเฉินอยากดุเธอที่ยุ่งเรื่องที่ไม่ใช่ธุระของตัวเอง แต่เมื่อเห็นแขนของเธอ ก็นึกขึ้นได้ว่าเธอช่วยบังคมมีดให้เขาไว้เมื่อครู่นี้ เขาก็กลืนคำพูดนั้นกลับไป

เขาสั่งเว่ยเหอด้วยเสียงหนักแน่น "เรียกตระกูลถังมาพาเธอกลับไป แล้วก็เตือนพวกเขาด้วยคราวหน้าอย่าให้มีเรื่องแบบนี้อีก!"

"ครับ!"

เว่ยเหอคุยโทรศัพท์จบ ฉู่หลินเฉินจึงพูดขึ้นอีกครั้ง "ไปโรงพยาบาล"

"คุณชายฉู่ ขอบคุณที่หวังดี แต่ฉันโดนแค่ถาก ๆ ฉันจัดการเองได้" ฉินซูพูดขึ้น เธอไม่อยากต้องไปโรงพยาบาลเพราะแค่เรื่องเล็ก ๆ

ฉู่หลินเฉินมองเธออย่างสงสัยและถามขึ้นว่า "เมื่อกี้นี้เธอมาบังมีดให้ฉันทำไม?"

นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนยืนข้างหน้าเขา ไม่คิดว่าจะเป็นผู้หญิงคนนี้ ถ้าเธอคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะได้รับความเชื่อใจ ก็อาจจะไม่…

"คุณชายฉู่ คุณเข้าใจผิดแล้วล่ะ"

ฉู่หลินเฉินกำลังคิด ฉินซูก็พูดอย่างเลี่ยงไม่ได้ "ฉันไม่ได้คิดจะบังมีดให้คุณ ฉันแค่ยืนอยู่ตรงนั้น พอเห็นมีดพุ่งเข้ามา ร่างกายฉันก็ตอบสนองไปโดยไม่รู้ตัว"

"'...."

บรรยาศน่าอึดอัดมากขึ้น

เว่ยเหอก็ไม่คิดว่าฉินซูจะพูดแบบนี้

เขามองผ่านกระจกมองหลังด้วยความประหลาดใจ เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นความเก้อเขินบนใบหน้าอันเย็นชาของคุณชายของเขา...