วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 49

พยาบาลพันแผลให้ฉินซู

ฉู่หลินเฉินยืนอยู่ข้าง ๆ เธอ อารมณ์ของเขาให้ตอนนี้สามารถพูดได้ว่าแย่มาก ใบหน้าของเขาเย็นชาราวกับว่ามันจะสามารถทำให้คนกลายเป็นน้ำแข็งได้

บวกกับที่เดิมทีเขาก็มีรังสีความน่าเกรงขามมากอยู่แล้ว จึงทำให้เกิดแรงกดดันที่มองไม่เห็น

มือของพยาบาลที่พันแผลอยู่นั้นสั่นไม่หยุด…

เมื่อเห็นสถานการณ์ดังนี้ ฉินซูไม่รู้จะทำอย่างไร

เธอจับมือของพยาบาลที่กำลังถือเข็มเย็บอยู่ "ให้ฉันทำเองไหม"

ฉินซูหยิบเข็มขึ้นมาเย็บแผลด้วยมือเดียวท่ามกลางสายตาตกตะลึงของพยาบาล

แม้แต่ฉู่หลินเฉินยังอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วขึ้น ผู้หญิงคนนี้นี่…

แค่เห็นนิ้วทั้งห้าของเธอเคลื่อนไหวอย่าปราดเปรียว บนใบหน้าไม่มีอารมณ์อื่นนอกจากความตั้งใจ ราวกับว่าเธอไม่ได้กำลังเย็บแขนของตัวเองอยู่

เย็บแผลทั่วไปเว้นระยะ 0.8-1 เซนติเมตร แต่ถ้าเป็นการเย็บแผลสำหรับเสริมความงาม ระยะห่างต้องไม่เกิน 2 มิลลิเมตร

แผล 5 เซ็นติเมตร ฉินซูเย็บไป 15 เข็ม

พยาบาลตกใจ "คุณดูชำนาญมาก! คุณเป็นหมอใช่ไหมคะ?"

ฉินซูตอบอย่างไม่ใส่ใจ "ฉันเรียนหมอน่ะค่ะ"

ฉู่หลินเฉินมองไปที่แผลที่ถูกเย็บแล้ว คิ้วขมวดขึ้นเล็กน้อย รู้สึกคุ้นตากับวิธีการเย็บแบบนี้

ดวงตาของเขาเคร่งขรึมขึ้น จากนั้นเขาเดินออกไปข้างนอก

บนทางเดิน เว่ยเหอเดินมาจากที่ ๆ ไม่ไกลนัก เขาถือโทรศัพท์พูด "คุณชายฉู่ครับ หลังจากที่โจวซือฉินได้เงินไปแล้ว จงจื้อหย่วนก็ปรากฏตัวขึ้นจริง ๆ ครับ"

ดวงตาของฉู่หลินเฉินเคร่งขรึม ตอบกลับด้วยเสียงเย็นชา "ให้คนไปตามดูพวกเขาให้ดี สองคนนี้สร้างความวุ่นวาย เดือดร้อนถึงคนอื่นตลอด"

"เข้าใจแล้วครับ" เว่ยเหอพยักหน้า เขาถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ "โจวซือฉินกับจงจื้อหย่วนร่วมมือกันตั้งแต่แรก พวกเขาต้องการคิดบัญชีกับฉินซู แค่คิดแบบนี้ก็รู้สึกว่าเธอน่าสงสารเหมือนกันนะครับ"

ฉู่หลินเฉินเหลือบมองเขา แสดงถึงสัญญาณเตือนชัดเจน เว่ยเหอได้แต่ยิ้มเก้อ "คุณชายฉู่ ทำไมไม่พูดอะไรเลยล่ะครับ"

ฉู่หลินเฉินถอนหายใจ

มีพ่อแม่บุญธรรมนิสัยแบบนี้ ก็เข้าใจได้ว่าทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงได้โลภมากนัก

ส่วนที่ว่าเธอน่าสงสารหรือไม่นั้น ไม่ได้อยู่ในขอบเขตที่เขาต้องเป็นห่วง

เขาคิดแบบนี้ในใจ ฉินซูก็ทำแผลเสร็จเดินออกมาพอดี เธอได้ยินที่ทั้งสองคุยกัน เกิดความสงสัยเล็กน้อย "เจอจงจื้อหย่วนแล้ว?"

ฉู่หลินเฉินมองเธออย่างมีความหมายบางอย่าง "เขากลับไปแล้ว"

ได้ยินดังนั้น ใบหน้าของฉินซูไม่แสดงออกถึงอารมณ์ใด ๆ เธอเพียงแต่ยกมุมปากเชิงถากถางเบา ๆ เท่านั้น

โจวซือฉินและจงจื้อหย่วนร่วมมือกันแสดงละครตบตาเธออีกครั้ง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้ดูละครอะไรแบบนี้

ฉู่หลินเฉินมองดูอากับกริยาของเธอ เขาคิดว่าเธอจะกระวนกระวายและโกรธ แต่เธอกลับไม่เป็นอย่างนั้น

เธอดูเฉยเมยและโดดเดี่ยว เธอดูผ่านโลกมามากมาย ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ดูแล้วไม่เหมาะสมกับอายุของเธอ

ฉู่หลินเฉินรู้สึกว่าในใจเกิดความกลัดกลุ้มขึ้นเล็กน้อย

เมื่อถึงบ้านพักตากอากาศ

ฉินซูลงจากรถอย่างช้า ๆ เพราะแขนของเธอได้รับบาดเจ็บ

ยาชาเกือบจะหมดฤทธิ์แล้ว เธอเริ่มรู้สึกเจ็บแผลขึ้นมา

ด้วยความอยากรู้ เธอจึงถามขึ้น "ผู้ช่วยเว่ยคะ ผู้หญิงที่ลานจอดรถเขาโกรธอะไรคุณชายฉู่หรือคะ"

"เรื่องนั้นมัน...."

เว่ยเหอลังเลเล็กน้อยเพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของฉู่หลินเฉิน

แต่เพราะเขารู้สึกเห็นใจฉินซู และเขายังหวังอีกว่าเธอคงจะซื่อสัตย์ ไม่ล้ำเส้นคุณชายฉู่

ถ้าหากเขาเล่าเรื่องที่น่ากลัวเกี่ยวกับคุณชายฉู่แล้วล่ะก็ คงไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร

ฉินซูกลับไปที่บ้านพักตากอากาศ นึกถึงเรื่องที่เว่ยเหอเพิ่งเล่าให้ฟัง เธอยังคงรู้สึกหนาวไปถึงขั้วหัวใจ

การใช้วิธีที่แสนโหดร้ายจัดการกับผู้หญิงคนนั้น มันเกินสิ่งที่เธอเข้าใจเกี่ยวกับฉู่หลินเฉินไปมาก

เขาคือปีศาจ

ถ้าเธอทำให้เขาขุ่นเคืองใจ...คงจะตายสถานเดียวเลยใช่ไหม?

ฉินซูกลับมาที่ห้องด้วยความไม่สบายใจ