ณ ห้องอาหารระดับห้าดาวโรงแรมซิงเล่อ
หวังอี้หลินเดินออกมาจากลิฟต์และไม่ได้รีบเร่งที่จะเดินเข้าไป เธอกลับหยุดถ่ายรูปเซลฟี่ในกระจกที่ติดอยู่บนผนัง จัดแต่งทรงผมและกระโปรงให้เข้าที่ รวมทั้งเติมลิปสติกเพิ่มเข้าไป
ได้ยินมาว่าฉู่หลินเฉินเชิญเธอมารับประทานอาหารมื้อนี้ เขาตั้งใจเหมาห้องอาหารทั้งห้อง ในคืนนี้ ที่นี่มีเพียงพวกเขาสองคน
หวังอี้หลินได้เตรียมพร้อมล่วงหน้ามาอย่างดี
เธอสวมชุดเดรสสีแชมเปญที่มีดีไซน์หรูหราสง่างาม ดูสวยเพียบพร้อม
หวังอี้หลินมั่นใจในรูปร่างและหน้าตาของเธออย่างมาก เหยียบรองเท้าส้นกริชสูงสิบเซนติเมตรเดินตรงไปยังห้องอาหารด้วยท่าทีที่อ่อนพริ้ว
ท่ามกลางห้องอาหารขนาดใหญ่มาก มีโต๊ะอยู่เพียงตัวเดียวตั้งอยู่
ผ้าปูโต๊ะสีขาว ชุดรับประทานอาหารสีทอง ดอกไม้สดและไวน์แดง
ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะอาหาร โดยมีแสงเทียนสีเหลืองทองสะท้อนอยู่บนใบหน้าที่ได้รูปชัดเจนของเขา ราวกับเทพบุตรรูปงามที่ทรงเกียรติและทะนงตัว
ยามสายตาที่ลึกซึ้งของเขามองมา หวังอี้หลินรู้สึกเหมือนจะหยุดหายใจ อยากที่จะพุ่งเข้าไปคุกเข่าลงตรงใต้เท้าเขา
ผู้ชายคนนี้หล่อเป็นบ้า!
เพียงมองแค่แวบเดียวก็สามารถทำให้ขาของคนไร้เรี่ยวแรงได้!
หวังอี้หลินใจเต้นตึกตัก แต่ไม่อยากแสดงท่าทีที่บ้าผู้ชายมากเกินไป
เธออดทนต่อความตื่นเต้นแล้วค่อย ๆ ก้าวเดินไปข้างหน้า
หลังจากนั่งลงก็ยังอดไม่ได้ ที่จะยื่นมือไปสัมผัสฝ่ามือที่สมบูรณ์แบบ ราวกับผลงานศิลปะของชายหนุ่มที่วางอยู่บนโต๊ะ
“คุณชายฉู่ คุณ...”
แค่สัมผัสปลายนิ้วเพียงเล็กน้อย ฉู่หลินเฉินก็ดึงมือกลับ หวังอี้หลินมองเขาอย่างงงงวยไม่รู้จะทำอย่างไร
สายตาของเขานิ่งเฉย มองดูเธอราวกับกำลังประเมินดูสิ่งของ
ภายใต้สายตาเช่นนี้ หวังอี้หลินรู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่ง
หรือว่าตัวเองแต่งหน้าไม่ดี? เสื้อผ้าไม่สวยหรือเลือกน้ำหอมที่กลิ่นแย่...
ความปรารถนาของคนมีเงินนั้นสูงมากเสมอ ไม่ต้องพูดถึงเศรษฐีอันดับต้น ๆ อย่างคุณชายฉู่ ดูเหมือนว่าครั้งต่อไปตนเองจะต้องดูงดงามและละเอียดอ่อนมากอีกหน่อยถึงจะดี
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วุ่นรักวิวาห์ลวง
ติดตามอ่านมาตลอด จะกรุณาอัพโหลดบทให้จบเรื่องได้มั้ยคะ...