วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 67

หลิวเหวยลู่เองก็มองฉินซูด้วยความรวดเร็วเช่นกัน เธอควบคุมความตกใจเอาไว้ นั่งยอง ๆ ลงข้างซ่งจิ่นหรงและเรียกเธอ "คุณแม่?"

“อย่าเพิ่งไปจับเข็มพวกนั้นนะคะ รออีกสักพักคุณท่านถึงจะตื่น” ฉินซูพูดเตือนขึ้น

เป็นไปตามคาดหลิวเหวยลู่และฉู่หยุนซีไม่กล้าแตะต้องเข็มเหล่านั้น พวกเธอได้แต่ยืนอยู่ข้าง ๆ อย่างประหม่า พลางสังเกตอาการของซ่งจิ่นหรง

หวังอี้หลินได้แต่ตกตะลึงอยู่ตรงนั้น

นี่มันเป็นไปได้ยังไง? คิดไม่ถึงว่าฉินซูจะช่วยชีวิตของคุณย่าตระกูลฉู่เอาไว้จริง ๆ เหรอ?

แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง แต่ทำไมฉินซูถึงทำได้? เพียงแค่ใช้เข็มสองสามเล่มนั้นเองน่ะเหรอ?!

เธอคิดถึงตอนที่เรียนอยู่ในมหาลัย ทุกครั้งที่สอบคะแนนของฉินซูก็จะนำห่างเธอมาตลอด ถ้าหากเข้าร่วมโครงการวิจัยอะไร ฉินซูก็จะได้รับคำชมจากอาจารย์มากที่สุดเสมอ!

ฉินซู! ฉินซู! ฉันจะเทียบเธอไม่ติดจริง ๆ เหรอ?!

หวังอี้หลินกัดฟันอย่างอิจฉาริษยา

ไม่นานคุณหมอก็มาถึง

ฉินซูจึงนำเข็มออกไป

คุณหมอตรวจร่างกายของซ่งจิ่นหรง และยืนยันว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง เธอตื่นขึ้นอย่างสบาย ๆ

ฉู่หลินเฉินประคองเธอนั่ง เขาถามขึ้น "ทำไมจู่ ๆ คุณย่าถึงเป็นลมละครับ?"

“คุณท่านความดันในเลือดสูงนะครับ เลือดลมไม่สมดุลกันถึงได้มีเลือดออกกะทันหัน”

คุณหมอกล่าวและถามขึ้นอีกว่า "ก่อนที่คุณท่านจะป่วยท่านกินยาอะไรเข้าไปครับ?"

“กินยาเหรอ?" หลิวเหวยลู่ครุ่นคิด "ปกติคุณแม่ต้องกินอาหารเสริมบำรุงร่างกาย แต่วันนี้ยังไม่ถึงเวลา จึงยังไม่ได้กินค่ะ"

ฉู่หยุนซีพูดขึ้นอย่างสงสัย "คุณย่าของฉันไม่ใช่ว่าโกรธจนเป็นลมไปเหรอ? อี้หลิน เธอบอกแบบนั้นไม่ใช่เหรอ?"

วินาทีนี้หวังอี้หลินอยากจะทะลุหายตัวไปที่ไหนสักที่ แต่ฉู่หยุนซีก็เรียกเธออีกครั้ง

เธอได้แต่เงยหน้าขึ้น เผชิญหน้ากับทุก ๆ คนและพูดอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ว่า "เรื่องนั้นมัน ฉันแค่เห็นว่าอาหารของคุณย่ามันดูคล้าย ๆ… แบบนั้น ก็เลยเดาว่าเป็นเพราะอารมณ์ของท่านที่แปรปรวนกะทันหัน ความดันเลือดจึงสูงขึ้นน่ะค่ะ"

คุณหมอพยักหน้า "นั่นก็อาจจะเป็นอีกเหตุผลหนึ่งครับ"

หวังอี้หลินโล่งใจ ยังไงก็กู้หน้าตัวเองกลับมาได้

ฉินซูในเวลากำลังมองไปที่ถ้วยชาที่ซ่งจิ่นหรงดื่มไปก่อนหน้านี้

เธอเห็นสิ่งที่อยู่ในแก้วอย่างชัดเจน ค่อย ๆ มองอย่างละเอียดและเดินไปหยิบแก้วมา "คุณหมอ ลองดูหน่อยค่ะว่าเป็นเพราะสิ่งนี้หรือเปล่า?"

หลังจากที่คุณหมอวิเคราะห์จนแน่ใจแล้วเขาก็พูดขึ้นอย่างตกใจว่า "โสม ถั่งเช่า พวกนี้คือของบำรุงชั้นดี คุณท่านปกติใช้ของพวกนี้ชงชาดื่มตลอดเลยหรือครับ?"

"ก็ไม่ถึงขั้นดื่มประจำหรอกค่ะ นี่เป็นของที่อี้หลินเอามาให้วันนี้" หลิวเหวยลู่พูดขึ้นพลางมองไปที่อี้หลิน

อี้หลินหน้าซีด อย่าบอกนะว่าปัญหาก็คือชานี้?

คุณหมอถอนหายใจและกล่าวว่า "ปกติคุณท่านก็ทานอาหารที่มีโภชนาการดีอยู่แล้ว ไม่ต้องการอาหารเสริมเพิ่มเติมหรอกครับ ถ้าเป็นคนที่ร่างกายอ่อนแอดื่มก็มีประโยชน์เป็นธรรมดา แต่ว่าสำหรับคุณท่านแล้ว ถ้าดื่มเข้าไปความสมดุลในร่างกานจะถูกทำลาย และอาจจะอันตรายถึงแก่ชีวิตได้!"

หลังจากได้ยินดังนี้ ฉู่หยุนซีโพล่งออกมาด้วยความตกใจ "เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง? หวังอี้หลินเรียนหมอมานะคะ เธอไม่ทำผิดพลาดแบบนี้แน่!"

เมื่อคุณหมอได้ยินดังนั้น เขาก็มองไปที่หวังอี้หลินอย่างครุ่นคิด “เพราะเธอรู้เรื่องการแพทย์นี่เอง เพียงแต่ว่าชานี้ไม่ควรให้ผู้สูงอายุนะครับ อย่างไรก็ดีเธอก็ยังช่วยคุณท่านไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นท่านคงรอจนผมมาไม่ไหว"

"คนที่ช่วยคือคุณนายฉู่ครับ" หลินเฟิงพูดขึ้น หวังอี้หลินหน้าแดงด้วยความละอาย

คุณหมอประหลาดใจ เขาหันไปทางฉินซู

ฉินซูเพียงยิ้มบาง ๆ พลางพูดว่า "คุณหมอคะ อาการของคุณย่ายังไม่ดีเท่าไร และก่อนหน้านี้ท่านก็เป็นโรคลมชักมาก่อนด้วย พาท่านส่งโรงพยาบาลเพื่อตรวจให้ละเอียดจะดีกว่าไหมคะ?"

แม้ว่าซ่งจิ่นหรงจะตื่นขึ้นแล้ว แต่ใบหน้าของเธอก็ยังคงซีดอยู่ เธอไม่มีแม้แต่แรงจะพูด