วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 68

ฉู่หลินเฉินพยักหน้าและสั่งขึ้น "เว่ยเหอ นายพาคุณย่าไปโรงพยาบาลกับฉัน"

ซ่งจิ่นหรงยังคงเวียนหัว พอได้ยินคำว่าโรงพยาบาลเธอก็ส่ายหัวแสดงอาการปฏิเสธ

เธอกลัวการไปโรงพยาบาลที่สุด

เมื่อเห็นเหตุการณ์ดังนี้ ฉินซูจึงเข้าไปพูดว่า "คุณย่าคะ เมื่อกี้คุณย่าก็เห็นแล้ว ฟื้นขึ้นมาได้ครึ้งหนึ่ง ไม่ได้หมายความว่าคราวหน้าจะฟื้นขึ้นมาได้อีกนะคะ ไปโรงพยาบาลแค่ไปตรวจร่างกายเองค่ะ เมื่อตรวจพบสาเหตุที่ป่วย และรู้อาการที่แน่ชัดของคุณย่าแล้วก็ไม่ต้องผ่าตัด ไม่ต้องทานยานะคะ...."

คนในตระกูลฉู่ได้ยินดังนั้นก็ต่างขมวดคิ้ว ผู้หญิงคนนี้กำลังพูดอะไรอยู่? กำลังแช่งใครอยู่งั้นเหรอ?

แต่ซ่งจิ่นหรงกับเงยหน้าขึ้นมา สีหน้ายุ่งเหยิง และในที่สุดเธอก็พยักหน้าอย่างลังเล

คุณท่านที่ให้ตายยังไงก็ไม่ไปโรงพยาบาล ไม่น่าเชื่อว่าจะยอมเพราะคำพูดโน้มน้าของฉินซู!

ฉู่หลินเฉินอดไม่ได้ที่จะมองฉินซูอย่างลึกซึ้ง รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากของเขา

ฉินซูที่หันไปเห็นพอดี เธอก็ตกตะลึง

เมื่อเธอตั้งสติกลับมาได้ ฉู่หลินเฉินและเว่ยเหอก็ช่วยกันพาคุณย่าออกไปแล้ว

หวังอี้หลินเองก็เห็นรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่ฉู่หลินเฉินมีให้ฉินซู เธอรู้สึกเหมือนเสียงระเบิดดังขึ้นในหัว เหมือนโดนฟ้าผ่า

คุณชายฉู่ไม่เคยแสดงอาการแบบนี้กับเธอ…

หลินเฟิงอยากตามไปด้วย แต่เมื่อคิดได้ว่าคุณท่านคงไม่อยากเห็นหน้าเขา ตามไปก็สร้างความรำคาญใจเสียเปล่า ๆ จึงทำได้แต่หยุดความคิดนั้นไว้

ขณะนั้นเอง หลิวเหวยลู่ก็ถามขึ้นว่า "อี้หลิน เรื่องชานี่มันอะไรกัน?"

หลินเฟิงมองไปที่ผู้หญิงแปลกหน้าหนึ่งเดียวในห้องโถง นั่นคือหวังอี้หลิน

พอได้มองชัด ๆ แบบนี้ รู้สึกเหมือนเคยเจอเธอที่ไหน

หวังอี้หลินรู้ว่าตัวเองทำผิด เธอจึงก้มหัวลงกัดริมฝีปากและพูดว่า "คุณหญิงฉู่ หนูขอโทษนะคะ หนูไม่คิดว่าคุณย่าดื่มชานี้แล้วจะมีอาการแบบนี้ ตอนซื้อก็ถามคนขายแบบละเอียดแล้ว เขาบอกว่าคนแก่ดื่มอันนี้แล้วจะดีมาก"

“เธอเป็นนักศึกษาแพทย์ ไม่ควรฟังแค่คำพูดของพนักงานขายแล้วก็เชื่อแบบนั้น อีกนิดเดียวก็จะเป็นเรื่องแล้ว” หลิวเหวยลู่ตกใจจากเหตุการที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้แสดงว่าไม่พอใจออกทางสีหน้า แต่ก็แอบตำหนิในคำพูด

เมื่อเห็นเหตุการดังนี้ ฉู่หยุนซีช่วยพูดขึ้นว่า "คุณแม่คะ เธอก็แค่หวังดี ไม่มีใครรู้ว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นหรอก จะไปโทษเธอได้ยังไงคะ แล้วอีกอย่าง มันก็แค่ชาแก้วเดียวเอง คุณย่าเป็นลมแค่เพราะชาแก้วนั้นจริง ๆ เหรอเปล่าก็ไม่รู้ หนูยังไม่ค่อยเชื่อแบบนั้น”

หวังอี้หลินมองเธอเป็นการขอบคุณ

ฉินซูได้ไม่ได้พูดอะไรมาตลอด จู่ ๆ ก็ยิ้มที่ดูเหมือนไม่ได้ยิ้มและมองมาที่เธอ

ทางอี้หลินสบตาเข้ากับเธอและตกตะลึง

ฉินซูพูดเตือนขึ้น “ฉันบอกเธอตั้งแต่แรกแล้วว่าชาชูกำลังทั้งหลาย จะดื่มสุ่มสีสุ่มห้าไม่ได้”

เธอพูดแบบนี้ทำให้คนอื่นมองมาที่เธอเป็นตาเดียว

ฟังความหมายที่เธอพูดแล้ว ดูเหมือนว่าฉินซูจะรู้อะไรบางอย่าง?

หวังอี้หลินแอบกำมือของเธอเอาไว้แน่น

เธอจะให้ฉินซูพูดเรื่องนี้ออกมาไม่ได้

เธอรู้สึกตื่นตระหนก และพูดออกมาก่อนว่า "เพราะเธอนั่นแหละ! ชานี้เธอเป็นคนแนะนำให้ฉัน เพราะจะเอาเงินใช่ไหม เธอตั้งใจใช่ไหม?"

ฉินซูมองดูอี้หลินที่กลับมาหาเรื่องเธอ และพยายามทำให้เธอดูแย่ลงไปอีก แต่ใบหน้าของฉินซูกลับไม่สะทกสะท้าน

หลินเฟิงขมวดคิ้ว เขาจำได้แล้วว่าหวังอี้หลินคือใคร

เรื่องที่เธอบิดเบือนความจริงนั้นก็ปล่อยไป แต่สิ่งที่เขาสงสัยจริง ๆ คือ ฉินซูคือภรรยาทายาทตระกูลฉู่ และก็อยู่ในบ้านตระกูลฉู่ ผู้หญิงคนนี้กล้าดียังไงถึงมาใส่ร้ายเธอ ความกล้านี้เธอได้จากใครมา?

ฉู่หยุนซีเข้าข้างหวังอี้หลินสถานเดียว เธอไม่อยากให้หลิวเหวยลู่รู้สึกไม่ดีกับหวังอี้หลิน เพราะเหตุการณ์เมื่อครู่นี้

ดังนั้นเธอจึงถามขึ้นอย่างร่วมมือ "อี้หลิน นี่มันเรื่องอะไรกัน แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉินซู?"