วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 70

ฉากนี้เล่าจากดวงตาสองข้างที่สวมเลนส์มองอยู่ในที่ไม่ไกลนัก

"ผู้จัดการหาน ความสัมพันธ์ของหลินเฟิงกับคุณชายฉู่ดูเหมือนจะไม่ธรรมดาเลยนะครับ" ผู้ช่วยลดเสียงพูดกับหานโม่หยาง

หานโม่หยางนึกถึงตอนที่ฉินซูทักทายหลินเฟิงก่อนในงานเลี้ยง เขาหรี่ตาลง "ฉันประเมินเธอต่ำไป แท้จริงแล้วฉู่หลินเฉินก็หาภรรยาให้ตัวเอง!"

เรื่องที่กำจัดหลินเฟิงออกไป เขาจะจดจำเอาไว้ในใจ!

หานโม่หยางมองฉินซูอีกครั้ง และเข้าไปนั่งในรถด้วยใบหน้าที่เย็นชา

มีสาวสวยนั่งอยู่ในรถคนหนึ่งถามขึ้นอย่างเร่งรีบ "อาหยาง เป็นยังไงบ้าง? หมอว่ายังไงบ้าง?"

หานโมหยางเม้มริมฝีปาก สีหน้าหม่นหมองลง

หญิงสาวถามรู้สึกเศร้าไปชั่วขณะ "หรือว่าเป็นไปไม่ได้...?"

ผู้จัดการอธิบาย "คุณนายครับ ช่วงนี้คุณหานยุ่งอยู่กับการจัดการแข่งขันทางการแพทย์ มีความกดดันสูงมาก และทานยาตรงเวลาตลอด บางทีหากผ่านไปอีกสักนิด แล้วค่อยกลับมาตรวจอีกครั้งอาจจะมีข่าวดีก็ได้นะครับ?"

หญิงสาวพยักหน้า เธอถอนหายใจ "มันก็หลายปีแล้ว...."

ทันใดนั้นเธอตัดสินใจ จับมือหานโม่หยางเอาไว้ แล้วพูดว่า "หรือจะลองเชื่อที่แม่คุณพูดล่ะ เราลองทำอุ้มบุญหรือทำเด็กหลอดแก้วกันดีไหม เราต้องมีทายาทให้ตะกูลหานนี่นา"

ใบหน้าของหานโม่หยางเย็นชา เขาเม้มมุมปากแน่น แต่ไม่ได้พูดอะไร

เมื่อเห็นสถาการณ์ดังนี้ หญิงสาวก็พอรู้ว่าเขาเห็นด้วยแล้ว เธอแสดงความดีใจ "งั้นก็เอาตามนี้นะ แม่จะหาสาวบริสุทธิ์ผุดผ่อง เพื่อสืบทอดสายเลือดที่แท้จริงของตระกูลหานเอาไว้”

อีกด้านหนึ่ง ฉินซูเดินเข้าโรงพยาบาลไป

"คุณนายคะ!"

ทันทีที่เธอเข้าไป พยาบาลคนหนึ่งจำเธอได้และพูดว่า "คุณท่านอยู่ในห้องตรวจชั้นสามค่ะ"

ฉินซูก้มหัวขอบคุณเธอที่ช่วยบอกทาง และก้าวเข้าไปในลิฟต์

ข้างนอกห้องตรวจฉู่หลินเฉินยังคงรอผล

เมื่อเขาเห็นฉินซูเดินเข้ามา เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย "เธอมาที่นี่ทำไม?"

“อาหลินยังกังวลเรื่องอาการคุณย่า เขาเลยขอให้ฉันมาช่วยดู”

“อาหลิน?” ฉู่หลินเฉินเหลือบมองไปที่เธอ แต่ไม่ได้พูดอะไร

สักพักคุณหมอก็ออกมารายงานผลตรวจ

“อาการคุณย่าเป็นยังไงบ้างครับ” ฉู่หลินเฉินก้าวไปข้างหน้า คิ้วขมวดของเขาแสดงความกังวล

เขาเป็นห่วงคุณย่ามาก

คุณหมอพูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “คุณท่านยังอาการไม่ค่อยดีครับ จำเป็นต้องนอนที่โรงพยาบาล เพื่อดูอาการต่อไปก่อนดีกว่านะครับ”

ฉู่หลินเฉินขมวดคิ้ว “แต่คุณย่าไม่ชอบอยู่ในโรงพยาบาล ท่านคงไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ฉินซูก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “คนแก่ก็เหมือนกับเด็กเล็ก ๆ ถ้าเด็กไม่รู้เรื่อง นายจะตามใจเหรอ? นี่เป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับชีวิต ต้องฟังที่คุณหมอบอก!"

ฉู่หลินเฉินเหลือบมองเธอ แต่เขากลับเถียงไม่ออก

คุณหมอที่อยู่ด้านข้างก็ตกตะลึง คำพูดของคุณนาย....ช่างมีเหตุผลจริง ๆ!

ในฐานะแพทย์ พวกเขาได้สัมผัสกับผู้สูงอายุจำนวนมากที่ไม่อยากมาโรงพยาบาล แต่สุดท้ายก็ต้องมาโรงพยาบาลตอนป่วยหนัก และก็เสียชีวิต และคนตายไม่สามารถพูดได้ ครอบครัวก็เลยโทษโรงพยาบาลที่ไม่สามารถรักษาได้!

แต่สถานะของฉู่หลินเฉินและคุณท่านนั้นไม่เหมือนคนธรรมดา ไม่มีใครกล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าพวกเขา

คุณหมอมองไปที่ฉินซูอย่างซาบซึ้ง เขารู้สึกชื่นชมเล็กน้อยที่คุณนายฉู่กล้าพูดอย่างตรงไปตรงมา

ฉินซูเองเพียงพูดความคิดของเธอจากมุมมองของนักศึกษาแพทย์

ฉู่หลินเฉินขมวดคิ้วและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และในที่สุดก็พยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นก็นอนโรงพยาบาล"

"ครับ” คุณหมอจัดการทันที เว่ยเหอก็เดินตามออกไป