วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 71

ฉู่หลินเฉินหันไปที่ฉินซู เพื่อดูการแสดงออกและท่าทางของเธอ แต่เขาเห็นเพียงใบหน้าที่เรียบเฉยและท่าทางที่ดูสบาย ๆ

เขานึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่บ้านตระกูลฉู่ ดวงตาของเขาเป็นประกายบางอย่างขึ้น "ฉันรู้ว่าเธอไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องที่คุณย่าป่วย หยุนซีเป็นคนไม่ระวังคำพูด เจตนาที่มีต่อเธอชัดเจนมาก"

ฉินซูกระตุกริมฝีปากเบา ๆ เธอชินชากับอคติของหยุนซีที่มีต่อเธอแล้ว

ฉู่หลินเฉินครุ่นคิด เขาพูดต่อ "อี้หลินก็เป็นห่วงความปลอดภัยของคุณย่า จึงทำให้เกิดการตัดสินใจที่ผิดและความผิดพลาดขึ้น เรื่องนี้เธอก็เข้าใจใช่ไหม?"

ฉินซูตกใจเล็กน้อย เมื่อนึกถึงความสัมพันธ์ของฉู่หลินเฉินและหวังอี้หลิน เธอก็ยกมุมปากยิ้ม "เข้าใจสิ เข้าใจอยู่แล้ว"

ฉู่หลินเฉินปกป้องคนที่อยู่ในหัวใจเขา เธอจะขัดได้เหรอ?

เมื่อเห็นว่าฉินซูไม่ได้ถามอะไรต่อ ฉู่หลินเฉินก็รู้สึกแปลก ๆ ภายในใจ

เขาพยายามควบคุมความรู้สึกแปลก ๆ ในใจเอาไว้ กระแอมออกมาเบาๆ ปรับสีหน้าให้ดูปกติ "อาการของคุณย่าครั้งนี้อันตรายมาก ถ้าไม่ได้เธอช่วยเอาไว้ ฉันไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น"

ฉินซูมองเขาด้วยอาการเลิ่กคิ้วเล็กน้อย เธอหรี่ตา

ที่เขาพูดแบบนี้หมายความว่าอะไร…

วินาทีต่อมา เธอเห็นริมฝีปากของเขาขยับ "ก็เลยต้อง ขอบใจเธอ"

ฉู่หลินเฉินก็ขอบคุณเธอจริง ๆ!

ฉินซูรู้สึก "ได้รับความโปรดปรานโดยไม่คาดฝันมาก่อน"

แต่เธอก็ปรับอารมณ์เป็นเย็นชาเหมือนเดิม ยิ้มเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรและพูดขึ้น "เห็นคนจะตายก็ต้องช่วยไหม"

ฉู่หลินเฉินรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยกับคำพูดที่ดูไม่ใส่ใจของเธอ นั่นคือคุณย่าของเขานะ! ทำไมเธอถึงพูดออกมาเหมือนเพิ่งทำเรื่องธรรมดา ๆ ผ่าน ๆ ไปแบบนั้น

แต่ฉินซูกับคุณย่าเองก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่พิเศษอะไร จะไปคาดหวังให้เธอเหมือนเขาได้ยังไง จะคาดหวังให้เธอปฏิบัติกับคุณย่าเหมือนเป็นย่าแท้ ๆ ได้เหรอ?

ฉู่หลินเฉินรู้สึกว่า ความคิดของเขามันน่าขำ และก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมา

เว่ยเหอเดินเข้ามาและพูดขึ้น "คุณชายฉู่ครับ คุณท่านได้พักในห้องพยาบาลแล้ว เป็นห้องผู้ป่วย VIP ที่ดีที่สุด"

ฉู่หลินเฉินพยักหน้า เขาตั้งใจจะเข้าไปดูสักหน่อย "ยังมีเรื่องด่วนอีกเรื่อง เกี่ยวกับฮั่นซาน...."

เขามองไปทางเว่อเหอด้วยท่าทางนิ่งเฉย

เว่ยเหอพูดเสียงเบาลง กระซิบที่ข้างหูของเขา พูดจบ สีหน้าของฉู่หลินเฉินก็เคร่งขรึมลง ดวงตาลึกลับของเขากลายเป็นคมกริบ

ครู่หนึ่งหลังจากนั้น เขาพูดกับฉินซู "ฉันต้องไปก่อน คุณย่ายังต้องการคนดูแล เธอจะ..."

ยังไม่ทันพูดจบ ฉินซูก็พยักหน้าตอบด้วยความยิ้มแย้ม "ไม่มีปัญหา"

อย่างไรเสียเธอก็ไม่อยากกลับอยู่แล้ว ยังมีบางเรื่องที่ต้องทำ จึงฉวยโอกาสนี้ใช้เป็นข้ออ้างเพื่ออยู่ต่อ

ฉู่หลินเฉินไม่คิดว่าเธอจะตอบรับอย่างง่ายดายขนาดนี้ เขามองหน้าเธอพลางคิดอะไรบางอย่าง "ฝีมือทางการแพทย์ของเธอไม่เลวเลย การแข่งขันนั่นถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้เข้าร่วม แต่ฉันคิดว่าเธอน่าจะผ่านไปได้ด้วยดี"

พูดเสร็จเขาก็เดินจากไป

ฉินซูมองแผ่นหลังของชายหนุ่มที่เดินจากไป สักพักหนึ่งถึงเรียกสติกลับมาได้ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย

ผู้ชายคนนั้นกำลังให้กำลังใจเธออยู่ใช่ไหม...?

ฉินซูส่ายหัว เธอหันกลับเข้ามาในลิฟต์ เธอตั้งใจจะไปดูอาการของคุณท่านก่อน

ยังไม่ทันได้เข้าห้องผู้ป่วย เธอก็ได้ยินเสียงปฏิเสธของซ่งจิ่นหรง "ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่! อาเฉินอยู่ที่ไหน? เรียกหลานชายของฉันมาเดี๋ยวนี้ ใครให้เธอพาฉันมาที่โรงพยาบาล?!"

เมื่อฉินซูเดินเข้าไป ทั้งหมอและพยาบาลก็ต่างยืนกุมมือเรียงกัน มองคุณท่านที่พยายามลุกออกมาจากเตียง ไม่มีใครกล้าห้าม

เมื่อเห็นเหตุการณ์ดังนี้ ฉินซูขยิบตาให้หมอและพยาบาล ทุกคนเข้าใจและเดินจากไป เสมือนว่าเข้าใจสิ่งที่เธอจะสื่อเป็นอย่างดี

ตอนนี้ในห้องผู้ป่วยไม่มีคนอื่นแล้ว ฉินซูจึงได้เรียกขึ้นอย่างเกรงใจ "คุณท่านคะ"

ซ่งจิ่นหรงเห็นเธอ และก็รู้ว่าฉินซูเป็นคนช่วยตัวเองไว้จากอาการเป็นตายเท่ากัน ดังนั้นเธอจึงแสดงออกด้วยความอบอุ่นขึ้นมาก เธอกอดผ้าห่มไว้และลุกขึ้นนั่ง ถามขึ้นอย่างหน่าย ๆ "อาเฉินล่ะ?"

"คุณชายฉู่มีเรื่องด่วนต้องรีบจัดการ ก็เลยกลับไปก่อนแล้วค่ะ"

"เด็กบ้านี่ ทิ้งฉันไว้ที่โรงพยาบาลแล้วก็หนีไปคนเดียว!" ซ่งจิ่นหรงบ่น

ฉินซูก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับพูดขึ้น "คุณท่านยังไม่เห็นรายงารผลตรวจใช่ไหมคะ?"

เมื่อได้ยินคำนี้ สายตาของเธอก็ลดลงมองไปที่แฟ้มในมือของฉินซู