วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 72

เพื่อดูแลจิตใจของผู้สูงอายุ โดยปกติแล้วจะไม่แจ้งรายงานผลตรวจให้ผู้ป่วยทราบ แต่จะบอกกับครอบครัวแทน

อีกทั้งตำแหน่งของคุณท่านยังไม่ธรรมดา ยิ่งทำให้หมอไม่กล้าเอารายงานให้เธอดู

แต่ฉินซูกลับนำมันมา เปิดต่อหน้าซ่งจิ่นหรงอย่างเปิดเผย

"คุณท่านดูผลการตรวจก่อนนะคะ แล้วลองพิจารณาดูว่าจะนอนโรงพยาบาลหรือกลับบ้านดี"

ซ่งจิ่นหรงมองดูผลตรวจอย่างสางสัย ยิ่งดูยิ่งขมวดคิ้ว

สุดท้ายเธอก็ยังอ่านไม่เข้าใจ จึงถามฉินซู "นี่คืออะไรเนี่น อะไรคือ WBC, GRA, MPV...."

ฉินซูยิ้ม "เดี๋ยวหนูอธิบายให้ฟังนะคะ"

"..."

หลังจากที่ฉินซูอธิบายอย่างตั้งใจ ซ่งจิ่นหรงก็เลือกที่จะรักษาที่โรงพยาบาลอย่างว่าง่าย

เธอคิดไม่ถึงว่าชาแก้วนั้นจะทำให้ร่างกายเธอกลายเป็นแบบนี้ ปกติก็ไม่ได้เชื่อใจหวังอี้หลินขนาดนั้นอยู่แล้ว

เธอมองฉินซูด้วยมุมมองที่ต่างออกไป เธอพูดสิ่งที่ไม่ได้ได้ยินง่าย ๆ "เธอเด็กกว่าหยุนซี ทำไมถึงรู้อะไรเยอะขนาดนี้ เก่งกว่าหมอบางคนเสียอีก!"

ชินซูตอบอย่างเรียบเฉย "คุณย่าของหนูเป็นคนสอนเรื่องยาจีน และการฝังเข็มให้หนูตั้งแต่ยังเป็นเด็กค่ะ"

ซ่งจิ่นหรงยกนิ้วให้

ฉินซูนึกถึงคุณย่าของตัวเองที่อยู่ในห้องผู้ป่วยไม่ไกลจากน้องนี้

หลังจากกล่าวลาคุณท่านแล้ว เธอมาถึงด้านนอกของห้องผู้ป่วยของคุณย่า และสังเกตดูอย่างเงียบ ๆ คุณหมอกำลังทำการรักษาให้ฉินกู่เซียงอย่างที่ทำอยู่ทุกวัน

เมื่อหมอออกมา ฉินซูจึงได้ถามอาการ

"ตอนนี้อาการของท่านค่อย ๆ ดีขึ้นแล้วครับ สัปดาห์หน้าก็สามารถทำการผ่าตัดได้"

เมื่อได้ยินดังนี้ ฉินซูซ่อนความดีใจเอาไว้ไม่อยู่ เธอรีบพูด "ขอบคุณค่ะ!"

"คุณนายฉู่เกรงใจเกินไปแล้วครับ นี่คือสิ่งที่พวกเราต้องทำ และคุณชายฉู่ยังสั่งไว้เป็นพิเศษด้วยว่า ห้ามมีข้อผิดพลาดเด็ดขาด"

รอยยิ้มบนใบหน้าของฉินซูกลายเป็นการตกใจ

ฉู่หลินเฉินสั่งไว้เป็นิเศษ? ผู้ชายน่ากลัวคนนั้น ทำไมถึงได้ใจดีแบบนี้?

ฉินซูส่ายหัว และปล่อยอารมณ์ไปอย่างอธิบายไม่ถูก

...

ณ คฤหาสน์ของตระกูลฉู่

เมื่อทุกคนกลับไปแล้ว ก็เหลือเพียงหยุนซีกับคุณแม่ของเธอ

หลิวเหวยลู่พูดขึ้น "หยุนซี ลูกไปโรงพยาบาลกับแม่ ไปดูอาการของคุณย่ากัน"

"คุณแม่คะ ไปเยี่ยมคุณย่าไม่พาอี้หลินไปด้วยได้ยังไง แถมเมื่อกี้ยังให้เธอกลับบ้านไปอีก" ฉู่หยุนซีพูดขึ้นอย่างไม่พอใจนัก

"เธอ...." หลิวเหวยลู่ครุ่นคิด เธอส่ายหัว "เถอะน่า เรื่องนี้มันเกี่ยวกับชีวิตของคุณย่า การดูแลคุณย่าก็ต้องให้คนที่มีความรู้ทำ"

ทันทีที่ได้ยิน หยุนซีก็รีบพูดขึ้น "คุณแม่ นี่คุณแม่หมายความว่า..."

ใบหน้าของหลิวเหวยลู่เปลี่ยนเป็นจริงจัง หยุนซีได้แต่กลืนคำพูดกลับไป

ฉู่หยุนซียังรู้สึกขัดใจ เธอพูดขึ้นอย่างโกรธเคือง "ยายของปลอมนั่นวัน ๆ ไม่เห็นช่วยอะไร แต่คราวนี้เธอตั้งใจจะทำให้อี้หลินขายหน้า และตัวเองก็กลายเป็นจุดสนใจ หน้าไม่อายจริง ๆ"

"เธอช่วยชีวิตคุณย่าของลูกนะ!" หลิวเหวยลู่เตือนสติ

ฉู่หยุนซีกัดฟัน “แต่ถึงยังไงเธอก็เป็นแค่ของปลอม”

สายตาเคร่งขรึมขึ้นของหลิวเหวยลู่ เริ่มโกรธเล็กน้อย "พอเถอะ ลูกไม่ต้องไปโรงพยาบาลแล้ว อยู่บ้านนี่แหละ!"

พูดจบก็ขึ้นรถไปคนเดียวพลางบอกให้คนขับออกรถ

ฉู่หยุนซีกระทืบเท้าด้วยความโกรธ

เสียงโทรศัพท์ก็ดังขั้น เธอมองพลางคิ้วก็ขมวดขึ้น