วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 86

ยายแก่คนนี้สับสนอะไรหรือเปล่า? ครั้งแรกที่เจอกันให้กระเป๋าเงินปักทำมือแก่เธอ ซึ่งเป็นสิ่งที่ทำขึ้นมาเอง! แต่ไม่มีค่าอะไรเลย!

แล้วฉินซูล่ะ?

“ของปลอม” กลับได้รับจี้หยกอันล้ำค่าขนาดนี้

ภายในใจของหวังอี้หลินรู้สึกไม่เท่าเทียม

“คุณย่าตั้งใจให้เธอ เธอก็รับไว้เถอะ นี่ก็เป็นสิ่งที่เธอควรได้รับ!” เธอพูดขึ้น น้ำเสียงของเธอแฝงความอิจฉาเล็กน้อย

ฉินซูคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเก็บจี้หยกไว้

เห็นเช่นนี้ซ่งจิ่นหรงก็ปรากฏรอยยิ้มพึงพอใจ

หลังจากนั้นไม่นานฉู่ซวี่ก็ถือแจกันที่ใส่ดอกไม้เรียบร้อยแล้วกลับเข้ามา แล้ววางไว้ตรงหัวเตียง

ทั้งสามคนอยู่ได้ไม่นานก็กล่าวลากัน

ขณะที่เดินมาถึงหน้าประตู หวังอี้หลินจงใจกระแทกไหล่ของฉินซู และเกือบจะกระแทกจี้หยกในมือของฉินซูให้หล่น

หวังอี้หลินพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ “จี้หยกนี่ก็แค่สิ่งที่คุณท่านขอบคุณเธอที่ช่วยชีวิต มันไม่ได้เปลี่ยนตำแหน่งของเธอในตระกูลฉู่ ฉันนี่แหละที่เป็นหลานสะใภ้ของคุณย่า เธอมันก็แค่ของเลียนแบบ สักวันหนึ่งไม่ช้าก็เร็วจะถูกไล่ออกไป!”

“ก็แค่จี้หยก ฉันไม่ได้ถึงกับคิดฟุ้งซ่านขนาดนั้น” ฉินซูยกริมฝีปากอย่างไม่ใส่ใจ เธอมองหวังอี้หลินแล้วยกยิ้ม “แต่เธอสิ ทำไมถึงประหม่าขนาดนี้ล่ะ?”

หวังอี้หลินขมวดคิ้ว ปรากฏสีหน้าที่พยายามปิดบังแววตาของเธอ “ฉันประหม่าอะไร? แค่จะเตือนเธอเท่านั้นแหละ อย่าทำตัวเป็นคางคกขึ้นวอที่ดีใจจนลืมตัว!”

พูดจบก็มุ่งตรงไปด้านหน้า

ดวงตาของฉินซูหรี่ลง ยื่นมือไปจับเธอไว้

“ฉันมีเรื่องจะถามเธอ”

“เธอจะทำอะไร?!” หวังอี้หลินหันกลับมาอย่างไม่สบอารมณ์

สายตาของฉินซูจ้องตรงไปที่เธอ ปรากฏสายตาที่เยือกเย็นและเฉียบแหลม “เมื่อวานตอนห้าโมงเย็นเธออยู่ที่ไหน?”

หวังอี้หลินตกตะลึง เธอสะบัดมือออกด้วยความโกรธ “ถามเรื่องนี้ทำไม? สืบที่อยู่ของฉันเนี่ยนะ แล้วทำไมฉันต้องบอกเธอ?”

พูดจบก็เดินออกไปด้วยความโกรธจัด

มองดูด้านหลังของเธอ สีหน้าของฉินซูกลับเยือกเย็นลง

หวังอี้หลินหวาดผวาอย่างเห็นได้ชัด!

เสียงผู้หญิงคนนั้นที่ได้ยินอยู่ข้าง ๆ หลินเมิ่งฟานเมื่อวานคล้ายกับเสียงของหวังอี้หลินมาก!

ทำให้คนอื่นแปดเปื้อน, วางแผน... นี่คือสิ่งที่เพื่อนทำกับเธอ เพียงเพราะเธอสวมรอยเข้ามาแต่งงานกับฉู่หลินเฉินโดยไม่ได้ตั้งใจ ก็โดนเกลียดจนทำกันถึงขนาดนี้เลยเหรอ?

ฉินซูกำฝ่ามือแน่น

เดินถึงด้านนอกของโรงพยาบาล รถคันหนึ่งก็มาจอดด้านหน้าของเธอ

กระจกรถลดต่ำลง ปรากฏใบหน้าของผู้ใหญ่ที่ดูสง่าไม่ธรรมดา

“เธอไม่ได้ขับรถมาเหรอ? ขึ้นมาสิ ฉันไปส่ง” ฉู่ซวี่พูดกับฉินซู

ฉินซูผงะเล็กน้อย เธอส่ายหัว “ขอบคุณค่ะคุณปู่รอง แต่หนูกลับเองดีกว่าค่ะ”

“ขึ้นมาเถอะ ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอ”

ได้ยินอย่างนั้นฉินซูก็ไม่กล้าที่จะปฏิเสธอีก จึงเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่งที่ตำแหน่งข้างคนขับ

ฉู่โจวออกรถและพูดว่า “ฉันขอบคุณเธอมาก ยังไม่เคยมีใครพูดเกลี้ยกล่อมให้คุณย่าท่านเข้าโรงพยาบาลได้เลย เธอเป็นคนแรก”

ฉินซูส่ายหัว “คุณปู่รองเกรงใจเกินไปแล้ว หนูก็แค่ทำสิ่งที่คิดว่าควรจะทำ”

“รวมไปถึงการช่วยคุณย่าท่านถึงสองครั้ง?” ฉู่โจวเหลือบมองเธอแล้วหัวเราะเบา ๆ “คุณหมอใจดี”

ฉินซูเม้มปาก ไม่ได้พูดตอบอะไร

ฉู่โจวเปลี่ยนเรื่องคุย “เธอรู้ไหมว่าช่วงนี้มีการแข่งขันทางการแพทย์รุ่นเยาว์? ทักษะทางการแพทย์ของเธอดีนะ ถ้าเธอสนใจน่าจะลองไปเข้าร่วมดู และถ้าต้องการความช่วยเหลืออะไรก็บอกฉันได้เลย”

ฉินซูรู้สึกซาบซึ้งในเจตนาที่ดีของเขามากแต่ก็รู้สึกไม่เข้าใจ “คุณปู่รองคะ คุณไม่ถือสาตัวตนของหนูเหรอคะ? หนูก็เป็นแค่ของปลอมของเลียนแบบ”

“ฉันติดต่อพบเจอกับผู้คนมากมายมาโดยตลอด” ฉู่โจวกล่าวด้วยรอยยิ้มเบา ๆ และเหลือบมองฉินซู “ฉันคิดว่าเธอก็ไม่ได้แย่”

เป็นครั้งแรกที่ฉินซูรับรู้ถึงความรู้สึกที่เข้าใจ ความอบอุ่นปรากฏขึ้นไปทั้งหัวใจ เธอกล่าวขึ้นด้วยความนอบน้อมและจริงใจ “ขอบคุณนะคะ”