วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 87

เมื่อลงจากรถแล้วฉินซูก็โบกมือให้ฉู่โจวและกล่าวขอบคุณอีกครั้ง “คุณปู่รอง ขอบคุณนะคะที่มาส่งหนู”

“เรื่องการแข่งขัน ถ้าคิดดีแล้วก็บอกฉันได้ทุกเมื่อ” ฉู่โจวพูดขึ้น

ฉินซูไม่ได้บอกเขาว่าตนเองได้เข้าร่วมทีมการแข่งขันไปแล้ว และแน่นอนว่าเธอก็ไม่ได้คิดจะให้ฉู่โจวช่วยเหลืออะไรเธอ

เธอยิ้มและหันหลังกลับแต่พบเข้ากับสายตาที่เย็นชาของฉู่หลินเฉินเข้าพอดี

สายตาของเขานิ่งลึก จ้องมองไปที่เธออย่างพินิจพิจารณา “อารองมาส่งเธอ ทั้ง ๆ ที่เพิ่งจะรู้จักกันได้สองวัน ความสัมพันธ์มันดีมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

รอยยิ้มที่มุมปากของฉินซูจางลง สีหน้าของเธอกลับมาเรียบนิ่ง “เจอกันโดยบังเอิญที่โรงพยาบาล คุณปู่รองปฏิบัติต่อทุกคนอย่างสุภาพ และยังใจดีมาส่งฉันอีก”

เห็นได้ชัดว่าฉู่หลินเฉินไม่เชื่อว่าจะมีเรื่อง “เจอกันโดยบังเอิญ” แบบนี้

เมื่อนึกถึงตอนที่ฉินซูกล่าวลาอารองของเขาด้วยท่าทีที่ยิ้มแย้ม เขาก็รู้สึกไม่สบายใจราวกับว่ามีอะไรบางอย่างมาอัดแน่นอยู่ภายในใจ

เขาเลิกคิ้วแล้วถามขึ้น “เธอเข้าร่วมการแข่งขันไม่ใช่เหรอ?”

“แล้วมันเกี่ยวกันยังไง?”

เมื่อเห็นว่าฉินซูไม่ได้ปฏิเสธแม้แต่นิด ฉู่หลินเฉินก็หรี่ตาลงด้วยท่าทีที่ดูอันตราย “เธอไม่รู้จริง ๆ เหรอ ว่าอารองของฉันเป็นประธานของการแข่งขัน?”

ฉินซูประหลาดใจ เธอไม่รู้จริง ๆ และเมื่อสักครู่คุณปู่รองก็ไม่ได้บอก

เมื่อมองเห็นท่าทางเยาะเย้ยบนใบหน้าของฉู่หลินเฉิน ฉินซูก็เข้าใจความหมายของเขาทันที เห็นได้ชัดว่าเขาคิดว่าตนเองเข้าใกล้คุณปู่รองเพราะการแข่งขัน!

ฉินซูหัวเราะ “คุณชายฉู่ การแข่งขันทางการแพทย์ยุติธรรมและเข้มงวด ถึงแม้ว่าคุณปู่รองจะเป็นประธาน แต่แค่เพราะว่าฉันเข้าใกล้เขา มีความสัมพันธ์อันดีกับเขา หรือว่าพูดคุยกันสองสามประโยค เขาก็ถึงกับจะให้ที่หนึ่งกับฉันได้เชียวเหรอ?”

“ฉันจะไม่ทำเรื่องแบบนี้ และฉันเชื่อว่าคุณปู่รองก็ไม่ใช่คนแบบนั้น” ฉินซูพูดอย่างใจเย็น

เมื่อกี้นี้ฉู่โจวบอกว่าถ้าต้องการความช่วยเหลืออะไรให้บอกเขาได้ทุกเมื่อ แต่เธอเชื่อว่ามันไม่ใช่อย่างที่ฉู่หลินเฉินคิดอย่างแน่นอน

ฉู่หลินเฉินขมวดคิ้ว เขาไม่สามารถโต้แย้งได้

เขารู้ว่าอารองเป็นคนยังไง ดูเหมือนจะเป็นมิตรกับผู้คน แต่ในความเป็นจริงเขาเป็นคนที่มีหลักการและหนักแน่นที่สุด

ส่วนฉินซู...

เขาเบนสายตาหนีด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อยและพูดอย่างเย็นชา “งั้นเธอก็อยู่ให้ห่างจากเขาดีกว่า”

ฉินซูไม่ได้มองเขาอีก เธอเดินตรงเข้าไปด้านใน

หากเธอมีความคิดอะไรแบบนั้นจริง ๆ เมื่อสักครู่เธอก็คงนำเรื่องที่เข้าร่วมการแข่งขันบอกฉู่โจวไปแล้ว สาเหตุที่ไม่ได้พูดอะไรกับเขามากก็เป็นเพราะว่าต้องการรักษาระยะห่าง

การไม่เข้าไปแหย่คนของตระกูลฉู่จะเป็นการดีต่อเธอที่สุด

...

หม่าเฉิงนำรายงานของฉินซูส่งให้ฉางเหล่า เขาคาดการณ์ว่าหลังจากที่ฉางเหล่าอ่านรายงานฉบับนี้จบ จะต้องโกรธมากอย่างแน่นอน จากนั้นก็จะไล่เหอซูออกไปจากทีม

คิดไม่ถึงว่าเมื่อฉางเหล่าเปิดรายงานฉบับนั้น ยิ่งเปิดอ่านเท่าไรท่าทางของเขาก็ยิ่งดูตื่นเต้น!

“มุมมองการวิจัยมะเร็งที่ซับซ้อนและแปลกใหม่ แถมยังผสมผสานทฤษฎีการแพทย์แผนจีน กฎเกณฑ์ชัดเจน แนวคิดชัดเจน มีเหตุผลมีอ้างอิง ฉินซูนี่คืออัจฉริยะทางการแพทย์จริง ๆ!”

“ฉินซู?” หม่าเฉิงงุนงง

ด้วยความตื่นเต้นของฉางเหล่าทำให้เขาเผลอเปิดเผยตัวตนของฉินซูออกมาโดยไม่คาดคิด จึงกระแอมแล้วรีบพูดใหม่ทันที “คุณฟังผิดแล้ว ฉันพูดว่าเหอซู! เหอซู!”

หม่าเฉิงไม่ได้สงสัยอะไรอีก

ฉางเหล่าตีมือลงบนโต๊ะและตัดสินใจว่า “ทิศทางการวิจัยของพวกเรายึดตามของเหอซู ผู้ช่วยหม่า คุณนำรายงานฉบับนี้ไปถ่ายเอกสารแล้วแจกสมาชิกในทีมทุกคน!”

“ฉางเหล่า แต่นี่คือการส่งประกวดครั้งสุดท้าย คุณ... ไม่พิจารณาดูดี ๆ ก่อนเหรอ?”

ฉางเหล่าโบกมือ “นี่ก็คือผลจากการพิจารณาของฉัน”

หม่าเฉิงไม่ได้พูดอะไรอีก เขาจากไปด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน

หนึ่งสัปดาห์ถัดมาฉินซูยุ่งขึ้นมาทันที

ทุก ๆ วันต้องวิ่งไปยังห้องปฏิบัติการเพื่อทำวิจัยโครงการร่วมกับอาจารย์หม่าและสมาชิกร่วมทีม เพราะใช้แนวคิดของเธอมาทำ ดังนั้นภาระงานที่เธอต้องรับผิดชอบก็ค่อนข้างมาก