วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 93

หลังจากผ่านพ้นการปฐมพยาบาลของหวังอี้หลิน พนักงานคนที่หายใจติดขัด และตกอยู่ในอาการที่อันตรายคนนั้นก็มีอาการดีขึ้นมา

“ดื่มน้ำสักหน่อยแล้วไปพักพ่อนเถอะ” หวังอี้ยิ้มยิ้มและยื่นขวดน้ำดื่มให้อีกฝ่าย

“ขอบคุณ คุณเก่งมากเลย!” พนักงานที่ได้รับความช่วยเหลือคนนั้น จับมือของเธอขึ้นมาด้วยความตื่นเต้นและรู้สึกซาบซึ้งอย่างยิ่ง

ฉู่หยุนซีที่ยืนอยู่ด้านหลังเวทีตบไหล่ของช่างจัดไฟ และส่งสัญญาณให้อีกฝ่ายหันแสงไปยังฉากตรงหน้า

ภายใต้แสงที่ระยิบระยับ หวังอี้หลินดูเหมือนราวกับว่าเป็นนางฟ้าผู้สูงส่งและศักดิ์สิทธิ์

เหล่านักข่าวกดปุ่มชัตเตอร์ไปด้วยวิพากษ์วิจารณ์ไปด้วย

“เด็กใหม่ที่ชื่อหวังอี้หลินคนนี้ไม่ธรรมดาจริง ๆ ฝีมือการปฐมพยาบาลของเธอเมื่อกี้มันมืออาชีพชัด ๆ!”

“เรียนหมอรึเปล่า? ช่างเป็นหมอที่จิตใจดี? ไม่แย่นะ”

“ดูท่าว่าเด็กใหม่คนนี้จะต้องดังแน่ ๆ รีบถ่ายไปอีกเยอะ ๆ!”

เมื่อได้ยินเสียงพูดคุยจากล่างเวที หวังอี้หลินดึงมุมปากเล็กน้อยในมุมที่กล้องถ่ายไม่เห็น และส่งสายตาเป็นอันรู้กันไปยังฉู่หยุนซีที่ยืนอยู่หลังเวที

เมื่อสักครู่ทุกคนต่างก็มองเห็นศักยภาพ “การด้นสด” ของเธอ ทำให้พวกเขารู้สึกถึงความน่าทึ่งและประหลาดใจ ความรู้สึกที่มีสายตาของกลุ่มคนจับจ้องมา ทำให้หวังอี้หลินรู้สึกพึงพอใจอย่างยิ่ง

เธอคิดถึงฉู่หลินเฉินและอยากที่จะเห็นปฏิกิริยาของเขา สายตาของเธอจึงมองไปที่เขาอย่างอดไม่ได้

แต่ฉู่หลินเฉินกลับไม่ได้มองเธอ เขาเอียงศีรษะเล็กน้อย สายตาที่ดุดันของเขาจ้องมองไปยังที่ใดที่หนึ่ง

เมื่อมองตามสายตาของเขา หวังอี้หลินก็พบว่าเขากำลังมองพนักงานคนนั้น ที่เธอเพิ่งจะช่วยชีวิตไว้

หัวใจของเธอเต้นระรัวเล็กน้อย หรือว่าเขาจะมองอะไรออก?

เป็นไปไม่ได้ การแสดงออกของเธอเมื่อสักครู่สมบูรณ์แบบมาก อีกทั้งคุณชายฉู่ก็ไม่ใช่หมอ เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเห็นพิรุธอะไร

หวังอี้หลินปลอบตัวเองในใจและกลับมาสงบจิตสงบใจอีกครั้ง เธอกลับไปยังตรงกลางเวทีอีกครั้ง