ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 124

“อีกอย่าง เส้นเอ็นร้อยหวายที่มือและเท้าของรองแม่ทัพเสิ่นถูกเชื่อมต่อด้วยกันแล้ว ช่างเก่งกาจยิ่งนัก!”

ตั้งแต่โบราณมาจนบัดนี้มิมีหมอคนใดที่ทำเรื่องเช่นนี้ได้มาก่อน

กู้โม่หานตอบออกมาเบาๆ เขาเหลือบตามองไปทางหนานหว่านเยียนที่เริ่มดูเหนื่อยล้าหมดแรงเนื่องจากใจจดใจจ่อในการผ่าตัดเมื่อครู่

ชายหนุ่มเห็นนางวางมือไว้บนโต๊ะเพื่อพยุงกาย “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

หนานหว่านเยียนรู้สึกวิงเวียน นางมิได้เอ่ยสิ่งใดออกมาได้ยินเพียงหมอทหารกล่าวว่า “พระชายาน่าจะเหนื่อยมากพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องมิทรงรู้หรอกว่าทักษะการผ่าตัดของพระชายาช่างยอดเยี่ยมเหลือเกิน กระหม่อมราวกับได้เห็นพระเจ้าอย่างไรอย่างนั้น!”

หนานหว่านเยียนยังมิทันได้รับประทานอาหาร ก็ถูกเขาเรียกมาใช้ต่างๆ นานา

เมื่อครู่ที่นางเข้าไปในกระโจมก็อยู่ในนั้นเป็นเวลาหลายชั่วโมงจวบจนกระทั่งท้องฟ้ามืด

นางคงจะเหนื่อยจริงๆ

“ข้าจะให้คนไปเตรียมอาหารมาให้เจ้า เมื่อกินเสร็จแล้วจงกลับจวนเถิด” กู้โม่หานหันมาเอ่ยกับหนานหว่านเยียน แล้วหันไปมองเสิ่นจวินที่กำลังหลับสนิท

แขนขาของเสิ่นจวิน มีสิ่งแปลกๆ มาค้ำเอาไว้ ที่ศีรษะมีท่อใสเชื่อมโยง ที่ด้านบนมีถุงใส่ของเหลวที่มิรู้ว่าคืออะไรเอาไว้

แม้เขาจะรู้ว่าทักษะด้านการรักษาของหนานหว่านเยียนยอดเยี่ยม มักนำสิ่งของแปลกๆ ออกมาใช้อยู่เสมอ แต่กู้โม่หานก็อดมิได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจกับสิ่งของใหม่ๆ เหล่านี้

เขาคิดว่าหนานหว่านเยียนจะตัดแขนขาของเสิ่นจวินออกเสียอีก เนื่องจากว่านี่เป็นวิธีเดียวที่จะสามารถช่วยชีวิตผู้บาดเจ็บเช่นนี้เอาไว้ได้ เพราะเอ็นร้อยหวายของเขาขาดสิ้น

คิดมิถึงว่าหนานหว่านเยียนจะสามารถดึงสถานการณ์กลับมาได้อย่างน่าอัศจรรย์

กู้โม่หานตกใจตกตะลึง

เขาก้มศีรษะลงตั้งใจจะเอ่ยถามหนานหว่านเยียนถึงสถานการณ์ของเหล่าเสิ่น

แต่เขายังมิทันได้เอ่ยถาม ร่างของหนานหว่านเยียนก็อ่อนแรง ภาพตรงหน้าดำมืด นางหมดแรงล้มลง

“หนานหว่านเยียน!” กู้โม่หานก้าวไปข้างหน้า กอดนางเอาไว้ได้ทันท่วงทีแล้วอุ้มขึ้นหนานหว่านเยียนหลับตาสนิท ร่างของนางอยู่ในอ้อมแขนของกู้โม่หาน

“หมอทหาร จงรีบมาดูอาการนาง!” กู้โม่หานขมวดคิ้วเข้าหากัน ท่าทางอันซับซ้อนของเขาพยุงหนานหว่านเยียนเอาไว้ เขารู้สึกสงสารจากใจ

หมอทหารตกใจมากเขารีบเข้าไปจับชีพจรหนานหว่านเยียนทันที

“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ พระชายามิได้เป็นอะไรมาก นางเพียงเหนื่อยก็เท่านั้น พักประเดี๋ยวก็คงดีขึ้น”

“อืม”

ชุดสีแดงอันขาดวิ่นพริ้วไหวท่ามกลางสายลม ใบหน้าอันบอบบางของนางเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ คิ้วสีดำได้รูปขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ดูมิสบายหนัก

กู้โม่หานขมวดคิ้วจนแทบชนกัน เขาอุ้มหนานหว่านเยียนขึ้นมาแล้วเดินออกจากกระโจมทันที

เขาวางหนานหว่านเยียนลงในกระโจมแม่ทัพอย่างระมัดระวัง ให้หลังของนางค่อยๆ เอนลง

ริมฝีปากของกู้โม่หานขยับเล็กน้อย เขาเม้มมันเข้าหากันแล้วกล่าวว่า “เหตุใดข้าจึง......”

รู้สึกละอายใจต่อนางได้

ริมฝีปากของเขาเม้มเป็นเส้นตรงแล้วจ้องไปทางหนานหว่านเยียน หันไปกำชับกับเหล่าทหารว่า “ดูแลพระชายาให้ดี”

จากนั้นกู้โม่หานก็กลับไปยังกระโจมหมอทหารที่เสิ่นจวินอยู่อีกครั้ง