ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 102

เมื่อเห็นเช่นนี้ ทุกคนก็ก้มหน้าและไม่กล้าพูดอะไร นี่เป็นครั้งแรกที่ท่านอ๋องโกรธมากเช่นนี้

ตอนนี้ใครรนหาที่ตายก็จะโชคร้ายไปแปดชั่วอายุคน

ในที่เกิดเหตุไม่มีใครสังเกตเห็นว่าหมอเจิ่งแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

กู้โม่หานเหมือนกับสัตว์ร้ายกระหายเลือด ไอสังหารของเขารุนแรง และตะโกนใส่พ่อบ้านกาวอย่างเฉียบขาด “เจ้า! ไปสืบมาให้ข้าว่าแท้ที่จริงแล้วใครจัดการกับสาวใช้ผู้นี้ ทุกคนต้องถูกสอบปากคำ หลังจากจับได้แล้ว นำตัวเขามาให้ข้า ข้าจะบั่นคอเขาต่อหน้าสาธารณชน เพื่อไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่าง!”

หนานหว่านเยียนเจ็บใจ แต่ในตอนนี้ความจำเป็นเร่งด่วนต้องได้รับการแก้ไข

นางต้องหาคนผู้นี้ออกมาให้ได้!

ไม่ใช่แค่เพื่อตัวนางเอง แต่เพื่อชีวิตที่ตายอย่างไม่ได้รับความเป็นธรรม!

พ่อบ้านกาวน้อมรับคำสั่ง ปาดเหงื่อบนหน้าผาก และรีบถอยออกไป

เซียงอวี้ที่อยู่ข้างๆ ไม่กล้าหายใจแรง เสี่ยวหลินหวาดกลัวจนเป็นลมล้มลงกับพื้น และกู้โม่หานก็สั่งให้ลากตัวออกไป

หมอเจิ่งก็ยอมถอยออกไป สาวใช้ที่นำยามาส่งก็เดินออกจากห้องไปเช่นกัน

ในห้องเหลือเพียงแค่หนานหว่านเยียนสี่คน

หนานหว่านเยียนเดินไปที่ข้างๆ เสิ่นอี่ว์ และตรวจชีพจรให้เขาอีกครั้ง

นางรู้สึกว่าชีพจรของเสิ่นอี่ว์ค่อนข้างคงที่ ยาเม็ดเมื่อครู่มีสรรพคุณในการต่ออายุ แต่ก็ต้องเตรียมล้างท้องให้เขาโดยเร็ว มิเช่นนั้นพิษนี้จะไม่ถูกกำจัดอย่างหมดจด และจะมีปัญหาอื่นๆ

เมื่อเห็นสีหน้าของหนานหว่านเยียน หัวใจของกู้โม่หานก็บีบแน่น “เขาเป็นอย่างไรบ้าง? เจ้ารีบช่วยเขาสิ”

หนานหว่านเยียนเลิกคิ้วและยิ้มเยาะ

“เจ้าไม่ต้องบอก แน่นอนว่าข้าต้องช่วยชีวิตเขา กู้โม่หาน หากเจ้าไม่ตำหนิข้าอย่างไม่แยกแยะถูกผิดและไม่ไว้ใจข้า พวกเราคงจะได้กลับไปตั้งนานแล้ว!”

“ข้าไม่สนว่าท่านจะคิดอย่างไรกับข้า แต่ต่อไปได้โปรดฉลาดสักหน่อย หากเกิดอะไรขึ้นก็อย่าโทษข้า! ข้าไม่ใช่เพชฌฆาตที่ต้องการชีวิตผู้คน! ”

แววตาของนางเต็มไปด้วยความโกรธ “ออกไปเดี๋ยวนี้ ข้าจะรักษาเสิ่นอี่ว์”

หลังจากปะทะกัน กู้โม่หานก็ขมวดคิ้วอย่างเย็นชา “เหตุใดข้าต้องออกไป?”

เรื่องนี้เป็นความผิดของเขา หนานหว่านเยียนพูดถูก แต่ใครใช้ให้หญิงผู้นี้ทำความเลวเอาไว้มาก

จู่ๆ ตอนนี้ก็มีฝีมือในการรักษาโรคและอุบาย ไม่มีใครสามารถเชื่อได้

หลังจากครุ่นคิด เขาก็เม้มริมฝีปากเบาๆ ดวงตาอันดำขลับกดเก็บความโกรธไว้ “เจ้าเริ่มเถอะ ข้าจะอยู่ที่นี่เฉยๆ”

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้วและกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ท่านไม่ได้ยินหรือ? ข้าบอกว่าข้าจะรักษาบาดแผลให้เขา ผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องเชิญออกไป”

เสิ่นอี่ว์เป็นเช่นนี้ จะไม่ล้างท้องไม่ได้

แต่จะให้ใครรู้เรื่องห้วงเวลาของนางไม่ได้ เซียงอวี้สามารถออกไปได้ แต่หากกู้โม่หานดื้อรั้นจะอยู่ที่นี่ นางคงไม่สามารถขยับเขยื้อนได้

เซียงอวี้กระดกลิ้น และตกใจจนคางเกือบจะตกลงไปที่พื้น

อิทธิพลของท่านอ๋องตอนนี้ หากเป็นนาง วันนี้คงจะหวาดกลัวจนไม่กล้าระบายความโกรธออกมา แต่พระชายาไม่เพียงไม่เกรงกลัว แต่ยังกล้าพูดกับท่านอ๋องเช่นนี้? !

พระชายาช่างน่าทึ่ง!

กู้โม่หานขมวดคิ้วด้วยความสับสน แต่ในที่สุดก็กัดฟัน ตบโต๊ะแล้วลุกขึ้น