ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 111

ในใจหนานหว่านเยียนร้อนรน

กู้โม่หานครั้งนี้ยืนยันจะเจาะเลือดพิสูจน์ความสัมพันธ์แล้ว

นางดูออกว่ากู้โม่หานชอบพวกยายหนูจากใจจริง ถึงแม้ว่าเจาะเลือดพิสูจน์ความสัมพันธ์จะเชื่อถือไม่ได้เลย แต่รับประกันไม่ได้หากเลือดเขากับพวกยายหนูผสมกันจริงแล้ว เช่นนั้นเขา.......

ไม่ได้! นางจะให้กู้โมหานสมหวังไม่ได้

หนานหว่านเยียนโน้มตัว พูดกับยายหนูสองคนว่า “พวกเจ้าไปกินข้าวกับลุงก่อน แม่เปลี่ยนเสื้อเสร็จก็มา ดีไหม?”

พูดไป นางก็กะพริบตาใส่สองพี่น้อง

เกี๊ยวน้อยรับสัญญาณได้ทันที “รู้แล้ว! พวกเรารอท่านแม่อยู่ที่โต๊ะอาหาร!”

ซาลาเปาก็เข้าใจแล้ว พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

กู้โม่หานหรี่ตา มองความร่วมมือของพวกนางแม่ลูกไม่ออก แต่ในใจมีความสงสัย

แต่ว่า หนานหว่านเยียนไม่ได้โต้แย้งเรื่องเจาะเลือดพิสูจน์ความสัมพันธ์ เขาก็เลยไม่พูดแล้ว พาพวกยายหนูไปที่เรือนก่อน

หนานหว่านเยียนเรียกเซียงอวี้มา ให้นางปรนนิบัติเปลี่ยนเสื้อผ้า

เกี๊ยวน้อยอยากช่วยหนานหว่านเยียนยื้อเวลา ก็ดึงตัวกู้โม่หานพูด

“ท่านลุง วันนี้ท่านคงไม่ใช่มาหาพวกเราเจาะเลือดพิสูจน์ความสัมพันธ์โดยเฉพาะหรอกนะ ท่านมาหาท่านแม่เพื่ออะไรหรือ?”

ตอนแรกกู้โม่หานกำลังคิดว่าหนานหว่านเยียนอยากทำอะไร คราวนี้ ความคิดก็ถูกเกี๊ยวน้อยดึงกลับมาทันที

คิ้วยาวของเขาขมวดขึ้น คิดไปมาไม่รู้จะพูดยังไง สุดท้ายไอแห้งทีหนึ่งพูดว่า “ท่านแม่ของพวกเจ้าบอกว่าลายบนเสื้อผ้าของข้าสวย อยากทำเสื้อผ้าแบบนี้ให้พวกเจ้า จ้าก็เลยให้นางดู”

ซาลาเปายื่นหัว สังเกตลวดลายบนตัวของกู้โม่หานขึ้นมา “นี่คืออะไรหรือ?”

เกี๊ยวน้อยทำเสียงที่ปาก พูดกับซาลาเปาว่า “นี่เจ้าก็ไม่เข้าใจแล้วซิ ลวดลายบนเสื้อผ้าของท่านลุงเรียกว่าปี่เซียะ เป็นสัตว์ที่เรียกทรัพย์!”

กู้โม่หานหัวเราะออกมา คิดไม่ถึงว่าเด็กกลับเห็นกิเลนเป็นปี่เซียะ เขากำลังจะพูดแก้ไข หนานหว่านเยียนก็ออกมาจากห้องแล้ว

นางเปลี่ยนเสื้อผ้าสีพื้นที่ดูกะทัดรัดเรียบง่ายทั้งชุด สีหน้าปกติ ดูเส้นสนกลในอะไรไม่ออก

กู้โม่หานจ้องหนานหว่านเยียนอย่างลึกซึ้งอยู่ครู่หนึ่ง

นางกลับเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น นั่งอยู่ด้านข้างของซาลาเปาเอง

ทั้งสี่คนนั่งล้อมโต๊ะกลม ตรงกลางของกู้โม่หานและหนานหว่านเยียนเป็นสองพี่น้องที่หัวเราะเบิกบาน

ไม่รู้เพราะอะไร ท่ามกลางบรรยากาศแบบนี้ บ่าวหลายคนต่างรู้สึกว่าสีหน้าของกู้โม่หานอ่อนโยนลงมาก

พวกบ่าวยุ่งอยู่กับการยกกับข้าว

เกี๊ยวน้อยคีบลูกชิ้นก้อนหนึ่งมาในถ้วยของตัวเอง จากนั้นแบ่งเป็นสองส่วนยื่นให้หนานหว่านเยียนครึ่งหนึ่ง “ท่านแม่กิน!”

หนานหว่านเยียนรับมาอย่างยิ้มแย้ม ยื่นมือจับหน้าเล็กๆของนาง “เกี๊ยวน้อยของเราทำไมน่ารักแบบนี้ มา แม่ช่วยเจ้าเอาก้างปลาออก”

ซาลาเปาห่างจากหนานหว่านเยียนนิดหน่อย แต่ก็พยายามเอื้อมมือไปคีบผักตรงหน้า อยากคีบไปให้หนานหว่านเยียน

กู้โม่หานขมวดคิ้ว คีบปีกไก่ชิ้นหนึ่งวางในถ้วยของซาลาเปาทันที “ข้าจำได้ว่าเจ้าชอบกินอันนี้”

เหมือนตอนที่เขายังเด็ก ต้องมีเนื้อถึงอร่อย

ซาลาเปาตะลึงเล็กน้อย เงยหน้า ตากลมๆโตๆมองไปที่เขา ในใจรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก “ขอบ ขอบคุณท่านลุง”

ไอ้ ไอ้คนเลวทำไมรู้แม้แต่เรื่องนี้?