ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 112

พอได้ยินหยุนอี่ว์โหรวเกิดเรื่องแล้ว กู้โม่หานก็แบ่งความสนใจไปทันที

“โหรวเอ๋อร์เป็นอะไร?”

เชี่ยนปี้เช็ดน้ำตาไปด้วย สภาพนั้นเหมือนดั่งหยุนอี่ว์โหรวจะร่วงโรยตายไปในวินาทีต่อไป

“เรียนท่านอ๋อง พระชายารองหยุนตอนนี้เหงาหงอยซึมเซา นอนร้องไห้ปวดท้อง บ่าวไม่รู้จะทำอย่างไรอยู่พักหนึ่งจึงมาแจ้งท่านอ๋อง!”

“พระชายารองหยุนบอกว่าอย่าให้ท่านอ๋องรู้ เป็นบ่าวตัดสินใจเอง ขอให้ท่านอ๋องลงโทษด้วย!”

เชี่ยนปี้แสดงอาการออกทางสีหน้า หนานหว่านเยียนฟังแล้วไม่รู้สึกแปลกใจแม้แต่น้อย แต่กลับยิ้มอย่างเย็นชาเล็กน้อยที่ไม่อาจสังเกตเห็น

ส่วนเซียงอวี้ที่จากไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ กลับมาถึงในเรือนอย่างเงียบๆ นางมองดูหนานหว่านเยียนทีหนึ่ง ถอนหายใจยาวไปทีหนึ่ง

ความจริงเมื่อครู่ หนานหว่านเยียนเรียกเซียงอวี้เข้ามาในห้องกำชับนาง

“เจ้าไปพูดจายุยงที่หยุนอี่ว์โหรว ก็พูดว่า กู้โม่หานอยู่ในเรือนของข้า เหมือนมีความคิดที่จะค้างคืนที่นี่”

“พูดได้ยิ่งเกินจริงยิ่งดี พยายามแสร้งทำได้ใจหน่อย อะไรแบบว่าเขากินอยู่กินอาหารเที่ยงที่ข้าไล่ยังไงก็ไล่ไม่ไป ต้องรับรองว่าหยุนอี่ว์โหรวได้ยิน รีบไปรีบกลับ”

เซียงอวี้ขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าทำไมหนานหว่านเยียนต้องทำแบบนี้ นี่ไม่ใช่ให้หยุนอี่ว์โหรวมาทำลายชัดๆหรือ?

ไม่ง่ายที่ท่านอ๋องอุตส่าห์อยู่กินข้าวเที่ยงที่นี่ คุณหนูน้อยสองคนอยู่เป็นเพื่อน ยังสามารถฉวยโอกาสบรรเทาความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสอง เหตุใดพระชายามาทำแบบนี้?

นางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็ยังเปิดปากพูดอย่างสงสัย “พระชายา ยกโทษที่บ่าวพูดมาก บ่าวรู้สึกว่าท่านอ๋องชอบคุณหนูน้อยทั้งสองอย่างจริงใจ ถึงจะเจาะเลือดพิสูจน์ความสัมพันธ์ก็.......”

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว พูดตัดว่า “ไม่เกี่ยวข้องกับเขา ข้าก็แค่ไม่อยากให้กู้โม่หานอยู่นานเท่านั้น เจ้ารีบไป มิเช่นนั้นเดี๋ยวกู้โม่หานจะสงสัยแล้ว”

เซียงอวี้ถอนหายใจยาว เนื่องจากสถานการณ์บังคับจึงทำตามแล้ว

และเป็นไปตามที่พระชายาคิด พอนาง “ได้ใจ” คนฝั่งโน้นของหยุนอี่ว์โหรวก็ทนไม่ไหวแล้ว รีบให้เชี่ยนปี้มาก่อกวนทางนี้ทันที

กู้โม่หานได้ยินร่างกายหยุนอี่ว์โหรวไม่สบาย ในตาก็เต็มไปด้วยความเป็นห่วง

ร่างกายของนางไม่ดีมาตลอด ล้วนเป็นเพราะอาการป่วยที่เกิดจากการช่วยเหลือเขาในปีนั้น

“เรียกข้ามีประโยชน์อะไร เรียกหมอมาดูหรือยัง หากนายของเจ้าเกิดอะไรขึ้น เจ้ารับผิดชอบไหวไหม!”

เขาต่อว่าเชี่ยนปี้ไปด้วย ก็สะบัดแขนเสื้อลุกขึ้น เดินออกไปพร้อมกับเชี่ยนปี้

เขากลับไม่สงสัยเลยแม้แต่น้อย หยุนอี่ว์โหรวทำไมถึงป่วยกะทันหัน ยังอยู่ในเวลาแบบนี้อีก......

หนานหว่านเยียนก็ขี้เกียจสนใจปัญหาว่าเขาโง่หรือไม่โง่ โล่งใจไปชั่วคราว

แต่กู้โม่หานเดินมาถึงหน้าประตู ก็หันกลับมากะทันหัน ขมวดคิ้วอยากพูดกับเกี๊ยวน้อยและซาลาเปา “ข้า.......”

ไม่ว่าพวกเจ้าเป็นลูกแท้ๆของข้าหรือไม่ ล้วนยินดีเลี้ยงดูพวกเจ้า

หนานหว่านเยียนเห็นเหตุการณ์ หัวใจก็กระตุกอย่างรุนแรงทันที พูดตัดด้วยสีหน้าเย็นชา

“ท่านอ๋องรีบไปเถิด เชี่ยนปี้ก็บอกแล้ว ว่าพระชายารองหยุนเกิดเรื่องแล้ว! เสียเวลาต่อไป ยังไม่รู้ว่าจะเกิดสถานการณ์อะไรอีก”

ยายหนูสองคนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เอียงคอไม่รู้ว่ากู้โม่หานอยากพูดอะไร

กู้โม่หานโกรธจนกัดฟัน จ้องหนานหว่านเยียนอย่างดุดัน สะบัดแขนออกไป