ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 114

“เจ้าทานอาหารก่อน”

กู้โม่หานยังนึกว่า นางพูดแค่ให้เขาอยู่เป็นเพื่อนนางนานหน่อย

เขาติดค้างนาง แน่นอนว่าต้องอยู่กับนางบ้าง

ทานอาหาร?

หยุนอี่ว์โหรวตอนนี้ไม่มีอารมณ์กินข้าวต่อ

นางจับหน้าผากกะทันหันแกล้งทำเป็นหน้ามืดตามัว พูดอย่างไม่สบาย

“ท่านอ๋อง โหรวเอ๋อร์รู้สึกไม่ค่อยสบายกะทันหัน ท่านพยุงข้าไปบนเตียงได้หรือไม่?”

“ได้ ช้าๆหน่อย” กู้โม่หานไม่ได้คิดมาก พยุงตัวหยุนอี่ว์โหรวอย่างระมัดระวังไปที่เตียง

เขาไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าอันได้ใจที่เลื่อนผ่านบนหน้าของหยุนอี่ว์โหรว

นางแค่ต้มข้าวดิบกลายเป็นข้าวสุก แล้วตั้งครรภ์ลูกของกู้โม่หานตามขั้นตอน นางแพศยาอย่างหนานหว่านเยียน ก็อย่าคิดที่จะมีวันได้ดีเลย!

คิดแล้ว หยุนอี่ว์โหรวโยนผ้าเช็ดหน้าที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อลงพื้นอย่างเงียบๆ จากนั้นก็เหยียบขึ้นไป ขาลื่นก็ล้มลงบนเตียง

นางร้องอย่างตกใจ ดึงแขนเสื้อของกู้โม่หานด้วยสีหน้าตกใจซีด ดึงตัวเขาขึ้นไปบนเตียงด้วยกัน

เสื้อหยุนอี่ว์โหรวเปิดออกครึ่งตัว เป็นกระต่ายตื่นตกใจ ขอโทษอย่างเร่งรีบ “ขอโทษท่านอ๋อง โหรวเอ๋อร์ไม่ได้ตั้งใจ!”

กู้โม่หานเห็นเหตุการณ์สีหน้าก็ตะลึง ขมวดคิ้วโดยสัญชาตญาณ “ไม่เป็นไร ข้าพยุงเจ้าขึ้นมา”

เขาไม่ได้โกรธหยุนอี่ว์โหรว เพียงแค่รู้สึกท่าทางอ่อนโยนเย้ายวนของผู้หญิงทำให้เขาอึดอัดอย่างไร้เหตุ มิหนำซ้ำยังเป็น สภาพที่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย......

หยุนอี่ว์โหรวกัดริมฝีปาก น้ำตาคลอ ปฏิเสธการประคองของกู้โม่หาน แต่กลับยื่นมือคล้องคอของกู้โม่หานโดยตรง พูดด้วยเสียงอ่อนโยนอยู่ข้างหูเขา

“ท่านอ๋อง โหรวเอ๋อร์อยากทำ.......”

กู้โม่หานแววตาตะลึง แต่กลับไม่ได้ตื่นเต้นอย่างที่คิด

หยุนอี่ว์โหรวเห็นกู้โม่หานไม่ได้ปฏิเสธ คิดว่าเขาตอบรับแล้ว ทันใดนั้นในสายตาก็มีความดีใจ “ท่านอ๋อง ให้โหรวเอ๋อร์ปรนนิบัติท่าน”

ไม่ต้องพูดกู้โม่หานก็รู้ หยุนอี่ว์โหรวอยากร่วมหลับนอนแล้ว

ก็ใช่ เขาปล่อยหยุนอี่ว์โหรวเหงามานานแล้ว วันแต่งงานจนถึงตอนนี้ ทั้งสองคนยังไม่มีความสัมพันธ์สามีภรรยากันจริง

เขาเกร็งร่างกาย นึกว่าตัวเองสามารถปรับตัวได้อย่างรวดเร็ว

แต่ว่าสมองของเขาก็มีภาพต่างๆนานาของหนานหว่านเยียนสามแม่ลูกขึ้นมา อย่างลี้ลับโดยไม่รู้ตัว หนานหว่านเยียนราศีว่องไว สองพี่น้องนี้ฉลาดเจ้าเล่ห์

เขาไม่มีความรู้สึกอะไรเลยกับหยุนอี่ว์โหรว

กู้โม่หานรู้สึกอึดอัดสุดทน

หยุนอี่ว์โหรวกำลังจะยื่นมือไปถอดเสื้อผ้าของเขา กู้โม่หานกลับผลักนางออกอย่างไร้เยื่อใย

มองเห็นสายตาอันสิ้นหวังและไม่อยากเชื่อของหยุนอี่ว์โหรว กู้โม่หานขมวดคิ้ว แต่กลับหมุนตัวพูด “วันนี้เจ้าร่างกายไม่สบาย อย่ารีบร้อนเลย เจ้ารักษาตัวดีๆหนึ่งคืน วันหลังข้าค่อยมาดูเจ้า”

พูดจบ กู้โม่หานก็จากไปโดยไม่หันกลับมามอง

นางร่างกายไม่สบาย?

วันหลังค่อยมา?!

หยุนอี่ว์โหรวล้มนอนอยู่บนเตียง มองหลังที่ห่างออกไปของกู้โม่หานอย่างไม่อยากเชื่อ

เมื่อกู้โม่หานไปไกลแล้ว นางถึงตอบสนองทัน จับหมอนขว้างไปที่ประตู ขนฟุ้งกระจายไปทั่ว

เชี่ยนปี้เข้ามาเห็นเหตุการณ์ในห้องก็ตกใจ ขมวดคิ้วขึ้นมา

“พระชายารอง”