ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 12

กู้โม่หานพึ่งออกจากห้องเสิ่นอี่ว์ หมอหลวงก็มาถึงพอดี

พ่อบ้านกาวนำหมอหลวงรีบเข้าไปในเรือนหน้า พอไปถึง เสิ่นอี่ว์ก็ฟื้นแล้ว เขาถามขึ้นอย่างงุนงง “นี่ข้ารอดแล้วจริงๆ?”

“องครักษ์เสิ่น เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” พ่อบ้านกาวตกตะลึง หมอหลวงก็รีบช่วยดูอาการให้เขา จับชีพจรอย่างละเอียด

เสิ่นอี่ว์ขมวดคิ้วบอก “ข้าสบายดี เหมือนจะไม่ปวดบาดแผลแล้วด้วย”

หนานหว่านเยียนไม่ได้หลอกเขาจริงๆ นางช่วยเขาได้จริงๆ...

พ่อบ้านกาวไม่อยากจะเชื่อเลย ทั้งๆที่หมอในจวนบอกว่าเสิ่นอี่ว์หมดหนทางช่วยแล้ว ทำไมถึงหายแล้วล่ะ

“องครักษ์เสิ่น เจ้าได้กินยาอะไร หรือเกิดอะไรขึ้นหรือไม่ ทำไมจู่ๆก็ดีขึ้นมาล่ะ?”

เสิ่นอี่ว์บอก “พระชายา พระชายาช่วยข้าไว้ แต่นางช่วยข้าอย่างไร ข้าก็ไม่รู้แล้วล่ะ”

พ่อบ้านกาวตะลึงหนักกว่าเดิม “พระชายาช่วยเจ้าไว้?! เป็นไปได้อย่างไรกัน!”

เสิ่นอี่ว์บอก “พระชายาจริงๆ ข้าไม่ได้หลอกเจ้า”

ถึงพ่อบ้านกาวจะยังไงก็ไม่ยอมเชื่อ แต่หมอหลวงจับชีพจรให้เสิ่นอี่ว์ และหลังจากที่แน่ใจว่าเสิ่นอี่ว์ไม่มีอันตรายถึงชีวิต ถึงได้มาที่คุกใต้ดินอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง และรายงานเรื่องนี้กับกู้โม่หาน

ใครจะรู้ พอกู้โม่หานรู้ว่าเสิ่นอี่ว์ฟื้นแล้ว ในใจแอบถอนหายใจโล่งอก แต่กลับไม่เชื่อเลยสักนิดว่าหนานหว่านเยียนเป็นคนช่วย

“ทำไม สมองเสิ่นอี่ว์ก็ฟั่นเฟือนไปแล้วรึ? หนานหว่านเยียนไม่ทำร้ายเขาก็ดีมากแล้ว จะช่วยเขาได้อย่างไร?!”

หนานหว่านเยียนลุกพรวดขึ้น สภาพเธออนาถ แต่เดินย่างสามขุมเข้าหากู้โม่หาน “เจ้ากล้าพนันกับข้าไหม ถ้าข้าช่วยองครักษ์เสิ่นไว้จริงๆ ก็เอาจดหมายหย่าร้างให้ข้า? คืนความเป็นธรรมให้กับข้า!”

พอเจอเรื่องนี้ไป เธอรู้แล้วว่าอะไรเรียกว่าความจริง

ตอนนี้เธอไม่มีอำนาจไม่มีบารมี ต่อให้ไม่ได้ทำอะไรผิด ขนาดแค่หอบหายใจยังผิดเลย

ส่วนกู้โม่หานมีอำนาจมีบารมี ต่อให้ไม่มีเหตุผลอะไรเลย แต่เขาควบคุมความเป็นความตายของเธอไว้อยู่ในมือ!

เธอต้องรีบ รีบพลิกสถานการณ์ในตอนนี้โดยด่วน!

กู้โม่หานยิ้มเย็น

“หนานหว่านเยียนเจ้าช่างฝันกลางวันเสียจริง! ข้ายังไม่ได้ทรมานเจ้าเท่าไหร่เลย เจ้ายังไม่ได้ทุกข์ทรมานแทบตายเลยด้วยซ้ำ! ข้าจะให้จดหมายหย่าร้างกับเจ้าได้ยังไง อีกอย่าง เจ้าไม่มีทางเป็นคนช่วยเสิ่นอี่ว์แน่ ข้าทำไมต้องให้ความยุติธรรมกับเจ้าด้วย?!”

หนานหว่านเยียนก็ยิ้มเย็นบอก “ดี จดหมายหย่าร้างวางไว้ก่อน แต่เจ้าบอกว่าข้าทำร้ายเสิ่นอี่ว์ ดังนั้นเลยลงโทษข้า ตอนนี้ข้าไม่ได้ทำร้ายคน จะขอความยุติธรรมแล้วมันผิดตรงไหน แต่เจ้ากลับไม่กล้าแม้แต่ให้ข้ากับเสิ่นอี่ว์มาประจันหน้ากัน ไม่รู้จักเหตุผลเช่นนี้ ต่างอะไรกับข้าที่เจ้าเอ่ยว่าล่ะ!”

กู้โม่หานคิดจะลงมืออีกครั้ง พ่อบ้านกาวรีบห้ามปราม “ท่านอ๋อง! ท่านออกคำสั่งให้พระชายาได้ประจันหน้ากับองครักษ์เสิ่นเถอะ!”