ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 13

กู้โม่หานสีหน้าเปลี่ยนทันที แววตาเต็มไปด้วยความตะลึงอึ้งกิมกี่

เขาอยู่กับเสิ่นอี่ว์มาตั้งแต่เล็ก รู้ว่าอีกฝ่ายไม่มีทางโกหกแน่ และไม่มีทางได้รับสินบนจากใคร ขอเพียงทำให้เสิ่นอี่ว์นับถือได้ เสิ่นอี่ว์ถึงจะพูดแทนคนนั้น

เขายืนอึ้งอยู่กับที่ หมุนตัวหันมองหนานหว่านเยียน เขาพูดอะไรไม่ออกเลย

หนานหว่านเยียนเห็นสีหน้าอึ้งตะลึงของกู้โม่หาน อดยิ้มเย็นไม่ได้ “ในที่สุดก็รู้ว่า ว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเองแล้วสิ”

กู้โม่หานรังเกียจการลอยหน้าลอยตาของนางนัก เขากัดฟันกรอดพูดว่า “เสิ่นอี่ว์ หรือว่านางข่มขู่เจ้า เจ้า...”

เสิ่นอี่ว์รีบร้อนบอก “เป็นพระชายาจริงๆ ท่านอ๋อง ตอนแรกข้าน้อยก็ไม่เชื่อ และคิดว่านางแค่จิตใจชั่วช้า คิดทำร้ายข้า แต่หลังจากพระชายาแทงเข็มแปลกๆใส่ข้า บาดแผลข้าก็หายเจ็บขึ้นมาก ดังนั้นข้าเลยยอมให้พระชายาทำการรักษา รับรองว่ามิได้พูดปดเลย!”

พอได้ยินดังนั้น กู้โม่หานประหนึ่งโดนสายฟ้าฟาดลงกลางหัว

เมื่อครู่เขาพึ่งประกาศออกไปว่า ถ้าหนานหว่านเยียนรู้วิชาแพทย์ เช่นนั้นหมูทั่วทั้งซีเย่คงปีนต้นไม้ได้! และจะเด็ดหัวเขาลงมา!

แต่ไม่คิดเลยว่า หนานหว่านเยียนไม่ได้ทำร้ายคนจริงๆ และยังเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตเสิ่นอี่ว์!

แต่เขากลับทำร้านหนานหว่านเยียนจนเป็นแบบนี้!

หนานหว่านเยียนไม่ว่าจะน่าแค้นใจแค่ไหน แต่ในเรื่องนี้ นางเป็นฝ่ายถูก

ภายในห้อง แต่ละคนมองหน้ากันไปมา

หมอหลวงก็มองหนานหว่านเยียนเช่นกันด้วยสายตาสับสน

และองครักษ์สองคนที่คุมตัวหนานหว่านเยียนอยู่ยิ่งตัวสั่นงันงก ไม่รู้ว่าควรจะปล่อยตัวหนานหว่านเยียนหรือไม่....

หนานหว่านเยียนดิ้นรนออกมาเอง และมองกู้โม่หานด้วยสายตาเหยียดหยัน

“ท่านอ๋อง มิทราบว่าท่านรู้จักเหตุผลหนึ่งหรือไม่ คนหนึ่งเป็นอย่างไร ก็มักจะใช้ความคิดชั่วร้ายอย่างเดียวกันไปคาดเดาคนอื่น”

กู้โม่หานทั้งโกรธทั้งอาย คำพูดของหนานหว่านเยียนสะท้อนไปมาข้างหูเขา

หรือว่าเขาจะมองนางด้วยอคติจริงๆ?

ไม่ นางหนานหว่านเยียนไม่ใช่คนมีเมตตาเช่นนั้น!

แต่ในเวลานี้ เสิ่นอี่ว์มองไปทางหนานหว่านเยียน และพูดอย่างหนักแน่นว่า “เสิ่นอี่ว์ ขอบพระทัยพระชายาที่ช่วยชีวิต”

หนานหว่านเยียนบอก “ข้าเคยบอกแล้ว ข้าไม่เหมือนคนบางคนที่เลวทรามต่ำช้า ไม่มีทางให้เจ้าเป็นอะไรหรอก”

กู้โม่หานโดนกระทบกระเทียบ ก็ตกใจมาก เรื่องนี้เขาโทษหนานหว่านเยียนผิดไปจริงๆ

เขาหรุบตาลงอย่างไม่ยินยอม เขากัดฟันกรอดถามหนานหว่านเยียน “ต่อให้เจ้าช่วยเสิ่นอี่ว์จริงๆ แต่เจ้ารู้วิชาแพทย์ได้อย่างไร?!”

และยังเก่งกาจกว่าหมอในจวนเสียอีก!

พ่อบ้านกาวเองก็อึ้งตะลึง และหันมองหนานหว่านเยียนทันที

หนานหว่านเยียนขยับไหล่ซ้าย บาดแผลกระบี่เมื่อครู่ทำให้เธอเจ็บ

พอเจอกับความสงสัย เธอมองหน้ากู้โม่หาน “ท่านอ่องคิดว่าให้เวลาข้าห้าปี ทำไมข้าจะเรียนไม่ได้เล่า?”

กู้โม่หานเงียบกริบทันที

เวลาห้าปีสามารถทำอะไรได้มากมาย

ทันใดนั้นหมอหลวงเจียงที่เงียบมาตลอดเอ่ยปากขึ้น และมองหนานหว่านเยียนด้วยดวงตาชื่นชม

“ท่านอ๋อง พระชายาช่วยคนไว้ จุดนี้ไม่ต้องสงสัยเลย ไม่รู้ว่าจะขอให้ข้าถามพระชายาหลายคำถามได้หรือไม่? เมื่อครู่ข้าดูบาดแผลองครักษ์เสิ่นแล้ว บาดแผลลึกมาก ไม่รู้ว่าพระชายาจัดการบาดแผลและพิษของเขาอย่างไร? ข้าเป็นหมอมาครึ่งชีวิตแล้ว ไม่เคยเห็นวิธีที่ลึกล้ำเช่นนี้มาก่อนเลย”

พูดจบ ทุกคนในห้องพากันตกตะลึง!

กู้โม่หานยิ่งมีสีหน้าตกตะลึงไม่อยากเชื่อ