ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 129

หนานหว่านเยียนตามหาลูกชายของเหล่าเสิ่นเจอแล้วอย่างนั้นหรือ? !

หนานหว่านเยียนหาเจอได้อย่างไร?

ทันใดนั้น กู้โม่หานถามออกมาด้วยความสงสัย “นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

รองแม่ทัพกวนมีใบหน้านอบน้อม กล่าวออกมาไม่ยอมหยุดว่า “มันก็เป็นเช่นนี้ พระชายาฟื้นขึ้นมาหลังจากที่ท่านออกไปได้มินาน......”

กู้โม่หานรับรู้เรื่องราวจากปากของรองแม่ทัพกวน รู้ว่าหลังจากหนานหว่านเยียนฟื้นขึ้นมา นางใช้กระดาษแผ่นเล็ก ๆ ช่วยเสิ่นจวินตามหาลูกชายของเขา และทุกอย่างแม่นยำเป็นอย่างมาก สิ่งซึ่งเหล่าเสิ่นและลูกชายของเขาพูดออกมาเมื่อสักครู่ทุกอย่างถูกต้อง มิต้องสงสัยเลยว่าพวกเขาคือพ่อลูกกันโดยแท้จริง!

กู้โม่หานรู้สึกตกใจมาก

ใช้แค่กระดาษไม่กี่แผ่นกลับสามารถระบุความสัมพันธ์ทางสายเลือดของทั้งสองคนได้อย่างง่ายดาย

นี่มันเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจเหลือเกิน!

รองแม่ทัพกวนยังคงเล่าออกมามิยอมหยุด ยกย่องหนานหว่านเยียนอย่างต่อเนื่อง

เขามิสังเกตเลยว่าสีหน้าของหนานหว่านเยียนซึ่งอยู่ด้านข้างเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร ดวงตาของนางหม่นหมอง อยากจะพูดแทรกออกมา แต่มิมีโอกาสให้นางได้พูดเลย

กู้โม่หานเพิกเฉยต่อคำชื่นชมที่รองแม่ทัพกวนมีต่อหนานหว่านเยียนอย่างสมบูรณ์ ประเด็นที่เขาสนใจมีเพียงอย่างเดียว นั่นคือกระดาษเพียงหนึ่งแผ่น เมื่อกลายเป็นสีเขียวก็สามารถพิสูจน์ความสัมพันธ์ทางสายเลือดได้!

เขาเข้าใจแล้ว!

ทันใดนั้นแววตาของเขาก็เหมือนกับดวงไฟ หันไปมองหนานหว่านเยียนราวกับเสื้อจ้องเหยื่อ

ดวงตาของกู้โม่หานเต็มไปด้วยความคลั่งไคล้และความตื่นเต้น ซึ่งมาพร้อมกับความบ้าคลั่งซึ่งมิเคยมีมาก่อน

หากเขามีกระดาษแผ่นนั้น เขาก็สามารถรู้ถึงความเป็นมาของเด็กทั้งสองมิใช่หรือ......

เมื่อสัมผัสได้ถึงแววตาอันร้อนแรงที่กำลังจ้องมองมา หนานหว่านเยียนรู้สึกอึดอัดไม่น้อย

นางละเลยเกินไป!

นางเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า มิง่ายเลยกว่าจะดึงความสนใจของชายผู้นี้มาจนถึงบัดนี้ได้ ภายใต้การกระทำนี้ของนาง เขาจะต้องนึกถึงตัวตนของเด็กขึ้นมาอีกครั้ง!

การกระทำของนาง แบบนี้มันเรียกว่าหาเหาใส่หัวมิใช่หรือไง!

หนานหว่านเยียนกลืนน้ำลาย ต้องการจากไปอย่างสิ้นหวัง

กู้โม่หานก้าวมาด้านหน้าของหนานหว่านเยียนในทันที เขาไม่พูดอะไรกับเสิ่นจวินสักคำ จับไปที่หลังคอของหนานหว่านเยียน จากนั้นพานางออกไปด้านนอก

“นี่ กู้โม่หาน เจ้าจะทำอะไร?”

“ท่านอ๋อง!” รองแม่ทัพกวนจ้องมองด้วยความประหลาดใจ พูดออกมาด้วยความตื่นตระหนก

เขาหันศีรษะไปมองเสิ่นจวินซึ่งกำลังมึนงงอยู่เช่นเดียวกัน พวกเขาทั้งสองมิเข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น

นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขารู้ว่า บางครั้งกู้โม่หานเองก็รู้จักทำอะไรไร้เหตุผลเช่นกัน......

กู้โม่หานพาตัวหนานหว่านเยียนออกมา พานางไปยังมุมห้องอันเงียบสงบ จากนั้นก็กดนางเข้ากับกำแพง

เขาจ้องนาง ถามออกไปโดยตรง “เจ้ามีสิ่งซึ่งสามารถทดสอบตัวตนของเด็กได้ เหตุใดเจ้าจึงมิยอมบอกข้า?”

ระหว่างทางซึ่งเดินมาเมื่อสักครู่ สมองของหนานหว่านเยียนทำงานอย่างรวดเร็ว นางคิดว่าควรจัดการกับเรื่องนี้เช่นไร

“ประวัติของเด็ก ข้ารู้อยู่แล้ว อีกอย่าง นั่นเป็นเพียงแค่เศษกระดาษธรรมดา มิได้มีประโยชน์แต่อย่างใด เจ้านำไปก็ไร้ประโยชน์”