ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 130

หนานหว่านเยียนพ่นลมหายใจออกมา “เจ้าอยากตรวจสอบก็ลองตรวจสอบดู วันนี้ข้าเหนื่อยแล้ว มิขอเป็นเพื่อนเล่นกับเจ้า ข้าต้องกลับไปจวนอ๋อง เพื่อกล่อมเด็ก ๆ ให้เข้านอน”

กู้โม่หานนึกถึงเด็กทั้งสองคน “รอเดี๋ยว ข้าจะไปส่งเจ้าเอง”

หนานหว่านเยียนมิรู้ตัว บัดนี้เขาถูกผู้หญิงคนนี้ดึงดูดอย่างสุดลูกหูลูกตา

“มิเป็นไร ข้ากลับเองได้”

กู้โม่หานขมวดคิ้ว เขารู้สึกมิพอใจ “ทำไม? ข้าไปส่งเจ้า เจ้ามิพอใจอย่างนั้นหรือ?”

ในใจของกู้โม่หานรู้สึกขอบคุณหนานหว่านเยียนเป็นอย่างมากที่นางให้ความช่วยเหลือผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา

เนื่องจากเขาพานางมาที่นี่อย่างไร้เหตุผล หนานหว่านเยียนมิเพียงแค่มิโกรธ แต่นางยังทำการรักษาและช่วยเหลือผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาอย่างสุดกำลัง

เขาอยากกล่าวขอบคุณออกไป แต่เขารู้สึกอาย มิกล้าพูดมันออกไป

“ก็ได้ ยังไงก็ดีกว่าให้ข้าเดินกลับด้วยตัวเอง” หนานหว่านเยียนเห็นท่าทางดื้อรั้นของกู้โม่หาน หากปฏิเสธต่อไป เกรงว่าเขาคงแข็งกร้าวมากกว่านี้

มิว่าอย่างไรก็ต้องยอม นางจะฝืนไปเพื่ออะไร

“งั้น......” กู้โม่หานหันหน้านี้พร้อมกระแอมออกมา “อาการของเหล่าเสิ่นเป็นอย่างไรบ้าง? เขาจะกลับมาหายดีได้หรือเปล่า?”

เมื่อสักครู่ตอนที่เขาเข้าไปด้านในของกระโจม เขาเห็นว่ามือและเท้าของเสิ่นจวินยังคงอยู่ดีเหมือนปกติ แต่เขามิมีเวลาตกใจ เนื่องจากเรื่องของหนานหว่านเยียนนั้นทำให้เขาตกใจยิ่งกว่า

พูดถึงคนป่วย ท่าทางของหนานหว่านเยียนดูจริงจังขึ้นมาทันใด

“ข้าทำการเชื่อมต่อส่วนที่หักทั้งหมดของเขาเอาไว้แล้ว แต่ต้องใช้เวลานานพอสมควรในการฟื้นฟู ช่วงนี้เจ้าอย่าให้เขาลงมาจากเตียงเป็นอันขาด อย่างน้อยก็ต้องหลังสองอาทิตย์ เขาถึงสามารถลงจากเตียงได้ จากนั้นถึงเริ่มกระบวนการฟื้นฟูต่อไป”

“และกระบวนการบำบัดฟื้นฟูหลังจากนี้ ข้าจะบอกกับเจ้า เจ้าสั่งให้คนไปบอกเขาต่อก็พอแล้ว รายละเอียดคือ......”

หนานหว่านเยียนพูดอย่างมีความรับผิดชอบ ดวงตาที่สดใสเหมือนดวงดาวของนางเปล่งประกาย เห็นหนานหว่านเยียนซึ่งอยู่ในท่าทางที่มีเหตุผลและนิ่งสงบเกินกว่าคนทั่วไป มันทำให้กู้โม่หานเสียสติไปครู่หนึ่ง และมิว่านางจะพูดอะไรออกมา มันก็มิเข้าหูของเขาเลยแม้แต่น้อย

เขารู้สึกร้อนรน แม้จะเคยบอกว่าหนานหว่านเยียนผู้นี้เป็นผู้หญิงที่ชั่วร้าย แต่หลังจากได้ผ่านประสบการณ์หลายอย่างไปพร้อมกับนาง มันกลับทำให้กู้โม่หานรู้สึก——

หนานหว่านเยียนอาจจะมิได้เหลวไหลอย่างที่เขาคิด

“......เขาไม่เป็นอะไรแล้ว อีกอย่างข้ามิมีทางปล่อยให้เขาตาย นี่เจ้า กู้โม่หาน เจ้าฟังข้าอยู่หรือเปล่า?”

หนานหว่านเยียนยกมือโบกตรงด้านหน้าของกู้โม่หาน เมื่อเห็นดวงตาซึ่งไร้จิตวิญญาณของเขา มิรู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ นางจึงรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

“ขอบคุณ” กู้โม่หานขมวดคิ้วทันทีที่รู้สึกตัว และปัดมือของนางออกไป

จากนั้นหันหน้าหนีออกไปด้วยความอึดอัด

อะไร? !

กู้โม่หานกล่าวคำว่าขอบคุณออกมา?

หนานหว่านเยียนคิดว่าตนเองได้ยินผิดไป ถามออกมาด้วยความเหลือเชื่อว่า “เจ้าพูดว่าอะไร? ท่านอ๋อง ข้าได้ยินมิชัด เจ้าพูดออกมาอีกครั้งได้หรือเปล่า?”

ขอบตาของกู้โม่หานกระตุก มองมายังแววตาที่เต็มไปด้วยความตกใจของหนานหว่านเยียน หันหน้าหนีพร้อมกล่าวว่า “ข้าพูดเพียงครั้งเดียวเท่านั้น ไม่ได้ยินก็เรื่องของเจ้า”

พูดจบเขาก็มิหันกลับมา เดินไปยังกระโจมของเสิ่นจวินทันที

คนผู้นี้ช่างเย่อหยิ่งเหลือเกิน!

หนานหว่านเยียนพ่นลมหายใจ ส่ายหน้าและเดินตามไป

ในกระโจม มู่ฮวนอยู่เป็นเพื่อนเหล่าเสิ่น เมื่อเห็นกู้โม่หานและหนานหว่านเยียนกลับมาในที่สุด เขาก็รีบลุกขึ้นเพื่อทำความเคารพ

“ท่านอ๋อง พระชายา พวกท่านกลับมาแล้ว ท่านพ่อของข้าเอาแต่พูดถึงท่านตลอดเวลาเลย”

กู้โม่หานมองดูรูปลักษณ์ของมู่ฮวน จากนั้นก็เดินไปด้านข้างของเสิ่นจวิน

เขาแสดงสีหน้าเศร้าสร้อย ความกังวลในดวงตาของเขาไม่สามารถเสแสร้งได้ “หนานหว่านเยียนบอกว่าอาการของเจ้าดีขึ้นมาก ข้าจะรอให้ร่างกายของเจ้ากลับมาเป็นปกติ และพวกเราจะไปสู้กับศัตรูด้วยกันในอนาคต!”