ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 145

ใช่ไง เจ้าของร่างเดิมโง่จริงๆ ถึงกับช่วยผู้ชายที่ทำร้ายเมียและนอกใจเมียแบบนี้!

เป็นผู้มีบุญคุณเช่นกัน หนานหว่านเยียนถูกกู้โม่หานมองเป็นคนต่ำต้อยไม่สนใจใยดีใดๆ หยุนอี่ว์โหรวเป็นคนที่โหดร้ายขนาดนี้กลับถูกเขาปกป้องและใส่ใจทุกอย่าง

หนานหว่านเยียนรู้สึกไม่คุ้มค่าต่อเจ้าของร่างเดิม

เหตุใดถึงชอบผู้ชายเหี้ยๆแบบนี้?นางจะไม่เดินตามรอยของเจ้าของร่างเดิมแน่นอน!อย่างน้อยพ่อที่นางจะหาให้เด็กๆ ต้องเป็นคนที่ดีต่อเด็กๆ เชื่อฟังคำสั่งของนาง เป็นคนที่เชื่อฟังและเอาใจใส่ นางถึงจะพอใจ!

"สุนัขยังรู้สึกกระดิกหางเลย เจ้ากลับไร้น้ำใจขนาดนี้ ข้าตาบอดจริงๆ!"

นางทิ้งคำพูดนี้ไว้ แล้วก็สะบัดหน้าจากไปอย่างโกรธ

กู้โม่หานขึ้นไปจับมือของนางด้วยจิตสำนึก ขมวดคิ้วพูดว่า"เจ้าหยุดสิ!"

"ออกไปให้พ้น!"หนานหว่านเยียนสะบัดออกไปอย่างแรง แล้วเดินไปทางเรือนเซียงหลินด้วยท่าทีที่แน่วแน่

นางให้เขาออกไปให้พ้น?!

นางกล้าให้เขาออกไปให้พ้นหรือ!

กู้โม่หานถูกนางทิ้งอยู่ที่เดิม โมโหมาก

เขาใช้มือตบลำต้นของต้นไม้ และใบไม้ก็ร่วงหล่นไปตามสายลม แสดงให้เห็นถึงความโดดเดี่ยว

"อะไรคือตาบอดถึงได้ช่วยข้า?นางหนานหว่านเยียนเคยได้ช่วยข้าเมื่อไหร่?!"

หนานหว่านเยียนชอบโกหก กล้าโกหกเขาด้วยหรือ?!

นางรู้สึกน้อยใจ

แต่เขาก็เป็นเหยื่อในเหตุการณ์นี้ด้วย

หนานหว่านเยียนคบชู้ต่อหน้าเขา แถมยังบอกเขาว่าเด็กๆไม่ใช่เป็นของเขา ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะไทเฮา หนานหว่านเยียนตายไปเป็นพันครั้งแล้ว!

กู้โม่หานค่อยๆสงบสติ ระงับความโกรธไว้ เรือนที่กว้างใหญ่บัดนี้เหลือเพียงเขาคนเดียว

สงบมาก

ความสงบทำให้เขาสามารถใจเย็นลงและเริ่มครุ่นคิด

"โหรวเอ๋อร์......หากโหรวเอ๋อร์เป็นคนกระทำจริงๆ ข้าจะ......"

หากหยุนอี่ว์โหรวเป็นแบบนี้จริงๆ เขาจะทำอย่างไรล่ะ?

"ไม่!ทั้งหมดล้วนเป็นคำโกหกของหนานหว่านเยียน!จะปัดความผิดไปที่โหรวเอ๋อร์!"

ความคิดของเขาที่เพิ่งเกิดขึ้นก็ถูกตัวเองระงับลงอีก

เพราะหลายปีนี้ หยุนอี่ว์โหรวมีลักษณะที่อ่อนโยนในใจเขาโดยตลอด นางมีจิตใจที่เมตตาที่สุด เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นคนชั่วร้าย

เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!

......

หยุนอี่ว์โหรวเพิ่งเดินเข้าเรือนจู๋หลาน ก็หันไปตบหน้าเชี่ยนปี้ด้วยความโกรธขรึม

"ไร้ประโยชน์เหลือเกิน!เรื่องเล็กๆยังทำไม่สำเร็จเลย!"

เชี่ยนปี้คุกเข่าต่อหน้านางอย่างระมัดระวัง ใช้มือปิดหน้าและกัดฟัน"เป็นความผิดของบ่าว บ่าวสมควรตายเพคะ!"

สีหน้าของหยุนอี่ว์โหรวโหดร้ายมาก ข้อนิ้วถูกบีบจนออกซีเข้ม นางนั่งอยู่หน้าโต๊ะอย่างโมโห มองชุดน้ำชามากมายเหล่านั้น ปาทิ้งลงพื้นหมด"ตกลงเกิดอะไรขึ้น!"

เชี่ยนปี้กลืนน้ำลาย สายตาที่มองหยุนอี่ว์โหรวเต็มไปด้วยความหวาดกลัว"กราบทูลเจ้านาย เรื่องเป็นแบบนี้เพคะ......"

ที่จริงแล้ว เช้าวันนี้ เชี่ยนปี้และชิงหว่านเจอกันนอกจวนอ๋อง ทั้งสองคนระมัดระวังตลอดทาง แต่กลับไม่พบเห็นอวี๋เฟิงที่เก่งวิชาตัวเบา เขาแอบจ้องพากนางทานานแล้ว

ทั้งสองคนเดินไปเดินมา สุดท้ายมาถึงศาลเก่าแก่ในชานเมือง

เชี่ยนปี้เคาะใส่หน้าต่างของศาลเก่าแก่สามครั้ง สักครู่หนึ่งผ่านไปฉางชิงหยางก็เดินเข้าไปจากประตูหลังอย่างระมัดระวัง

น้ำเสียงของเขารีบร้อนมาก"ของล่ะ?และค่าตอบแทนที่จะให้ข้าเอามายัง?"

เชี่ยนปี้ไม่พูดอะไรตลอดทาง เชี่ยนปี้หยิบเงินตำลึงถุงหนึ่งออกมาจากอ้อมอก พร้อมกับจดหมายที่นางเขียนเสร็จตั้งนานแล้ว

ตอนที่ยื่นให้ฉางชิงหยาง นางหยุดพูดสักพักหนึ่ง แล้วพูดอย่างจริงจัง"ให้เจ้าครึ่งหนึ่งก่อน หลังจากทำสำเนาที่เหลือก็จะให้เจ้าหมด เรื่องที่จะให้ทำล้วนอยู่ในจดหมายนี้ เจ้าดูให้ดีสิ ถ้าทำไม่สำเร็จ เจ้าอย่าคิดจะมีชีวิตออกจากแคว้นซีเหย่ได้!"