ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 146

เชี่ยนปี้นวดท้อง อ้าปากถามอย่างระมัดระวัง"บ่าวไม่เข้าใจเพคะ ไม่ทราบว่าเจ้านายจะมอบเรื่องนี้ให้ใครเพคะ?"

หยุนอี่ว์โหรวหัวเราะเยาะออกมา มองไปที่นอกหน้าต่างแล้วอ้าปากพูดว่า"หลายวันก่อนพระชายาเฉิงถูกรังแกไม่ใช่หรือ?"

เชี่ยนปี้เข้าใจทันที ดวงตาเปล่งแสงสว่างออกมา"ความหมายของเจ้านายคือ......"

หยุนอี่ว์โหรวลุกขึ้นมา ทำหยกลายดอกไห่ถังบนโต๊ะหัก แล้วทิ้งลงพื้นพร้อมใช้ขาเหยียบอย่างแรง

"วันนั้นที่หนานหว่านเยียนกลับบ้าน แย่งของมากมายขนาดนั้นจากมือของฮูหยินของเฉิงเซี่ยงมา ผู้หญิงที่เห็นแก่เงินทองอย่างนาง จะไม่แค้นหรือ?และกู้โม่เฟิงก็ถูกท่านอ๋องทำจนหน้าแตกในวัง ในนี้หนานหว่านเยียนมีประโยชน์มาก"

"คนบ้าคลั่งอย่างหนานชิงชิง อยู่ไม่นิ่งแน่นอน"

นางเข้าใจหนานชิงชิง รู้ว่านางก็เหมือนกันกับนาง ไม่อยากเห็นว่าหนานหว่านเยียนได้ดี แถมวิธีการยังโหดร้ายกว่านางอีก

หยุนอี่ว์โหรวหันมายิ้มอย่างอบอุ่น ในรอยยิ้มมีความอาฆาตซ่อนอยู่ ความโหดเหี้ยมทำให้เชี่ยนปี้อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

"เจ้าไปส่งจดหมายให้พระชายาเฉิง ครั้งนี้ข้าจะให้หนานหว่านเยียนสู้กันตายกับญาติตัวเอง ในเมื่อข้าได้ก้าวออกก้าวแรกแล้ว งั้นในการแข่งขันครั้งนี้ ข้ากับหนานหว่านเยียนต้องมีคนใดคนหนึ่งตาย ไม่งั้นจะไม่จบสิ้น!"

......

อีกฝั่งหนึ่ง ซาลาเปาและเกี๊ยวน้อยจับมือกัน เดินไปด้วยกระโดดไปด้วยอยู่ข้างหน้าของเซียงเหลียน อยู่ระหว่างทางที่จะไปเรือนของเสิ่นอี่ว์

เมื่อกี้นี้เหล่าเซียงเหลียนเดินผ่านศาลาพอดีว่าฝนตกลง ทั้งสามคนจึงหลบฝนอยู่ในศาลาสักครู่หนึ่ง หลังจากฝนไม่ตก ถึงเดินทางต่อจึงมาค่อนข้างช้าหน่อย

"คุณหนูน้อย!เดินช้าๆหน่อย!ฝนตกทางเดินจะลื่น อย่าหกล้มเลยนะ!"เซียงเหลียนวิ่งตามอยู่ข้างหลัง ขมวดคิ้ว สีหน้าเต็มไปด้วยความห่วงใย

เกี๊ยวน้อยตบหน้าอกของตัวเอง และโบกมือใส่เซียงเหลียน"พี่เซียงเหลียนไม่ต้องเป็นห่วง!ข้าไม่หกล้มหรอก"

เพิ่งพูดจบ นางก็เหยียบไปที่ตะไคร่น้ำ เกือบจะล้มลงไปพร้อมกับซาลาเปา

ในเวลานี้ มีมือใหญ่คู่หนึ่งจับพวกนางเอาไว้ น้ำเสียงเป็นห่วงมาก"คุณหนูน้อยเอ๋ย เป็นไรหรือเปล่า?"

คนที่พูดเป็นเสิ่นอี่ว์ เขาเห็นว่าอากาศเย็นสบาย เลยแอบออกจากเรือน อยากจะมาสูบอากาศข้างนอกบ้าง

กู้โม่หานให้เขานอนรักษาอยู่บนเตียงไปวันๆ ในฐานะที่เป็นคนฝึกวิชาการต่อสู้ เขาจะอยู่ได้อย่างไรล่ะ

ดีที่เขาออกมา ไม่งั้นคุณหนูน้อยสองคนนี้ก็คงต้องเสียโฉม

เซียงเหลียนถอนหายใจออกมายาวๆ หลังจากเกี๊ยวน้อยและซาลาเปายืนสนิทแล้ว ก็เกาหัวด้วยความอับอาย

"ขอบคุณพี่เสิ่นอี่ว์เจ้าค่ะ!เอ๊ะ ทำไมเจ้าถึงไม่นอนพักผ่อนอยู่ในห้องล่ะเจ้าคะ!"

เกี๊ยวน้อยทำหน้าจริงจัง"แม่บอกแล้วว่า ป่วยหนักต้องนอนพักผ่อนหนึ่งร้อยวัน เจ้ารีบกลับไปนอนเถอะ!"

ระหว่างที่พูด นางยังผลักเสิ่นอี่ว์ไปด้วย

เสิ่นอี่ว์อยากจะขำ ถูกผลักกลับไปเรื่อยๆ ก็ยิ้มอย่างจนปัญญา"ได้ๆ พักผ่อน!ข้าเดินกลับเอง พอหรือยัง?"

เขาไม่ได้ป่วยหนักสักหน่อย เขาแค่โดนยาพิษ ร่างกายอ่อนแอไปหน่อย

เด็กน้อยนี่เจ้าเล่ห์จริงๆเลย!

เสิ่นอี่ว์พาเด็กสองคนกลับเรือนพร้อมกัน

เซียงเหลียนเดินตามอยู่ข้างหลังอย่างเงียบๆ มุมปากก็ปรากฏรอยยิ้ม

สถานการณ์กลมกลืนและเงียบสงบ มีความอบอุ่นอยู่ด้วย

เสิ่นอี่ว์นั่งอยู่บนเตียง อุ้มเด็กสองคนมาข้างๆ ถามอย่างจริงจัง"แล้ววันนี้มาเล่านิทานอะไรอีก?"

"ล่าปู๋ล่าสู้กับคนรับใลช้ที่จองหอง"ที่เล่าครั้งก่อนนั้นทำให้เขาตกใจไปหมด หวังว่าเด็กน้อยสองคนนี้สามารถสงบลงหน่อย

ใครจะไปรู้ว่าเกี๊ยวน้อยได้ยินเช่นนี้ กลับขยับนิ้วมืออย่างลึกลับ ทำตัวเป็นลึกลับมาก"พวกเจ้าไม่ใช่คนที่ขี้เล่นสักหน่อย เป็นไปได้อย่างไรที่จะมาหาเจ้าเล่นทุกครั้งล่ะ!"

เกี๊ยวน้อยก็พยักหน้าอย่างหนัก"ใช่แล้ว!ครั้งนี้ข้ากับพี่สาวมีเรื่องหลักมาหา!"

เสิ่นอี่ว์ขำออกมา"งั้นว่ามาเถอะ คุณหนูน้อย ที่มาครั้งนี้เพื่ออะไรอีก?'

เซียงเหลียนเดินหน้าไปก้าวหนึ่ง สีหน้าใจเย็นมาก

"องครักษ์เสิ่น วันนี้พระชายาจัดตั้งงานเลี้ยงไว้ ไม่สะดวกที่จะมาทายาให้เจ้า ก็เลยให้เจ้านายน้อยสองคนมา"

เสิ่นอี่ว์มองเซียงเหลียนทีหนึ่ง เกิดความรู้สึกบางอย่างที่ไม่อาจบรรยายได้ จากนั้นก็มองพี่น้องสองคนอย่างเหลือเชื่อ

"อ้อ?ข้ายังไม่รู้ว่าพวกเจ้ายังมีความสามารถเช่นนี้อีก?"

จมูกของเกี๊ยวน้อยเชิดขึ้น มือเท้าเอวแล้วพูดอย่างภูมิใจ"สิ่งที่เจ้าไม่รู้ยังมีอยู่มากมายเลย!รอเจ้าหายดี ข้าก็ซาลาเปาจะแสดงให้ดู!"