ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 147

ไม่รู้ว่ากู้โม่หานปรากฏตัวในหน้าห้องของเสิ่นอี่ว์แต่เมื่อไหร่

คำพูดที่แน่วแน่มากของพี่น้องสองคน ล้วนเข้าหูของเขา

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาล้วนตกใจไปหมด พอหันหน้ามาก็เห็นสีหน้าที่มืดทึบของกู้โม่หาน แต่ยังมีความอ่อนโยนปรากฏในสายตา

เสิ่นอี่ว์รีบลุกขึ้นมา แต่ไปโดยที่บาดแผล เจ็บปวดจนกระตุกตา"ท่าน ท่านอ๋อง ท่านมาแล้วหรือ"

เซียงเหลียนเห็นเช่นนี้ก็ยิ้มอย่างจนปัญญา รีบทำความเคารพต่อกู้โม่หานและพูดว่า"ท่านอ๋อง"

กู้โม่หานพยักหน้าเดินเข้าห้อง เห็นใบหน้าเล็กๆสองใบที่กำลังโกรธขรึมอยู่ คิ้วที่เดิมขมวดอยู่ก็คลายออก

"พวกเจ้าว่ามาสิ ผู้ชายที่ดีกว่าข้า ต้องไปหาที่ไหน?"

พูดมั่วซั่วจริงๆเลย!

เด็กสองคนนี้ ดูถูกเขาเหมือนกับแม่ของพวกนางหรือ?

หากไม่ใช่ว่าเขากลับเรือนซีเฟิงแล้วคิดจะมาเยี่ยมเสิ่นอี่ว์ ยังไม่รู้ว่าพวกนางสองพี่น้องมีความคิดแบบนี้เลย!

เกี๊ยวน้อยทำปากมุ้ย แล้วจ้องไปที่กู้โม่หานด้วยความโกรธ

"ไม่สน เจ้ารังแกแม่อยู่ตลอด เจ้าคือคนชั่วร้าย!แม่ล่ะ?เจ้าทรมานแม่อีกแล้วหรือ?"

เสิ่นอี่ว์กระตุกปาก รีบช่วยพูดให้

"ท่านอ๋อง คำพูดของเด็กถือสาไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ ท่านอย่าไว้ในใจนะ"

คุณหนูทั้งสองเอ๋ย พูดไม่ได้อีกแล้วนะ พวกเจ้านี้เสมือนลูกวัวเพิ่งเกิดไม่กลัวเสือจริงๆเลย ท้าทายลิมิตของท่านอ๋องตลอด!

ซาลาเปาเดินขึ้นมา นิ้วมือม้วนมุมเสื้อ ไม่เห็นด้วยกับคำพูดของเสิ่นอี่ว์"พี่เสิ่นอี่ว์พูดไม่ถูกนะเจ้าค่ะ อาจารย์หลินเคยพูดว่า ถึงแม้'คำพูดของเด็กถือสาไม่ได้ แต่คำพูดของเด็กล้วนพูดจากใจทุกอย่าง!สิ่งที่พี่สาวพูดเป็นความจริงทั้งสิ้นเจ้าค่ะ!"

ในสายตาของพวกนาง กู้โม่หานมักจะดีต่อคนอื่น หนานหว่านเยียนต้องถูกรังแกแล้วแน่ๆ!

เสิ่นอี่ว์รู้สึกจนคำพูด

คิดไม่ถึงว่า หลังจากท่านอ๋องเชิญอาจารย์มาสอนหนังสือให้คุณหนูสองคนแล้ว ยิ่งพูดเก่งเข้าไปใหญ่

เขามองไปทางกู้โม่หาน ส่ายหน้าอย่างไร้ความสามารถ

กู้โม่หานเห็นว่าในใจของเด็กสองคนมีแต่หนานหว่านเยียน สำหรับเขามีแต่ความเฝ้าระวัง ทันใดนั้นก็รู้สึกโมโห

แต่ไม่ว่ายังไง เมื่อเผชิญกับพวกเด็กๆ เขามักจะมีความอดทน

มือของเขาเท้าเอวแล้วมองพวกนางสองคนเหมือนอยู่เหนือกว่า มุมปากยิ้มขึ้นมา

"พูดเก่งจริงๆเลยนะ ไม่ต้องห่วง แม่ของพวกเจ้ามีความสามารถยิ่งนัก ตอนนี้กลับไปพักผ่อนที่เรือนเซียงหลินแล้ว"

เขารังแกหนานหว่านเยียนได้หรือ?

นางนั่นแหละที่มาแกล้งเขาต่างหาก!

กู้โม่หานละเรื่องนี้ไป ไม่พูดถึงเรื่องที่แย่เหล่านั้น ไม่งั้นเดี๋ยวเด็กสองคนนี้มีอคติกับเขาอีก

เรื่องที่รุนแรงแบบนี้ห้ามให้เด็กๆรู้

จากนั้น เขานั่งยอง อยู่ระดับเดียวกับเด็กสองคน"ข้ายังไม่ได้ถามพวกเจ้าเลย มาเรือนซีเฟิงของข้าทำไมอีก?"

เกี๊ยวน้อยหันหน้าไปข้างๆ ทำปากมุ้ย

"เชอะ!แม่ให้พวกข้ามาทายาและพันแผลให้พี่เสิ่นอี่ว์ ตอนนี้เรื่องจบสิ้น เราก็ควรกลับแล้ว"

"ซาลาเปา ไป!"

พูดจบ นางก็หยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นมา ลักษณะเหมือนผู้ใหญ่น้อยคนหนึ่ง จับมือเล็กๆของซาลาเปาแล้ววิ่งออกไปข้างนอก

ในเมื่อแม่กลับไปแล้ว พวกนางก็ไม่อยากสนใจไอ้ชั่วนี้แล้ว

หลังจากเชียงเหลียนทำความเคารพให้กู้โม่หานแล้ว ก็ออกจากห้องพร้อมกับพี่น้องสองคน

"รอก่อน!"กู้โม่หานเอียงตัว และขวางทางทั้งสามคน

เห็นได้ชัดว่าเด็กสองคนนี้ไม่พอใจเขา

เขาพยายามระงับความโกรธลง และค่อยๆปรากฏรอยยิ้มขึ้น"โกรธข้าแล้วหรือ?"

เสิ่นอี่ว์ฟังจนขนลุก

เขามีดีอะไร ถึงสามารถได้ยินท่านอ๋องพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนขนาดนี้?

อ้อ เขาลืมแล้วว่าท่านอ๋องรักใคร่โปรดปรานเด็กสองคนนี้มากขนาดนี้

เซียงเหลียนก็อึ้งไปเลย มองลักษณะที่เป็นพ่อดีเด่นของกู้โม่หานด้วยความเหลือเชื่อ

เกี๊ยวน้อยยังโกรธอยู่ หันหน้าไปและเอ่ยเสียงเย็นชาออกมา

ซาลาเปาดึงมุมเสื้อของนาง จากนั้นมองกู้โม่หานด้วยสีหน้าที่จริงจัง"พี่สาวโมโห ผลรุนแรงมาก!เป็นแบบที่ปลอบไม่ได้!"

กู้โม่หานขยับลูกกระเดือก อยู่ๆก็รู้สึกตื่นเต้น