ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 151

จดหมายที่หยุนอี่ว์โหรวให้เชี่ยนปี้นำไปให้หนานชิงชิง ถูกนำไปส่งตามเวลาที่เหมาะสม

ในจวนอ๋องเฉิง ภายในห้องหนานชิงชิง ฮูหยินของเฉิงเซี่ยงกำลังร้องห่มร้องไห้ ร้องเรียกอยู่อย่างนั้น

หนานชิงชิงเก็บจดหมายไว้ สีหน้าเย็นชา ดวงตาคู่หงส์หรี่ลง แฝงไปด้วยความลึกล้ำอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ฮูหยินของเฉิงเซี่ยงร้องไห้ไปด้วย ดึงแขนเสื้อหนานชิงชิงไปด้วย

“ชิงชิง เจ้าไม่รู้ นังหนานหว่านเยียนนั่น กลับมาเยี่ยมบ้าน แล้วหลอกเอาของของข้าไปตั้งมากมาย”

“แม้แต่ แม้แต่สินสอดที่ข้าเตรียมไว้ให้กับหลานสาวก็ไม่มีแล้ว เจ้าว่า เจ้าว่าข้าควรทำอย่างไร”

หนานชิงชิงนวดขมับ สีหน้ากลับไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

นางรู้ว่า ความหมายบนจดหมายก็คืออยากหลอกใช้ให้นางไปกำจัดหนานหว่านเยียน

เดิมนางก็ไม่ชอบหนานหว่านเยียน เรื่องแบบนี้เป็นที่ต้องการอยู่แล้ว แต่ที่สำคัญก็คือ จะลงมือยังไง จัดการทีเดียวถึงแก่ชีวิต

ฮูหยินของเฉิงเซี่ยงเห็นหนานชิงชิงไม่มีความเคลื่อนไหวอะไร จึงค่อนข้างร้อนใจ ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม

“เจ้า ทำไมเจ้าไม่พูดอะไรเลย เจ้าดูสิ ตอนนี้แม่ของเจ้าสิ้นเนื้อประดาตัว หลายวันก่อนอ๋องเฉิงก็ถูกกู้โม่หานกับหนานหว่านเยียนทำให้ขายหน้าไม่ใช่หรือ”

“เจ้าจะใจจืดใจดำ ไม่สนใจอะไรเลยหรือ? ชิงชิง แม่ไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ”

หนานชิงชิงขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่ารำคาญ เดิมนางก็เป็นคนอารมณ์รุนแรง เวลานี้ยุ่งฉุนเข้าไปใหญ่

“วิธี? ตอนนี้หนานหว่านเยียนปีกกล้าขาแข็ง เริ่มปลุกปั่นเรื่องราวขึ้นมาแล้ว”

นางระงับความโกรธไว้ ดวงตาคู่หงส์ฉายแววอาฆาต

ฮูหยินของเฉิงเซี่ยงพูดขึ้นอย่างกับกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่ทรงพลังว่า “ใช่ นางไม่เพียงอวดดีใช้อำนาจบาตรใหญ่ ไม่เห็นตระกูลหนานของเราอยู่ในสายตา เจ้าว่า แบบนี้ใช้ได้ที่ไหน นี่ยังเป็นเศษสวะในตอนนั้นอยู่ไหม?”

พูดเสร็จ นางก็ร้องห่มร้องไห้ขึ้นมาอีก โวยวายจนหนานชิงชิงทนไม่ไหว

หนานชิงชิงตะคอกพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องร้องแล้ว ไม่ว่าเรื่องอะไรก็รู้จักเอาแต่ร้องไห้ เจ้ายังเป็นแม่ของข้าอยู่ไหม?”

ฮูหยินของเฉิงเซี่ยงถูกตะคอกใส่จนอึ้ง หุบปากสะอึกสะอื้นอย่างหวาดกลัว

หนานชิงชิงรู้ว่าน้ำเสียงตนเองรุนแรงไป จึงคว้าดึงมือฮูหยินของเฉิงเซี่ยงมา พร้อมยิ้มพูดอย่างอ่อนหวานว่า

“ท่านแม่ เมื่อกี้ข้าพูดจารุนแรงไป ท่านอย่าใส่ใจ เวลาเจอปัญหา การร้องไห้ไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา แก้ไขให้ดีก็พอแล้ว”

ฮูหยินของเฉิงเซี่ยงผงกหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้ามีวิธีรับมือไหม?”