ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 155

คนฉลาดแค่ฟังก็รู้เรื่องแล้ว หนานหว่านเยียนรู้แล้วว่าควรจะทำยังไง

นางอดทนไว้ เดินไปหากู้โม่หาน พร้อมคว้าควงแขนเขาไว้อย่างดื้อๆ ยิ้มสดใสดั่งเกลียวคลื่นสีฟ้า พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง”

คำว่า “ท่านอ๋อง” เรียกอย่างอ่อนโยนอ่อนหวาน

ยังไงไทเฮาเหนียงเหนียงก็เป็นผู้อุปการะของนาง คำพูดของผู้อุปการะล้วนถูกหมด ตอนนี้นางต้องกอดขาผู้อุปการะคนนี้ไว้แน่นๆ

ร่างกายกู้โม่หานแข็งทื่อ เดิมอยากที่จะสะบัดแขนของหนานหว่านเยียนออกไป

แต่สัมผัสได้ถึงอุณหภูมิของร่างกายที่ลดลงเล็กน้อยของนางผ่านเข้ามาทางเสื้อผ้า เขาจึงไม่มีความเคลื่อนไหวอะไร เดินต่อไปอย่างปกติ เพียงแต่ว่ามีความคลุมเครือฉายแววอยู่ในดวงตา

กู้โม่หานอดไม่ได้ที่จะหวนคิดถึง ครั้งแรกตอนที่พาหนานหว่านเยียนเข้าวังมาร่วมงานเลี้ยง เขายังปฏิเสธที่จะแตะเนื้อต้องตัวนาง กระทั่งแทบอยากตัดมองของนางทิ้ง

แต่ตอนนี้กลับ.....

จะต้องเป็นเพราะเขาเห็นแก่หน้าเสด็จย่าไทเฮา ใช่ เสด็จย่าอายุมากแล้ว จะให้ท่านเป็นกังวลไม่ได้ ไม่อย่างนั้นหากเสด็จย่าโกรธขึ้นมา จะไม่มีเหตุผลยิ่งกว่าเด็ก

กู้โม่หานหาเหตุผลพูดกล่อมตนเอง จากนั้นค่อยผ่อนคลายลง ยืดเอวตรงขึ้นเล็กน้อย

หนานหว่านเยียนที่อยู่ด้านข้างก็ค่อนข้างแปลกใจ

นางไม่มีทางเลือกจึงต้องทำแบบนี้ ไม่อย่างนั้นใครจะอยากแตะต้องผู้ชายเหี้ยๆ คนนี้

แต่ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย?

ไม่ทันได้คิดอะไรมาก หลี่หมัวมัวก็พาทั้งสองคนมาถึงยังตำหนักหลวนเฟิ่งของไทเฮา

หนานหว่านเยียนเพิ่งก้าวข้ามประตูธรณีเข้าไป ก็สูดได้กลิ่นหอมจางๆโชยมาจากในตำหนัก

แตกต่างจากกลิ่นแป้งที่ผู้หญิงธรรมดาทั่วไปมักใช้กัน กลิ่นหอมนี้มีกลิ่นไม้เพิ่มมา ทำให้สงบและกระปรี้กระเปร่า

ยิ่งทำให้คนหลงชอบง่ายยิ่งขึ้น

คนที่มีถุงหอมแบบนี้ ทั่วทั้งแคว้นซีเหย่มีเพียงคนเดียว....หนานชิงชิง

ในที่สุดที่โผล่หน้ามา

สายตาหนานหว่านเยียนฉายแววเย็นชา เงยหน้าขึ้นมากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“เยียนเอ๋อร์ถวายพระพรเสด็จย่าไทเฮา มาช้าไปหน่อย ขอเสด็จย่าไทเฮาอย่าได้ถือสา”

ท่าทีอ่อนหวานของนาง บวกกับชุดกระโปรงสีอ่อน ยิ่งดูน่าหลงใหล

ไทเฮายิ้มกริ่มไม่หุบ รับโบกมือพร้อมพูดขึ้นว่า “จะถือสาเจ้าได้อย่างไร? ข้าคิดถึงเจ้าจะแย่ มา มาใกล้ๆข้า ทำไมรู้สึกเหมือนผอมลงไปหน่อย?”

“วันนี้ อ๋องเฉิงสองสามีภรรยาเข้าวังมาเยี่ยมข้า ข้าก็เลยเห็นว่าไม่ได้เจอเจ้ามาหลายวันแล้วเหมือนกัน จึงให้หลี่หมัวมัวไปตามเจ้ากับอ๋องอี้”

นางพูดพร้อมกับหันไปมองด้านข้าง แววตากลับไม่มีแววรักใคร่แล้ว

หนานหว่านเยียนทำเป็นตกใจ จากนั้นก็หันไปพูดกับหนานชิงชิงที่อยู่ด้านข้างว่าขภ “หยา ข้าไม่ทันสังเกตเห็น ที่แท้พี่สาวก็อยู่ด้วยหรือ?”

“แล้วอ๋องเฉิงไปไหนแล้วล่ะ?ฌห ทำไมไม่เห็นเขา?”

ตอนอยู่ที่ค่ายเสินเชื่อกู้โม่เฟิงยังไม่ได้พูดขอโทษนางเลย วันนี้สองสามีภรรยาคู่นี้มาแล้ว ไม่เหมาะเจาะพอดีหรือ?

ผู้หญิงสองคนมองสบตาหัน สายตาหนานชิงชิงริบหรี่ลงอย่างไร้ร่องรอย

นางหันไปมองทางอื่นอย่างไม่สนใจ ไม่แม้แต่จะมองนางกับกู้โม่หาน ความเศร้าในดวงตาหายวับไปทันที จากนั้นก็พูดขึ้นมาอย่างยิ้มแย้มว่า “ท่านอ๋องไปเข้าเฝ้าเสด็จแม่แล้ว”

หนานหว่านเยียนยังคงแสดงสีหน้าเรียบเฉย

“แบบนี้นี่เอง งั้นพี่สาวอย่าลืมเตือนอ๋องเฉิงนะว่า เขาติดค้างท่านอ๋องของข้าอย่างหนึ่ง เมื่อไหร่จะคืน?”

กู้โม่หานไม่พูดห้ามอย่างหาได้ยาก

หัวใจหนานชิงชิงบีบแน่นขึ้นมา ปากของหนานหว่านเยียน ยิ่งอยู่ก็ยิ่งน่ารังเกียจ

ไม่สามารถทำอะไรได้ง่ายๆเหมือนอย่างเมื่อห้าปีก่อน

แต่นางยังคงแสดงสีหน้ายิ้มแย้ม ยึดมั่นในท่าทีของความเป็นคุณหนู