เข้าสู่ระบบผ่าน

ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 156

ไม่ได้เด็ดขาด

ทั้งสองคนมองตากันอย่างเกลียดชังกัน จนแทบจะระเบิดออกมา

หนานชิงชิงกำชายแขนเสื้อไว้แน่น สายตาแฝงไปด้วยแววเฉียบคม

กู้โม่หานพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่นว่า “เสด็จย่า ช่วงนี้งานที่ค่ายเสินเชื่อยุ่งมาก หลานคงไม่มีเวลาว่างพักอยู่ในวัง หากท่านคิดถึงพระชายา วันหลังหลานค่อยพานางมาเยี่ยมท่านอีก”

หนานหว่านเยียนก็ผงกหัวพูดขึ้นว่า “ใช่เสด็จย่า ในค่ายเสินเชื่อมีทหารบาดเจ็บมากมาย หลานสะใภ้ก็ต้องไปช่วย วันนี้จึงไม่สะดวกที่จะอยู่ค้างคืนในวัง”

“เยียนเอ๋อร์รับปากท่าน เมื่อไหร่ที่เสด็จย่าไทเฮาอยากเจอเยียนเอ๋อร์ เยียนเอ๋อร์ก็จะรีบเข้าวังมาเยี่ยมท่านทันที ท่านว่าแบบนี้ดีไหม?”

นางยังต้องกลับบ้านไปดูแลลูก อีกอย่าง นางก็ไม่อยากค้างคืนอยู่กับกู้โม่หาน

ตอนที่อยู่ในจวนเฉิงเซี่ยงคืนนี้ก็มีตัวอย่างให้เห็น ครั้งนี้หากยังให้พวกเขาอยู่ด้วยกันตามลำพัง เฮ้อ....ไม่แน่ว่าอาจจะเกิดเหตุการณ์นองเลือดอะไรขึ้นมา

ไทเฮากลับทำเป็นฟังไม่รู้เรื่อง นางหวังตั้งใจที่จะให้ทั้งสองนอนร่วมกัน จึงไม่มีทางให้พวกเขาได้มีข้ออ้างจากไป

“ข้าจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าค่ายเสินเชื่อมีทหารบาดเจ็บ? อีกอย่าง ที่นั่นยังมีอ๋องเฉิงอยู่ไม่ใช่หรือ? เจ้ากับเยียนเอ๋อร์มาอยู่เป็นเพื่อนข้า ไม่ได้ตรงไหน? หรือว่า ค่ายเสินเชื่อไม่มีเจ้าไม่ได้”

สายตาหนานชิงชิงเศร้าหมองลง นิ้วมือใต้โต๊ะกำชายเสื้อไว้แน่น

เหล่าไท่ไท่พูดไม่ผิด ค่ายเสินเชื่อตอนนี้ ไม่มีกู้โม่หาน ไม่ได้จริงๆ

นางลุกขึ้นเดินไปตรงหน้าไทเฮา พูดขึ้นอย่างน่าสงสารว่า “เสด็จย่าไทเฮา ชิงชิงก็เป็นหลานสะใภ้ของท่าน ท่านไม่ให้ชิงชิงอยู่ด้วยหรือ? หากน้องสาวเขาสองคนมีธุระ ก็ให้พวกเขากลับไปก่อน”

“ชิงชิงอยู่ปรนนิบัติ ดูแลท่านเป็นอย่างดี”

นางจะไม่ยอมให้ไทเฮาสร้างโอกาสให้กู้โม่หานกับหนานหว่านเยียนอยู่ด้วยกันตามลำพัง.....

อยู่ในจวนอ๋องอี้นางทำอะไรไม่ได้ แต่ก็ยังมีหยุนอี่ว์โหรวคอยขัดขวาง เสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ ไม่ช้าก็เร็วต้องมีคนพ่ายแพ้

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้