ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 165

หนานหว่านเยียนรีบคว้าผ้าห่มมาคลุมร่างกายตนไว้ จ้องมองชายกู้โม่หานที่มีสีหน้าตะลึงงันที่ถูกเตะให้ตื่นอย่างไม่เชื่อสายตา

“กู้โม่หาน เจ้ามาอยู่บนเตียงข้าทำไม ทำอะไรข้า?!”

ให้ตายหนานหว่านเยียนก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่า ทั้งๆ ยาที่สามารถทำให้วัวห้าตัวนอนลงได้แล้ว แต่กลับปล่อยวางกู้โม่หานคนเดียวไม่ได้? เขาเคยตื่นขึ้นมากลางดึก แล้วแอบขึ้นไปบนเตียงของนางหรือ?!

นางประเมินสมรรถภาพร่างกายของกู้โม่หานต่ำเกินไป ดูเหมือนว่าหากนางต้องการใช้ยากับเขาอีกในอนาคต ก็ต้องลงมือขั้นเด็ดขาด!

แต่นางไม่รู้สึกเจ็บปวดตามร่างกาย ดูเหมือนว่ากู้โม่หานไม่ได้แก้แค้นนาง

“ข้าทำอะไรลงไปหรือ? ทำไมเจ้าไม่บอกว่าข้าทำอะไรลงไป?”

สีหน้าของกู้โม่หานบึ้งตึง เมื่อครู่เขายังฝันอยู่เลย ในความฝันเกี๊ยวน้อยและซาลาเปาถูกเขากอดไว้ ขนาบซ้ายขวาเรียกเขาว่า “พ่อ” ด้วยน้ำเสียงบ้องแบ๊ว

แต่ตอนนี้ หนานหว่านเยียนได้ถีบเขากลับสู่ความเป็นจริงอย่างไร้ความปรานี

หนานหว่านเยียนได้ทำสิ่งดีๆ มามากมาย เมื่อคืนนางตบเขาจนมือเจ็บ แต่ก็ไม่อาจยอมรับได้ง่ายๆ ไม่พูดจาใดๆ

กู้โม่หานถอนสายตากลับ ไม่สนใจว่าเขาถูกหนานหว่านเยียนถีบลงจากเตียงไม่เป็นท่า เขาลุกขึ้นยืน จ้องมองสตรีที่เดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

“ทำไมไม่พูดอะไรเลย รู้สึกผิดงั้นหรือ?”

เรื่องเมื่อคืน เขายังต้องสะสางกับหนานหว่านเยียนให้ถี่ถ้วน

หนานหว่านเยียนขยับกล่องเสียงในลำคอ พาร่างกายก้าวถอยหลัง “ข้าว่าเจ้าสบายดี พูดได้ เดินได้ มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า...”

กู้โม่หานยิ้มเยาะทันที แสร้งทำเป็นพูดฉอดๆ กล่าวหาว่าหนานหว่านเยียนทำสิ่งผิดกฎหมายเมื่อคืนนี้

“แม้ข้าจะไม่รู้ว่าเมื่อคืนเจ้าทำอะไรลงไป แต่เจ้าทำให้ข้าหมดสติ แล้วยังแทงลำคอของข้าก่อน นี่คือการกระทำผิด”

“ประการที่สอง เจ้าถอดเสื้อผ้าของข้า ปล่อยให้ข้านอนเปลือยเปล่า นี่ก็เป็นอีกหนึ่งความผิด”

ว่าแล้ว เขาก็ปีนขึ้นไปบนเตียงด้วยสายตาอันดุดัน เข้าประชิดตัวหนานหว่านเยียนทีละน้อย

“เจ้าไม่เพียงไม่ห่มผ้าห่มให้ข้า แต่ยังเปิดหน้าต่างเพื่อให้ข้าเป็นหวัด นี่ก็เป็นอีกหนึ่งความผิด”

“เจ้าฉวยโอกาสตอนที่ข้าหลับ เตะต่อยข้า นี่ยิ่งเป็นความผิดที่ร้ายแรงกว่า!”

“เมื่อครู่เจ้าถีบข้าลงจากเตียงโดยไม่รีรอ ตอนนี้ข้าปวดเมื่อยไปทั้งตัว เจ้ากลับบอกว่าไม่มีปัญหาอะไร?”

“หรือต้องให้ข้าแทงเจ้าด้วยมีด ถอดเสื้อผ้าจับโยนลงทะเลสาบในฤดูหนาวเดือนสิบสองสักคืนดี? เจ้าถึงจะรู้ความผิด?

สตรีผู้นี้จองหองเผด็จการ กระทำความผิดแล้วยังปากแข็งไม่ยอมรับ หากไม่ใช่เพราะเห็นแก่ลูกสองคน เขาต้องทรมานนางอย่างหนักแน่

แม้ว่าสิ่งที่กู้โม่หานพูดจะเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง แต่หนานหว่านเยียนฟังแล้วก็ไม่มีร่องรอยของความเกลียดชังและความโกรธแค้นเลย นางกลับรู้สึกว่า ตอนนี้กู้โม่หานเหมือนกำลัง…ตัดพ้อ?

หนานหว่านเยียนตกใจกับความคิดของตัวเอง สะดุ้งโหยงอย่างฉับพลัน พลางกล่าวว่า “ที่ข้าแทงเจ้าให้สลบ เป็นเพราะเวลานั้นเจ้าไม่มีสติ หากข้าไม่ช่วยเจ้า เจ้าต้องเสียใจแน่นอน”

กู้โม่หานได้ยินเช่นนี้ก็คิ้วขมวด ยื่นมือไปรวบหญิงสาวไว้ในอ้อมแขน

“เรื่องถึงป่านนี้แล้ว เจ้ายังเล่นลิ้นอยู่อีกหรือ?”

นางไม่ยินยอมให้เขาสัมผัสหรือ? อยากเตะต่อยเขามากกว่า? ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เหตุใดเมื่อห้าปีก่อนต้องทำทุกวิถีทางเพื่อยั่วยุเขา พยายามเข้ามาในจวนอ๋องให้ได้…

กู้โม่หานยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ “หนานหว่านเยียน ข้าต้องการให้เจ้าขอโทษ”