ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 166

ดวงตาของกู้โม่หานจ้องเขม็ง

นางต้องการให้เขาจากกันด้วยดี?

หากจะบอกว่าเมื่อครู่เขารู้สึกกลัดกลุ้มใจ เช่นนั้นในเวลานี้ก็เป็นความผิดหวังอย่างแท้จริง ความโกรธและความเคียดแค้นในใจลุกโชนขึ้น

เขาปล่อยหนานหว่านเยียนด้วยความโกรธ ลุกขึ้นยืนหันหลังให้นางเอามือไพล่หลัง แววตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจและไม่มีความสุข

หนานหว่านเยียนเตือนเขาครั้งแล้วครั้งเล่า เขาและนางห่างเหินกันไปไม่ถึงครึ่งปีก็ต้องจากกัน เรื่องนี้ทำให้เขารู้สึกหนักใจ

ฮ่า อยากไปก็ไป คิดว่าเขาจะรั้งนางไว้หรือ? หากวันนี้กลับจวน รับสาวๆ เข้ามาแล้ว เขาจะไม่มีวันปล่อยให้นางพรากสาวน้อยทั้งสองไปเด็ดขาด!

ความคิดในใจเท่านั้นเอง เขาก็ไม่ต้องการแสดงออกมาทางใบหน้า พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้ารู้จักตนเองดีก็นับว่าดีที่สุดแล้ว”

“รู้ไหม ข้าจะไม่มีทางตกหลุมรักเจ้า!”

หนานหว่านเยียนน้ำเสียงไม่แยแส เห็นได้ชัดว่าไม่ใส่ใจมากกว่าเขาเสียอีก “เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าไม่เคยคิดอะไรกับเจ้าเลย”

ผู้ชายอย่างเขา หากจับมาอยู่ในยุคปัจจุบันคงถูกทัวร์ลงเป็นแน่! อีกอย่าง นางจะตาบอดหลงรักท่านอ๋องชั่วแบบนี้ได้อย่างไร

จะหย่ากันอยู่แล้ว สิ่งที่นางกำลังคิดอยู่ตอนนี้ คือจะหาเงินเลี้ยงลูกอย่างไร ทั้งสามคนอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข ปราศจากความวุ่นวายทางโลก และไม่ต้องกลัวลนลานอีกด้วย

กู้โม่หานเห็นท่าทางดูถูกเหยียดหยามของหนานหว่านเยียน ก็โมโห โกรธเป็นฟืนเป็นไฟทันที

เขาอยากจะพูดอะไรมากกว่านี้ แต่พอได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวข้างนอก ในที่สุดก็มีคนรับใช้ก็มาเปิดประตู

ขันทีหนุ่มยิ้มสอพลออยู่ด้านนอกประตูวัง พลางพูดกับคนในห้องอย่างเกรงใจว่า “ท่านอ๋อง พระชายา ได้เวลาเสวยอาหารเช้าแล้ว อย่าให้ไทเฮาต้องรอ!”

กู้โม่หานได้ยินเช่นนี้ ก็สวมเสื้อผ้าด้วยใบหน้าเย็นชา รีบสะบัดชายเสื้อออกไป

เขาสะบัดมือเปิดประตูในทันใด ขันทีหนุ่มที่อยู่ข้างนอกตกใจคุกเข่าลงกับพื้นอย่างไม่คาดคิด

ผู้ชมภายนอกจะเห็นอะไรมากกว่าผู้เล่น กู้โม่หานไม่เข้าใจเลย สาเหตุที่เขาโกรธเพราะหนานหว่านเยียนไม่รักเขา ไม่ยินดีจะอยู่กับเขา

ยิ่งไปกว่านั้น แค่ไม่ถึงครึ่งปี หนานหว่านเยียนก็ต้องการจะจากไป…

ทันใดนั้นภายในห้องก็เงียบสงบน่ากลัว หนานหว่านเยียนหาวอย่างไม่มีเหตุผล ลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย จากนั้นก็เริ่มล้างหน้าบ้วนปากและเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยการปรนนิบัติจากบรรดาสาวใช้ในวัง

ในที่สุดนางก็เปลี่ยนใส่เสื้อผ้าแปลกๆ หนานหว่านเยียนรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น เดินไปยังตำหนักหลวนเฟิ่ง

กู้โม่หานรออยู่ในโถงใหญ่นานแล้ว ในขณะนี้เขานั่งสงบนิ่งราวกับถูกแช่น้ำแข็งหนาสามฟุต

ในที่สุดเมื่อหนานหว่านเยียนมาถึง ชายหนุ่มก็หรี่ตาจ้องนางอย่างเกรี้ยวกราด “ทำไมถึงมาช้าจัง?”

ตอนนี้เขาหงุดหงิดมาก อธิบายจิตใจอันสับสนวุ่นวายไม่ถูก

หนานหว่านเยียนรู้สึกเหมือนกู้โม่หานกินรังแตนเข้าไป ขณะที่กำลังจะโต้กลับ ก็เหลือบไปเห็นไทเฮาที่มีหลี่หมัวมัวคอยประคองอยู่ข้างกาย เพียงชั่วพริบตาก็กลืนคำพูดที่ต้องการจะพูดกลับลงไป

นางแสร้งทำเป็นนั่งลงข้างกายกู้โม่หานอย่างนิ่มนวลและเอาใจ “หม่อมฉันยังล้างหน้าแต่งตัว เสียเวลาไปหน่อย”

กู้โม่หานชะงักงันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรู้สึกตัว ให้ความร่วมมืออย่างเย็นชา ไม่พูดอะไรอีก

ไทเอาพยักหน้าอย่างพึงพอใจ จากนั้นจึงเดินออกมา นั่งลงที่เก้าอี้หลัก

ใบหน้าหญิงชรากลั้นความรู้สึกภาคภูมิใจและมีความสุขไว้ไม่อยู่ นางมองหนานหว่านเยียนด้วยความรัก กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและเป็นห่วง “เยียนเอ๋อร์ เมื่อคืนราบรื่นดีไหม?”