ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 168

ฮองเฮายกตนข่มอีกฝ่าย พูดจาไม่เข้าประเด็นแต่กลับคุกคามอย่างรุนแรง

เจียงหรูเยว่ชอบราดน้ำบนกองไฟ ตอนนี้ก็ไม่รู้จักอาย ใส่ไฟเข้าไปอีก

“ใช่แล้วพระชายาอี้ สิ่งแรกที่ท่านทำเมื่อเข้ามาในวังไม่ใช่มาเข้าเฝ้าฮองเฮา มันไม่สมเหตุสมผลเลย”

หญิงสาวสูงศักดิ์อีกนางเหน็บแนมอย่างจองหอง

“ในฐานะสะใภ้เหมือนกัน พระชายาเฉิงทำได้ดีกว่าพระชายาอี้ในจุดนี้มาก สตรีนางนี้ ควรตั้งใจปรนนิบัติพ่อแม่สามี เป็นผู้ช่วยสามีและอบรมสั่งสอนบุตรอยู่ที่บ้าน”

สวีหว่านหยิงขมวดคิ้วอยู่ข้างๆ นางอยากจะพูดแทนหนานหว่านเยียน แต่เกิดมาเป็นคนอ่อนโยนพูดไม่เก่ง ดังนั้นจึงยังคิดไม่ออกว่าจะแก้ต่างอย่างไร

รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนใบหน้าของหนานชิงชิง แต่ความเย็นชากลับพาดผ่านหัวใจของนาง

หนานหว่านเยียนได้อำนาจจากไทเฮาแล้วไงล่ะ?

นังแก่ไทเฮานั่นไม่รู้ว่าจะอยู่ได้อีกกี่ปี ต่อไปต้องพึ่งพาฮองเฮา

การจะจัดการกับหญิงชั่วผู้นี้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายดายหรอกหรือ?

หนานหว่านเยียนก็ไม่รีบร้อนปฏิเสธ นางคุกเข่าจนเมื่อยแล้ว จึงลุกขึ้นยืน

จากนั้นก็ก้มตัวประสานมือคำนับ ดูท่าทางประหม่าเป็นอย่างยิ่ง “ลูกสำนึกผิดแล้ว ช่างอกตัญญูยิ่งนักที่ไม่มาเข้าเฝ้าเสด็จแม่ให้ตรงเวลา ลูกไม่เคยคิดดูหมิ่นเสด็จแม่เลย”

“เมื่อวานเสด็จย่าไทเฮาเรียกพบอย่างกะทันหัน คืนที่เข้ามาในวัง ลูกจึงไม่อยากรบกวนเสด็จแม่ จึงอยู่ในตำหนักหลวนเฟิ่งกับท่านอ๋องตลอด”

“ยิ่งไปกว่านั้นคืนนั้นเสด็จย่าพยายามจับคู่ลูกกับท่านอ๋อง ลูกไม่อาจปล่อยให้เสด็จย่าเสียความตั้งใจ”

ทันใดนั้นนางก็มองไปที่ใบหน้านิ่งเฉยของหนานชิงชิง “เมื่อคืนนี้เสด็จพี่ก็อยู่ที่ตำหนักหลวนเฟิ่งด้วย เรื่องนี้เสด็จพี่น่าจะรู้ดี”

หนานชิงชิงถูกลากเข้ามาเกี่ยวข้องอย่างไม่ทันรู้ตัว เหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ก็ยั้งไว้ แต่สุดท้ายก็ก้าวออกมา กล่าวกับฮองเฮาเสียงอ่อนด้วยความยำเกรง

“เพคะ เมื่อคืนพระชายาอี้ถูกเสด็จย่าไทเฮาเรียกตัวไว้จริงๆ ทำให้ช่วงเวลาที่ดีที่สุดที่จะเข้าเฝ้าเสด็จแม่ล่าช้าออกไป”

นางไม่เหมือนกับหยุนอี่ว์โหรว ในเวลานี้นางสุขุมเยือกเย็น ไม่มีความกังวลใดๆ ว่าฮองเฮาจะตำหนินาง

ฮองเฮาชำเลืองมองหนานชิงชิง จากนั้นพูดกับหนานหว่านเยียนว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ควรให้คนนำจดหมายมาส่ง พระชายาอี้ เจ้าอยู่ในฐานะสะใภ้ของราชวงศ์ กฎเกณฑ์ง่ายๆ แค่นี้คงไม่ใช่ไม่รู้หรอกนะ? ข้าอยู่ในฐานะเจ้าแห่งวังทั้งหก แต่เจ้ากลับไม่เห็นข้าอยู่ในสายตา ถ้าเรื่องนี้เล็ดลอดออกไป บอกว่าข้าไร้ความสามารถ มันจะส่งผลเสียถึงจวนอ๋องอี้และจวนเฉิงเซี่ยง ไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย”

หนานหว่านเยียนเม้มปากเงียบ สองคนนี้สมรู้ร่วมคิดกัน ไม่มีทางปล่อยให้นางหนีไปง่ายๆ แน่

ทันใดนั้นทุกคนก็เห็นหนานหว่านเยียนดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาปิดหน้า ขอบตาแดงก่ำน้ำตาคลออย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“ลูกไม่ดีเอง แต่เสด็จพี่กับเสด็จแม่ก็น่าจะรู้ว่า ท่านอ๋องมีท่าทียังไงกับลูก”

“เมื่อคืนเสด็จย่าช่วยลูกไว้หนหนึ่ง หากลูกยังปฏิเสธอีก จิตใจตัวเองเป็นทุกข์ก็ไม่เป็นไร แต่หากทำลายความตั้งใจของเสด็จย่า มันจะเป็นการอกตัญญูจนเกินไป”

“เสด็จย่าเป็นบุคคลที่สำคัญที่สุดของฮ่องเต้ผู้ล่วงลับ เป็นมารดาผู้ให้กำเนิดของท่านอ๋อง หากนางป่วยเพราะโมโหลูก ลูก…ลูกทนไม่ได้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ นัยน์ตาของฮองเฮาก็ดุดันขึ้นมา