ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 174

นางเดาว่ากู้โม่หานกับหนานชิงชิงจะต้องมีเรื่องลับลมคมในอะไรกัน แต่คิดไม่ถึงว่าความสัมพันธ์จะลึกซึ้งขนาดนี้…….

หนานหว่านเยียนตั้งใจฟังขึ้นมาทันที และตั้งใจฟังคำพูดทุกคำที่หนานชิงชิงจะพูดต่อไป

กู้โม่หานเหมือนจะคิดไม่ถึงว่าหนานชิงชิงจะพูดอย่างตรงไปตรงมาแบบนี้ ถึงกับพูดคำพูดที่ไม่มียางอายแบบนี้ออกมา ความเบื่อหน่ายในดวงตาเย็นชาปรากฏออกมาทันที

“เจ้าหมายความว่ายังไง?”

หนานชิงชิงกับกู้โม่หานต่างก็ไม่รู้ว่าตอนนี้หนานหว่านเยียนกำลังแอบฟังอยู่ นางเปิดเผยความในใจกับกู้โม่หานไปอย่างบ้าคลั่ง

“โม่หาน ข้ากับเจ้าเป็นคู่กิ่งทองใบหยกกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว ตั้งแต่เด็กก็ได้อยู่ด้วยกันมา ตอนนั้นข้างกายเจ้าไม่มีใครอื่น ข้าเป็นคนอยู่เคียงข้างเจ้าเสมอ พวกเราในตอนนั้น ไม่มีเรื่องกังวลใด ๆ เป็นอิสระและมีความสุข”

“แต่น่าเสียดายที่โชคชะตาเล่นตลกกับคน ถ้าไม่ใช่เพราะว่าพ่อข้าบังคับให้ข้าแต่งงานกับอ๋องเฉิง บางที หว่านเยียนก็ไม่ต้องมาแต่งงานกับเจ้าแล้ว……”

คำพูดนั้นพูดไปแบบนี้ แต่ในใจหนานชิงชิงนั้นเข้าใจดี

ถ้าไม่ใช่เพราะว่ากู้โม่หานไม่ยอมก้าวหน้า ทั้ง ๆ ที่มีความสามารถอย่างเทพสงคราม แต่กลับไม่ชิงดีชิงเด่น ยินยอมที่จะเป็นท่านอ๋องว่างงาน นางก็คงจะไม่มีทางปล่อยเขาไปหรอก

เขาเป็นคนที่สมบูรณ์แบบขนาดนั้น ตัดสินใจอะไรเฉียบขาด รูปลักษณ์ภายนอกดูดี ดีกว่าอ๋องเฉิงทุกด้าน สถานะก็สูงส่ง

แต่น่าเสียดายที่เขาไม่อยากครอบครองแผ่นดิน งั้นนางก็เลยต้องเลือกอ๋องเฉิง แต่งงานกับอ๋องเฉิง มีฮองเฮาคอยคุ้มครองอยู่ นางถึงจะมีโอกาสได้เป็นฮองเฮา

หนานหว่านเยียนที่แอบฟังอยู่ ในใจเกิดความรังเกียจขึ้นมา

ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม หนานชิงชิงกับอ๋องเฉิงมีความสัมพันธ์ที่ไม่เลวต่อกัน ตอนนั้นตอนที่หนานชิงชิงแต่งงานออกไป ก็มีรอยยิ้มเต็มหน้า มองไม่ออกเลยสักนิดว่าถูกบังคับ

มาตอนนี้พออยู่ต่อหน้ากู้โม่หาน กลับมาพูดว่าถูกบังคับให้แต่งงานกับอ๋องเฉิง และอยากจะสานสัมพันธ์เก่ากับกู้โม่หานต่อ ช่างเป็นดอกพันหมื่นปีที่แอบซ่อนไว้มิดชิดจริง ๆ แกร่งกว่าหยุนอี่ว์โหรวพวกที่มีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวไปไม่รู้ตั้งเท่าไหร่

แต่ว่า เรื่องราวจะสำเร็จหรือไม่ ไม่ได้อยู่ที่วางแผน อยู่ที่โชคล้วน ๆ

ตอนนี้นางเองก็เข้าใจชัดเจนแล้ว ว่าทำไมหนานชิงชิงถึงได้ส่งคนมาลอบฆ่านาง

สาเหตุของเรื่องทุกอย่าง น่าจะเป็นเพราะว่าหนานชิงชิงชอบกู้โม่หาน อิจฉาริษยาเท่านั้น

ในฐานะที่กู้โม่หานเรียกหนานชิงชิงว่าพี่สะใภ้สาม และเห็นแก่ที่สมัยเด็กยังถือได้ว่ามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน จึงไม่ได้พูดจารุนแรงอะไรใส่หนานชิงชิง

แต่คำพูดของนาง ทำให้เขาขมวดคิ้วขึ้นมาจริง ๆ

“เจ้าแต่งงานกับอ๋องเฉิงไปแล้ว ทำไมยังพูดคำพูดแบบนี้ออกมาได้อีก?”

พอหนานชิงชิงได้รับคำตอบกลับมาของกู้โม่หาน บนใบหน้าก็ย่ำแย่ไปเล็กน้อย

“ข้ารู้ ว่าที่ข้าแต่งงานกับอ๋องเฉิงทำให้เจ้าโกรธ สำหรับห้าปีมานี้ เจ้าไม่เคยติดต่อกับข้าเลย ตอนพบหน้ากันก็ไม่ค่อยพูดคุยกับข้ามากนัก แต่ว่าข้ารู้ ในใจเจ้านั้นมีข้าอยู่เสมอ”

นางพูดแล้ว ก็เอาปิ่นหยกที่สดใสแวววาวอันหนึ่งออกมาจากอก แล้วยื่นไปตรงหน้ากู้โม่หาน

“ตอนนั้น เจ้าตามหาทั่วเมืองหลวงเพื่อจะเอาปิ่นหยกมามอบให้ข้า หลายปีมานี้ ข้าเอาพกติดตัวไว้เสมอ เห็นปิ่นก็เสมือนว่าได้เห็นเจ้า”

“ความในใจของเจ้า ข้ารู้มาตลอด แต่ว่าเจ้า……เจ้ากำลังโทษข้าอยู่หรือ? แต่ว่าตอนนั้น ข้าไม่ได้ยินยอมจริง ๆ นะ ข้ารอคอยให้เจ้ามาชิงงานแต่งเสมอ แต่สุดท้ายเจ้าก็ไม่มา”

ความในใจเหรอ?

ตอนนี้หนานชิงชิงเป็นแม่คนแล้ว กลับยังมาพูดคำพูดแบบนี้กับเขา ช่างฟังไม่เข้าหูจริง ๆ

คิ้วเรียวราวดาบของกู้โม่หานเคร่งขรึมขึ้นมา “เจ้าเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า ข้าไม่เคยชอบเจ้าเลย!”

ปิ่นหยกนั่นเป็นของขวัญวันเกิดที่เขามอบให้นางจริง ๆ ตอนนั้นอายุยังน้อย และมารดาของเขาก็ยังไม่เกิดเรื่อง พวกเขายังถือว่าเป็นสหายที่ดีต่อกัน สำหรับวันเกิดของนาง แน่นอนว่าเขาต้องใส่ใจหน่อยอยู่แล้ว