ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 175

หนานหว่านเยียนแอบเกลียดความซวยในใจอยู่หลังภูเขาจำลอง แล้วรีบสลัดหนอนทิ้งไป หลับตาทั้งคู่แน่นแล้วสูดหายใจเข้าลึก ๆ ทีหนึ่ง แล้วเดินออกมาจากตรงนั้น

นางหัวเราะแหะ ๆ ออกมาคำหนึ่ง แล้วโบกมือให้กู้โม่หานกับหนานชิงชิงเล็กน้อย “อย่าตื่นเต้นไป แค่เดินผ่านมา แค่เดินผ่านมา”

พอกู้โม่หานมองเห็นหนานหว่านเยียน ม่านตาก็หดตัวแน่นขึ้นมาอย่างไม่ทันสังเกตเห็น

คือหนานหว่านเยียนเหรอ นางได้ยินแล้วเหรอ? ได้ยินไปเท่าไหร่กัน?

หนานหว่านเยียนกลับไม่รู้ว่าจะเขาคิดอะไรอยู่ ใบหน้าดูสบาย ๆ กะว่าพอเดินผ่านทั้งสองคนไปได้แล้วก็จะหนีไปเลย

เรื่องราวความรักชายหญิงแบบนี้ นางไม่อยากเข้าไปมีส่วนร่วมด้วยเลย

หนานชิงชิงกลับยื่นมือไปขวางนางไว้ ความอ่อนโยนทั้งหมดที่มีอยู่บนใบหน้าเมื่อกี้ถูกนางปิดบังลงไป

นางแสร้งทำเป็นสงบนิ่งยิ้มให้กับหนานหว่านเยียนทีหนึ่ง “ที่แท้คือน้องสาวนี่เอง เมื่อกี้ข้ากับน้องหกกำลังระลึกความหลังอยู่ด้วยกัน ก็เลยคุยกันไปนานหน่อย หวังว่าน้องสาวจะไม่ถือสานะ”

นางดูใจกว้าง ดูไม่มีอะไรไม่สมควร

หนานหว่านเยียนแค่“อ๋อ”ไปคำเดียวอย่างเชื่องช้า จากนั้นก็สะบัดมือเล็กน้อย “งั้นก็อย่าสนใจข้าเลย พูดคุยกันต่อไปเถอะ ข้าไม่รบกวนแล้ว พวกท่านสองคนเชิญสนุกกันต่อไปเถอะ”

เป็นเรื่องทั่วไปหรือเปล่านั้น หนานหว่านเยียนก็ฟังรู้เรื่องพอสมควรแล้ว ที่สำคัญนางก็ไม่สนใจว่ากู้โม่หานจะมีผู้หญิงมากมายแค่ไหน และมีเรื่องในอดีตกับผู้คนไปมากมายเท่าไหร่

กู้โม่หานกับหนานชิงชิงต่างก็เป็นคนพวกเดียวกัน กินของที่อยู่ในถ้วยอยู่แต่ก็จ้องของในหม้อไปด้วย ไม่มีใครเป็นคนดีสักคน

หนานชิงชิงไม่เห็นท่าทางโกรธเป็นฟืนเป็นไฟของหนานหว่านเยียน แถมยังหาความอิจฉาริษยาหรือโกรธเคืองในดวงตาหนานหว่านเยียนไม่ได้เลยสักนิด รู้สึกเหมือนต่อยลงไปในนุ่นขึ้นมาทันที ตัวเองอัดอั้นจนร้อนรน

“น้องสาวมีข้อคิดเห็นที่ข้ากับอ๋องอี้ใกล้ชิดกันเกินไปหรือเปล่า? แต่พวกเราไม่มีอะไรกันจริง ๆ นะ......”

เห็นได้ชัดเลยว่าคำพูดนี้ต้องการที่จะทิ่มแทงนาง แต่หนานหว่านเยียนกลับไม่รู้สึกโกรธ และไม่เกรงกลัว หนานชิงชิงยื่นใบหน้ามาให้นางตบถึงที่แล้ว นางจึงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องอดกลั้นเอาไว้

นางพูดกับทั้งสองคนอย่างมีความหมายลึกซึ้งขึ้นมาประโยคหนึ่ง “จะมีหรือไม่มีอะไร ก็เป็นเรื่องของพวกเจ้า พวกเจ้ามีใจเป็นหนึ่งเดียว จะหวนคิดถึงเรื่องในอดีตบ้างก็เป็นเรื่องปกติ”

“แต่น่าเสียดาย ที่วันนี้อ๋องเฉิงไม่อยู่ด้วย ไม่งั้น ไม่รู้ว่าถ้าเขามาได้ยินพี่สาวเอาแต่โอนเอียงไปหาสามีคนอื่นตลอด จะมีปฏิกิริยายังไงบ้าง”

พอได้ยินแบบนี้ สีหน้าของหนานชิงชิงก็ขาวซีดไปทันที ในใจรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา

หนานหว่านเยียนมาได้ยินเข้าแล้วเหรอ?!

จุดอ่อนและความลับของนาง มาเปิดเผยให้หนานหว่านเยียนคนที่ไม่อยากให้รู้เรื่องที่สุดแบบนี้เลยเหรอ?!

นางกำลังจะเปิดปากพูด น้ำเสียงที่เย็นชาของกู้โม่หานก็ดังขึ้นจากด้านข้าง “พอแล้ว!”

“หนานหว่านเยียน เจ้าหุบปากให้ข้าเดี๋ยวนี้!”

ไม่รู้ทำไม พอได้ยินการเยาะเย้ยของหนานหว่านเยียน ทุกตัวอักษรทุกคำพูด เหมือนเป็นหนามทุก ๆ อัน มาทิ่มลงใจเขา

ทีแรกก็เป็นเรื่องที่ไม่มีอยู่จริงอยู่แล้ว พอตอนนี้หนานหว่านเยียนมาได้ยินเข้า ไม่เพียงไม่โกรธหรือหึงหวง แต่กลับมีท่าทางเหมือนได้ดูเรื่องสนุก มันทำให้เขาไม่ชอบใจมาก

หนานหว่านเยียนเหล่ตามองเขาทีหนึ่ง แต่กลับไม่ลนลานสักนิด