ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 192

หนานหว่านเยียนหยุดเดิน พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไสหัวไป ข้าไม่อยากพูดอะไรกับเจ้าแล้ว เซียงอวี้ ปิดประตู!”

หนานหว่านเยียนไล่กู้โม่หานไป เซียงอวี้สีหน้าลำบากใจ ไม่กล้าขยับ เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยก็รีบปิดประตูเรือนเซียงหลิน

หนานหว่านเยียนกับเด็กสองคนก็หายไปทันที ทั้งที่ห่างกันแค่เอื้อมมือเดียว แต่กู้โม่หานกลับรู้สึกว่า ระหว่างพวกเขาห่างกันมาก

เขาก้มหน้ามองดูเสื้อผ้าที่เปียกปอนของตัวเอง ใบหน้าอันหล่อเหลานั้นยากที่จะแยกแยะอารมณ์ได้ ทั้งที่เด็กสองคนหลอกเขา และเขาก็รับรู้ได้อย่างชัดเจน แต่เขากลับไม่คิดตอบโต้กลับ และไม่รู้สึกโกรธอะไรเลย มองดูอวี๋เฟิงด้วยสายตาเย็นยะเยือก “เจ้าอยู่ตรงนี้ทำอะไร?”

อวี๋เฟิงอยู่ข้างกู้โม่หานอย่างใจสั่น “ท่านอ๋อง ท่าน……จะลงโทษคุณหนูสองท่านหรือไม่?”

พวกเด็กๆทำถึงขั้นนี้แล้ว กู้โม่หานไม่ปล่อยพวกนางไปแน่ แต่ตอนนี้ดูแล้ว กู้โม่หานเหมือนจะยังโกรธอยู่นะ

อวี๋เฟิงเลยใช้โอกาสถามไป จะได้ให้หนานหว่านเยียนคิดวิธีรับเอาไว้

ไม่มีคำตอบที่คาดคิดไว้ ถึงแม้สายตาของกู้โม่หานจะเย็นชา แต่คำพูดที่พูดออกมานั้นกลับเต็มไปด้วยความรักและเอ็นดู

เขาเหลือบตามองอวี๋เฟิง “จะไปโกรธเด็กๆทำไม?”

“ในเมื่อพวกนางชอบ งั้นก็ตามใจพวกนางเถอะ”

ในสายตาของเขา เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยทำแบบนี้ก็เพื่อแก้แค้นแทนหนานหว่านเยียน ไม่ได้คิดร้ายอะไร

และขอแค่ลูกสาวสองคนต้องการ เขาก็ยอมทำทุกอย่างพวกให้พวกนางมีความสุข

ถึงแม้วันนี้เขาจะไม่ได้คำตอบ แต่เขาเชื่อว่า อนาคตจะมีวิธีมากมายที่ให้ลูกสาวกับเขารู้จักกัน

คิดแล้ว กู้โม่หานก็ลุกขึ้นบิดน้ำออกจากเสื้อผ้า สายตามืดมน ใช้กำลังภายในละลายไอน้ำ

ภายใต้หมอกบางๆ เขามองไปยังเรือนเซียงหลินด้วยสายตาสับสน แล้วเดินจากไป

เหลือเพียงอวี๋เฟิงที่ยืนอยู่กับที่ด้วยสีหน้าตกตะลึง อ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เขาคิดว่าท่านอ๋องรักคุณหนูสองคนมาก แต่ไม่คิดว่าท่านอ๋องจะตามใจคุณหนูสองคนขนาดนี้

นี่ยังเป็นเทพสงครามที่ฆ่าคนไม่กะพริบตากู้โม่หานอยู่ไหม!

ไม่เพียงแต่ไม่โกรธ ยังด่าเขาว่าทำไมต้องไปโกรธเด็กสองคนด้วย!

ขณะนี้ ณ เรือนจู๋หลาน

อี่ร์โหรวดิ้นรนอยู่สักพักใหญ่แล้ว

ระหว่างทางที่เดินมา นางเกือบทนไม่ไหว ก้าวเดินอย่างยากลำบาก นานมากกว่าจะกลับไปถึงเรือนจู๋หลาน

นางไม่สนใจเชี่ยนปี้ที่อยู่ข้างๆ แล้วเดินไปที่ห้องน้ำทันที

“หนานหว่านเยียนยัยบ้านั่น! ข้าจะแก้แค้น——นาง!” พูดถึงครึ่ง หยุนอี่ร์โหรวกุมท้องน้อยด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด นั่งอยู่ในห้องน้ำไม่กล้าพูดอะไรอีก

เชี่ยนปี้ยืนกระทืบเท้าไปมาอยู่ด้านนอก “พระชายารอง ท่าน ท่านยังสบายดีไหมเจ้าคะ?”

“ว่าอะไร?”

“ลูกพี่ลูกน้องของท่านส่งจดหมายมาบอกว่า ช่วงนี้เขาไม่มีเงิน หวังว่าท่านจะส่งเงินไปให้เขาได้……”

หยุนโม่หรานเป็นบุตรในอนุภรรยาของจวนแม่ทัพ วันๆเอาแต่เที่ยวเล่นกินเหล้าเมา ตอนนั้นที่หยุนอี่ร์โหรวอยู่จวนแม่ทัพถึงแม้จะดีต่อนางมาก แต่ก็ชอบมายืมเงินกับนางตลอด

ตอนนี้หยุนอี่ร์โหรวแต่งเข้าจวนอ๋องอี้ ก็มาขอเงินกับนางอย่างไม่เกรงกลัวใดๆ ถ้าไม่ใช่เพราะกู้โม่หานดีต่อหยุนอี่ร์โหรว ให้เงินนางมาเยอะ หยุนอี่ร์โหรวจะมีชีวิตที่ดีแบบนี้ได้ยังไง!

หยุนอี่ร์โหรวได้ยินแล้วก็แทบกระอักเลือด

“พวกเจ้ามันพวกไร้ประโยชน์!” นางกัดฟันนั่งอยู่ในห้องน้ำ สีหน้าไม่พอใจ

เชี่ยนปี้รีบพูดว่า “งั้นบ่าวไปตามคนตอบกลับนะเจ้าคะ?”

“ช้าก่อน” หยุนอี่ร์โหรวครุ่นคิด หยุนโม่หรานเจ้าโง่นี่หลอกใช้งานได้ นางแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ “เจ้าไปตามคนส่งเงินไปให้เขา แล้วบอกกับเขาด้วย”

ในเมื่อสู้ไม่ได้ งั้นก็จัดการอย่างรวดเร็วหน่อย เดี๋ยวหนานหว่านเยียนมาขัดขวางนางตลอดเวลา

เชี่ยนปี้ใจสั่น “ว่าไงนะเจ้าคะ?”

เสียงของหยุนอี่ร์โหรวโหดร้ายอำมหิต——

“ให้เขาหานักฆ่าที่เชื่อใจได้ ข้าจะหาโอกาสดึงดูดหนานหว่านเยียนออกบ้าน แล้วฆ่านางซะ——”