ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 193

เชี่ยนปี้ตกใจ หยุนอี่ร์โหรวในตอนนี้ทำให้นางรู้สึกขนหัวลุกมาก

นางตอบอย่างหวาดระแวง เห็นว่านางกำลังจะออกไปแล้ว

ตอนนี้เอง หยุนอี่ร์โหรวก็พูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดจากในห้องน้ำว่า “ช้าก่อน เจ้า เจ้าไปตามหมอมาก่อน……”

นางกุมท้อง ความเจ็บปวดจากท้องทำให้ริมฝีปากของนางซีดเซียว เสื้อผ้าของนางก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็นๆ เป็นความรู้สึกที่นางไม่เคยรู้สึกมาก่อน

เชี่ยนปี้ก็ได้ยินเสียงที่ไม่เป็นปกติของหยุนอี่ร์โหรว รีบเข้าไปปลอบใจว่า “พระชายารอง ท่านเป็นอะไรกันแน่? จะให้……”

ยังพูดไม่ทันจบ ก็ได้เสียงคลื่นอย่างรุนแรง กลิ่นเหม็นพุ่งเข้าจมูก ทำเอาเชี่ยนปี้แทบอ้วกออกมา

นางถอยหลังออกไปหลายก้าว “ทราบ ทราบแล้วเจ้าค่ะ บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้——”

ว่าแล้ว เชี่ยนปี้ก็รีบหนีออกจากเรือนจู๋หลาน

และหยุนอี่ร์โหรวที่นั่งอยู่ในห้องน้ำก็ขาชาไปหมดแล้ว รอบกายเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นอบอวล

นางกัดฟันกรอด ดวงตาแดง มือกำหมัดแน่น “หนานหว่านเยียน! ข้าจะฆ่าเจ้า!”

ในขณะเดียวกันในเรือนเซียงหลิน หนานหว่านเยียนกับสองพี่น้องนั่งอยู่บนเก้าอี้หินอ่อน ทันใดนั้นล่าปู๋ล่าก็วิ่งเข้ามา หัวเปียกปอนนั้นก็แนบขาของหนานหว่านเยียนแล้วถูไปมา

หนานหว่านเยียนยื่นมือไปลูบขนของล่าปู๋ล่า เงยหน้ามองสองพี่น้องด้วยสายตาลึกซึ้ง

ยังไม่รอให้นางพูด เกี๊ยวน้อยก็นั่งลง สองมือกำแขนเสื้อไว้ แล้วยอมรับอย่างสำนึกผิดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน: “ขอโทษเจ้าค่ะท่านแม่ เมื่อกี้พวกข้ากับพี่อวี๋เฟิงต่างก็รู้สึกว่าท่านแม่โดนรังแก”

“ดังนั้นข้ากับซาลาเปาน้อยก็เลยร่วมมือกัน แอบใช้ ‘ยาโหมกลิ้งซัดสาดนับพันลี้’ ของท่านแม่ ถูไปที่หลังของล่าปู๋ล่า ให้พวกมันเอาไปลงโทษผู้หญิงชั่วคนนั้น”

ซาลาเปาน้อยมองดูเกี๊ยวน้อย แล้วลุกขึ้นแต่โดยดี ก้มหน้าน้ำตาคลอ ดูท่าน้อยอกน้อยใจมาก

“เป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นคนเดียว ทุกครั้งชอบมาทำให้ท่านแม่ไม่พอใจ ยังมีคนชั่วนั่นอีก วันนี้ยังอยากรังแกท่านแม่ด้วย!”

ถ้าไม่ใช่เพราะพวกนางมาทันเวลา ไม่รู้ว่ากู้โม่หานจะทำอะไรกับหนานหว่านเยียนอีก

ที่จริงหนานหว่านเยียนสังเกตเห็นนานแล้ว แต่นางจะลงโทษลูกสองคนที่เป็นห่วงนางได้ลงคอยังไงล่ะ

ยิ่งไปกว่านั้น พอนึกถึงภาพที่ผู้ชายชั่วหญิงเลวสองคนนั้นตกน้ำ หนานหว่านเยียนก็รู้สึกสบายใจมาก นางพูดขึ้นอย่างเอ็นดู

“ลูกรักของข้าทำไมฉลาดขนาดนี้นะ? เรื่องในวันนี้ แม่คิดว่าพวกเจ้าทำได้ดีมาก!”

ซาลาเปาน้อยกับเกี๊ยวน้อยสบตากัน แอบโล่งอก และรู้สึกสบายใจมากขึ้น

แต่หนานหว่านเยียนกลับเปลี่ยนน้ำเสียง พูดด้วยสีหน้าเข้มงวดว่า “แต่แม่ก็อยากให้พวกเจ้าดูแลตัวเองให้ดี เรื่องของผู้ใหญ่ แม่จัดการเองได้ พวกเจ้าแค่เติบโตอย่างปลอดภัยและมีความสุขก็พอ ดีไหม? สัญญากับแม่สิ”

ว่าแล้ว นางก็ยื่นมือออกไปต่อหน้าเด็กสองคน

เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยก็รีบจับมือหนานหว่านเยียนไว้ ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกันว่า “เกี่ยวก้อยสัญญา ร้อยปีห้ามเปลี่ยนแปลง!”

“พวกเราจะฟังที่ท่านแม่พูดเจ้าค่ะ!”

สองพี่น้องยิ้มอย่างไร้เดียงสา หนานหว่านเยียนเห็นแล้วก็อบอุ่นหัวใจ ขณะเดียวกัน ก็ไม่อยากให้เด็กสองคนเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้

และสองปีน้องก็มีจิตใจที่ค่อนข้างละเอียดอ่อน ภายนอกตกลง แต่ถ้าเจอคนที่รังแกหนานหว่านเยียน พวกนางจะต้องปกป้องหนานหว่านเยียนแน่นอน!

โดยเฉพาะหลังจากเจอเรื่องในวันนี้ พวกนางก็ดูออกแล้วล่ะว่า กู้โม่หานผู้ชายคนนี้ต้องเปลี่ยนเร็วๆ ต้องเลือกสามีใหม่ให้หนานหว่านเยียนเร็วๆ!

วินาทีต่อมา สองพี่น้องก็สบตากันแล้วหัวเราะ ใช้สองมือลูบหัวของหนานหว่านเยียนเบาๆโดยไม่ได้นัดหมาย เหมือนที่นางทำกับพวกนาง พูดขึ้นพร้อมกันว่า “งั้นตอนนี้ท่านแม่มีความสุขไหม?”

หนานหว่านเยียนอึ้งเล็กน้อย ต่อมาก็หัวเราะ “ดีใจสิ มีพวกเจ้าอยู่ แม่ก็ดีใจแล้ว”

เกี๊ยวน้อยยิ้ม ทันใดนั้นก็ยิ้มแล้วพูดว่า “ท่านแม่ พรุ่งนี้ข้ากับซาลาเปาน้อยจะให้ของขวัญแม่เจ้าค่ะ!”

ซาลาเปาน้อยพูดอย่างลึกลับ “อืม! พรุ่งนี้แม่จะมีความสุขแน่นอน!”

พูดจบ ทั้งสองก็เบะปาก สายตารู้ใจกัน

หนานหว่านเยียนก็รู้สึกสงสัย บีบแก้มของซาลาเปาน้อยเบาๆ “ของขวัญอะไรเหรอ?”

เกี๊ยวน้อยส่ายหน้าอย่างลึกลับ “บอกแล้วไงว่าเป็นของขวัญ ก็ต้องปิดเป็นความลับสิ!”