ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 198

เขาจะฆ่าชายชู้นั้นซะ!

หนานหว่านเยียนพวกเขามาถึงหอเซิงหนาน ยังไม่รอให้พนักงานพูด อวี๋เฟิงก็เดินเข้าไป ตะโกนอย่างลึกลับว่า: “คุณชายอู๋ฮวา”

ได้ยินดังนั้น พนักงานร้านก็ขยิบตา นำตัวเขาไปที่หน้าประตูห้องที่งดงาม “คุณชาย เชิญขอรับ”

หนานหว่านเยียนมองอวี๋เฟิงที่ได้ใจ แล้วแสยะยิ้มมุมปาก

คุณชายอู๋ฮวา?

นั่นเป็นชื่อพระเอกในนิยายของนางนี่?

นางเริ่มคาดหวังของขวัญจากสองพี่น้องแล้วล่ะ

เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยพูดโน้มน้าว “พี่สาว รีบเปิดประตูสิ!”

หนานหว่านเยียนหัวเราะ ยื่นมือไปเปิดประตู ก็ถึงเห็นว่าด้านในพิเศษแค่ไหน ควันโขมงลอยขึ้นมาอ่อนๆ บนพื้นเต็มไปด้วยเทียน แสงเทียนสะท้อนไปทั่วทั้งห้อง

นางปัดควันตรงหน้าออกแล้วเดินเข้าไป กลับเห็นว่า ด้านในมีผู้ชาย……ที่มีใบหน้าที่แตกต่างกันยืนเรียงรายอยู่!

ชายหนุ่มพวกนั้นโค้งคำนับหนานหว่านเยียนพร้อมกัน แล้วพูดพร้อมกันด้วยน้ำเสียงเคารพว่า “ขอคารวะฮูหยิน!”

หนานหว่านเยียนตกใจกับเสียง ยังไม่ทันได้ตั้งตัว เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยก็ลากนางไปนั่ง

เกี๊ยวน้อยทำท่าเหมือนผู้ใหญ่ตัวเล็ก มองดูชายหนุ่มตั้งแต่หัวจรดเท้า เหมือนพยักหน้าอย่างพึงพอใจ ต่อมาก็ส่งสายตา ‘ทำได้ดี’ ให้อวี๋เฟิง

อวี๋เฟิงก็ถึงโล่งอก คุณหนูน้อยพอใจ เขาก็สบายใจแล้วล่ะ

เขาปัดมือให้ชายหนุ่มพวกนั้น

ชายหนุ่มพวกนั้นก็รีบเปลี่ยนท่า บุรุษที่สวมชุดธรรมดา มองดูหนานหว่านเยียนด้วยสายตาอ่อนโยน

“ฮูหยิน ข้าน้อยมีนามว่าหลิวเมิ่ง เป็นคนของสำนักบัณฑิตหนานเฉิงรู้ทั้งโลกและพื้นดิน ที่สำคัญคือ——น่ารัก”

ชายที่มีดวงตาเฉียบคมมองเขาอย่างดูถูก ต่อมาก็ยิ้มหวานแล้วหว่านเสน่ห์ แม้แต่หนานหว่านเยียนที่เป็นสตรียังต้องละอายใจ

“ฮูหยินชอบอะไร ฮวาหรงก็จะเป็นแบบนั้นให้ ข้าร้องเพลงเต้นรำได้ ข้าจะทำให้ฮูหยินมีความสุขที่สุด”

ชายคนที่สามที่มีใบหน้าเข้มงวดดูเหมือนจะเป็นนักสู้ และเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงเข้มแข็ง

“ข้าหวู่ฉินเป็นทหาร! หน้าที่ของทหารคือการทำตามคำสั่ง! หากฮูหยินไม่รังเกียจ ข้าจะสับฟืนและจุดไฟให้ท่านทุกวัน!”

พวกผู้ชายแนะนำตัวกันทีลำคน หนานหว่านเยียนหัวเราะจนเกือบล้มตกเก้าอี้ไป

เรียกได้ว่ามีครบทั้งหมดเลยนะ

แต่การแนะนำตัวของทุกคน สรุปโดยรวมแล้วก็มีแค่——ข้าเชื่อฟัง ข้าขยัน ข้าเป็นชายที่พร้อมทำตามคำสั่ง!

ดูแล้วครั้งนี้ลูกสาวของนางจะตั้งใจมาก ร่วมมือกับอวี๋เฟิง จัดของขวัญครั้งนี้ให้กับนาง

นี่อยากหาผู้ชายให้นางมากแค่ไหนกัน ขำจนท้องแข็งหมดแล้ว

กู้โม่หานที่มาถึงก็รีบเหมาห้องทั้งหมดไว้ แอบฟังจากกำแพงห้องข้างๆ สีหน้ามืดมน บนหัวเหมือนมีเขากำลังหงอกขึ้นมา

เสิ่นอี่ร์เหมือนเห็นเขาบนหัวของกู้โม่หาน

เลือกคนไหนก็พากลับบ้านไปเป็นพ่อเลี้ยงเลย!

หนานหว่านเยียนลุกขึ้น เดินไปตรงหน้าพวกผู้ชาย มองดูพวกเขาอย่างละเอียด

“อืม เจ้าชื่อหลิวอะไรนะ หน้าตาอ่อนโยนดูเหมือนหนอนหนังสือ ถึงแม้เจ้าจะดูกะล่อน แต่ก็ดูสง่างาม และเจ้า ก็ดูเป็นบุรุษเข้มแข็งมาก……”

“ข้าชอบทุกคนเลยนะ”

นางเรียกพวกเขาทุกคน แล้วพูดข้อดีของพวกเขาทั้งหมด

ซาลาเปาน้อยกับเกี๊ยวน้อยที่ยังตื่นเต้น ได้ยินแล้วก็ดีใจมาก กอดกันแล้วโหร้องอย่างมีความสุข

“พี่เยียนชอบหมดเลย งั้นก็พากลับบ้านให้หมดเลย!”

“ใช่ พากลับบ้านให้หมดเลย!”

อวี๋เฟิงตกตะลึง

ไม่สิ คุณหนูสองท่านไม่ได้บอกว่าจะพาผู้ชายพวกนี้กลับจวนนะ!

และสวมเขาให้ท่านอ๋องต่อหน้าต่อตาแบบนี้ ถ้าท่านอ๋องเห็นเข้า คงได้ตายจริงๆแน่……

ทันใดนั้น เสียง ‘ปัง’ ก็ดังขึ้น ประตูไม้ของห้องถูกเตะจนแตกกระจายหมด

กู้โม่หานสวมชุดสีดำ รอบกายเต็มไปด้วยไฟแห่งความแค้น กัดฟันมองค้อนหญิงสาวในห้อง

“หนาน! หว่าน! เยียน!”