ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 197

เสิ่นอี่ร์สูดหายใจลึกๆให้ตัวเองใจเย็น สุดท้ายก็ยิ้มแล้วไปจ่ายเงินข้างล่าง

หนานหว่านเยียนที่ไม่รู้เรื่องเลย ก็ยิ้มแล้วพาเด็กสองคนออกจากหมู่ผู้คน

นางรู้สึกอบอุ่นในใจ

ในยุคสมัยที่ไม่ใช่ยุคของนาง ได้รับความอบอุ่นจากคนแปลกหน้า ทำเอานางรู้สึกสบายใจมาก

เกี๊ยวน้อยรับดอกไม้จากมือของนาง ต่อมาก็หักก้านดอกไม้ เหน็บไว้ที่หู บิดเอวส่ายสะโพก

“พี่เยียน ข้าช่วยพี่ใส่ไหม!”

ถ้าเป็นเมื่อก่อน หนานหว่านเยียนการทัดดอกไม้ไว้ที่หูเป็นเรื่องน่าอับอาย นางไม่มีทางทำแน่นอน แต่ตอนนี้ นางกลับยิ้มแล้วนั่งยองลงไป

เกี๊ยวน้อยทัดดอกกุหลาบไว้ที่หูของหนานหว่านเยียนเบาๆ ดอกไม้สีแดงบานสะพรั่ง เหมาะสมกับกระโปรงสีแดงของหนานหว่านเยียนมาก นางงดงามเด่นเป็นประกายมาก!

ซาลาเปาน้อยจับแขนเสื้อของนางไว้ ใบหน้าแดงระเรื่อ วิ่งไปหานางอย่างดีอกดีใจ “พี่เยียน! รีบมาทางนี้สิ! ตรงนี้มีคณะละครด้วย!”

หนานหว่านเยียนยิ้มแล้วตอบรับว่า “ได้ เดินช้าๆนะ……”

อวี๋เฟิงตามอยู่ข้างหลัง เห็นสามแม่ลูกเล่นอย่างสนุกสนาน เขาก็รู้สึกว่า ถึงเขาจะตาย ก็คุ้มค่าแล้วล่ะ!

และกู้โม่หานก็อดทนไม่ให้ตัวเองโกรธ ออกจากโรงเตี๊ยม แล้ววิ่งตามพวกเขาไป เสิ่นอี่ร์ก็ยิ้มแล้วเดินจากไปภายใต้เสียงบ่นของเถ้าแก่

ซาลาเปาน้อยพาหนานหว่านเยียนไปหน้าเวทีคณะละคร บนเวทีมีคนกำลังร้องเรื่อง 《ฝานเจียงกวน》

ตัวนางนักรบหญิงสองคนใส่หมวกเจ็ดดาราถือดาบไว้ ทำท่าลีลาห่างไก่ฟ้า

แม่ทัพหญิงสองคนฟ่านลี่ฮวากับเสวียจินเหลียนสง่างาม และมีทักษะในทุกท่วงท่า

หนานหว่านเยียนดวงตาเป็นประกาย รู้สึกทึ่งกับ ‘การแสดงรำดาบของหญิงสาว’

ทันใดนั้น ฟ่านลี่ฮวาถือมีดขี่ม้าฟันลงไป ปลายดาบเฉียดดอกกุหลาบบนหัวของหนานหว่านเยียน ทุกคนตกตะลึงมาก แม้แต่กู้โม่หานที่หลบอยู่ก็ตกตะลึง เกือบอดใจไม่ไหว รีบเข้าไปช่วยหนานหว่านเยียน

ยังดีที่ไม่เป็นไรมาก ฟ่านลี่ฮวายิ้มให้กับหนานหว่านเยียน ชักมีดสั้นออกมาแล้วยื่นให้หนานหว่านเยียน

หนานหว่านเยียนกะพริบตาอย่างไม่อยากจะเชื่อ สุดท้ายก็โบกมือปฏิเสธ

ฟ่านลี่ฮวาส่ายหน้า เสวียจินเหลียนกลับผลักนางออกไปด้วยดาบ มาถึงตรงหน้าหนานหว่านเยียน แล้วโน้มตัวลงไป เสกดอกไม้กุหลาบจากด้านหลังของนาง

ตามที่คาดไว้ ดอกกุหลาบนี้ตกไปอยู่ในมือของหนานหว่านเยียนอีกครั้ง

เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยยิ้มอย่างพึงพอใจ ยิ้มจนเขี้ยวหมาออกมาน่ารักน่าชังมาก “พี่เยียนๆ ได้ดอกไม้อีกดอกแล้ว!”

หนานหว่านเยียนกลับมองดูเด็กสองคน แล้วรู้สึกเรื่องนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่

หนึ่งดอกก็ช่างเถอะ แต่ได้อีกดอก เกรงว่า——นี่เป็นของขวัญที่เด็กสองคนให้เขาแน่ๆ

“เป็นของขวัญที่น่าแปลกใจจริงๆเลยนะ” หนานหว่านเยียนอดไม่ได้ยิ้มในใจ นางรับดอกไม้มาด้วยรอยยิ้มสดใส

ตกอยู่ในความสุขที่ลูกๆเตรียมไว้ให้นาง

แต่คนที่อยู่ในมุมมืด ตอนนี้กลับโมโหมาก……

สีหน้าของกู้โม่หานมืดมนลงเรื่อยๆ คิ้วเข้มนั้นบิดเบี้ยวไปหมด ดวงตานั้นลุกไหม้เต็มไปด้วยประกายไฟ เกือบจะจุดไฟเผาอวี๋เฟิงอยู่แล้ว

“ใครกันแน่ เอาแต่ให้ดอกไม้!” ใครกันที่ให้ดอกไม้หนานหว่านเยียน!

หนานหว่านเยียนยังรับเอาไว้อีก หรือจะเป็นชายที่คิดจะแย่งนางไปในครั้งแรก?!

เกี๊ยวน้อยกะพริบตา แล้วพูดออดอ้อนว่า “งั้น งั้นข้าจะไปหอเซิงหนาน! พี่อวี๋เฟิงบอกว่าที่นั่นมีคอเป็ดกรอบๆอร่อยๆให้กินด้วย!”

ซาลาเปาน้อยรีบพยักหน้าพูดว่า “ยังมีสังขยาไส้บัวลอยอีกด้วย!”

หนานหว่านเยียนเลิกคิ้วขึ้น ก็เข้าใจแล้วว่า ‘ของขวัญ’ ที่พวกเด็กๆเตรียมไว้ยังรอนางอยู่ ถึงแม้นางจะไม่รู้ว่าคืออะไร แต่ก็ลูบแก้มของเด็กสองคนอย่างอ่อนโยน “ไปกัน! ไปที่หอเซิงหนานกัน!”

กินของอร่อยๆ ตอบแทนเด็กน้อยสองคนแล้วกัน

นางอุ้มดอกไม้ เดินบนถนนสะดุดสายตาของทุกคน และสองพี่น้องก็ส่งสายตาให้อวี๋เฟิง ทั้งสามรับรู้พร้อมกัน

บรรยากาศของหนานหว่านเยียนแตกต่างจากกู้โม่หานสองคนที่อยู่ตรงมุมกำแพงมาก

ตลอดทาง เสิ่นอี่ร์จับกู้โม่หานที่เกือบพุ่งออกไปไม่รู้กี่ครั้ง ถนนทั้งทางได้ยินเสียงโอดครวญของเขา

“ท่านอ๋อง บ่อน้ำโบราณ! ท่านอ๋อง นั่นคือต้นไทรอายุพันปี! ท่านอ๋อง นั่นคือสุนัขรักของเจียงไท่ฟู่! ท่านอ๋อง——”

กู้โม่หานโมโหมาก มองดูท่าทางดีอกดีใจของหนานหว่านเยียน เขาก็รู้สึกหงุดหงิดใจมาก ใบหน้าหล่อนั้นเย็นยะเยือก ที่ที่เขาอยู่นั้น บรรยากาศติดลบมาก

“ผู้หญิงบ้าคนนี้ ข้าไว้หน้าหน่อย ก็ได้คืบเอาศอกเลยนะ!”

เสิ่นอี่ร์โกรธจนพยุงกำแพง “ตอนนี้พระชายางดงามมาก ไม่แน่อาจจะมีคนแอบชอบก็ได้……”

กู้โม่หานโกรธจนควันแทบออกหู

เขาเดินตามหนานหว่านเยียนอย่างโมโห

“ข้าจะไปดูสิ นางบังอาจจะไปเจอชู้ที่ไหนกันแน่!”

รอเขาจับชายชู้คนนั้นได้ เขาจะ……