ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 215

เพียงแต่ว่า การระดมกำลังโจมตีแบบนี้ มันง่ายเกินไปสำหรับหยุนอี่ว์โหรว และจะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่นด้วย

เพราะถึงอย่างไรดอกบัวขาวก็ไม่ได้โง่ ฉลาดเฉลียวมากทีเดียว นางจะอาศัยกู้โม่หานในการเอาตัวรอดจากวิกฤติได้ทุกครั้ง

เรื่องการลอบสังหารหากไม่มีหลักฐานชัดเจน ที่พิสูจน์ได้ว่าหยุนอี่ว์โหรวต้องการให้นางตาย หนานหว่านเยียนก็ไม่สามารถสังหารได้ในการโจมตีครั้งเดียว

ยังมีบุตรชายสายรองแห่งจวนแม่ทัพที่สมรู้ร่วมคิดกับหยุนอี่ว์โหรวด้วย!

ในเมื่อเขากล้าร่วมมือกับหยุนอี่ว์โหรวคิดกำจัดนาง หากจะบอกว่าไม่ได้แอบคิดการใดหยุนอี่ว์โหรว ให้ตายนางก็ไม่เชื่อ ต่อให้ไม่มีจริงๆ นางก็จะถือดาบไว้เอง จะผูกมัดพวกเขาไว้ด้วยกันเพื่อก่อเรื่องราวฉาวโฉ่ สวมเขาให้กู้โม่หาน!

หนานหว่านเยียนทำสีหน้าเย็นชา ขึ้นรถม้าที่เสิ่นอี่ว์จัดเตรียมไว้ให้

ใครก็ตามที่ทำให้นางเดือดร้อน นางจะทำให้คนผู้นั้นต้องทุกข์ทรมานมากกว่านางเป็นพันเท่าหมื่นเท่า!

เมื่อเสิ่นอี่ว์เห็นศพเกลื่อนพื้น ก็รู้สึกว่าเรื่องนี้มีลับลมคมใน

ท่านอ๋องเพิ่งกลับถึงจวน เห็นได้ชัดว่ามีคนรู้ว่าพระชายาอยู่ตามลำพังในเวลานี้ จึงสบโอกาสที่จะลอบสังหาร

เขาเพิ่มการระแวดระวัง ก่อนขึ้นรถม้าได้เหลือบมองนักฆ่าบนพื้นอย่างรอบคอบ คนเหล่านี้ที่ฝ่ามือล้วนมีพังผืดหนา ไม่ใช่นักเลงธรรมดาทั่วไป แต่เป็นนักฆ่าในยุทธจักร

ความคิดของเสิ่นอี่ว์ดำดิ่งลง ขมวดคิ้วขึ้นควบม้า พาหนานหว่านเยียนห้อตะบึงมุ่งหน้ากลับจวนอ๋อง

ในไม่ช้ารถม้าก็มาถึงจวนอ๋องอี้ พ่อบ้านกาวกำลังรออยู่ที่ประตู แต่กลับเห็นหนานหว่านเยียนลงจากรถม้าเลือดเต็มตัว

เขาตกตะลึงอ้าปากค้างทันที ตกใจจนหน้าถอดสี “ท่านอ๋อง พระชายาท่าน…”

“แขนของท่านได้รับบาดเจ็บ เร็วเข้า รีบตามหมอมาดูพระชายา!”

หนานหว่านเยียนมีคราบเลือดทั่วร่างกาย เพิ่มความน่าใจหายใจคว่ำและแปลกประหลาดมากขึ้นไปอีก นางไม่สนใจพ่อบ้านกาวเท่าใดนัก ถามประโยคหนึ่งด้วยสายตาเย็นชา “กู้โม่หานล่ะ?”

พระชายากล้าเรียกชื่อท่านอ๋องโดยตรง แต่พ่อบ้านกาวกลับไม่กล้าตำหนิเลย แต่กลับตอบอย่างใจฝ่อ “ท่านอ๋อง...เขาอยู่ในเรือนจู๋หลานกับมากับพระชายารองหยุน…”

ฮ่า เป็นอย่างที่คาดไว้

หนานหว่านเยียนมุ่งหน้าไปที่เรือนจู๋หลานอย่างไม่รีรอ

เสิ่นอี่ว์ตามหลังไป เหงื่อเย็นเฉียบแตกพลั่ก

เมื่อครู่พระชายาถูกลอบสังหาร ตอนนี้มุ่งหน้าไปหาท่านอ๋องด้วยท่าทีดุดัน คงไม่ได้จะ…

พ่อบ้านกาวเห็นดังนั้นก็ไม่สนใจเรื่องตามหมอหลวงแล้ว ปาดเหงื่อที่หน้าผาก แล้วตามไปอย่างเร่งรีบ

เวลานี้ในเรือนจู๋หลาน

หมอหลวงหลี่ถูกกู้โม่หานเรียกตัวออกมาจากวังอย่างเร่งด่วน กำลังจับชีพจรให้หยุนอี่ว์โหรวที่กำลังอ่อนแรง

หลังจากนั้นไม่นาน หมอหลวงหลี่ก็โค้งคำนับกู้โม่หาน กล่าวอย่างหน้านิ่วคิ้วขมวด “เรียนท่านอ๋องอี้ กระหม่อมตรวจชีพจรของพระชายารองแล้ว ระดูของพระชายารองแปรปรวน มีอาการปวดท้องหน่วงๆ อาจจะเป็นเพราะเลือดลมไม่ไหลเวียน กอปรกับความเย็นในมดลูก”

“ความหนาวเย็นเป็นข้อห้ามสำหรับสตรี หลายวันมานี้อากาศเย็น พระชายารองควรรักษาความอบอุ่นให้มากขึ้น กินยาจำนวนหนึ่ง อาการก็น่าจะดีขึ้น”

เขาเป็นหมอมาหลายสิบปีแล้ว แต่ไม่เคยเห็นหยุนอี่ว์โหรวมีอาการเช่นนี้มาก่อน เลือดไหลไม่หยุด ปวดท้องจนทนไม่ไหว แต่เมื่อทำการตรวจวินิจฉัยอย่างละเอียด ก็ไม่สามารถหาสาเหตุได้

นอกจากโรคหนาวใน เขาก็นึกถึงสาเหตุอื่นๆ ไม่ออกเลย

เชี่ยนปี้ยืนถัดจากหมอหลวงหลี่ เมื่อได้ยินดังนั้นสีหน้าก็ไม่ค่อยสู้ดีนัก

วิธีการของหนานหว่านเยียนเหนือชั้นถึงเพียงนี้ แม้กระทั่งหมอหลวงก็ยังไม่ระแคะระคายใดๆ?!

นางมองไปที่หยุนอี่ว์โหรวทันที หลังจากสองนายบ่าวประสานสายตากัน เชี่ยนปี้ก็เข้าใจในทันที

นางรีบคุกเข่าลงดัง“พรึ่บ” มองกู้โม่หานทั้งน้ำตา