ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 220

เสิ่นอี่ว์รู้สึกประหม่ามาก แต่ก็รอคอยการตอบกลับของหนานหว่านเยียน

หนานหว่านเยียนเห็นสีหน้าคาดหวังของเสิ่นอี่ว์ นางพูดอย่างหนักแน่นโดยไม่ได้ขมวดคิ้ว “ระหว่างข้ากับกู้โม่หาน ไม่ต้องการโอกาสอะไรทั้งสิ้น”

“เจ้าไปรอข้าอยู่ข้างนอก เดี๋ยวจะไปรับท่านลุงกลับจวน ยังต้องการความช่วยเหลือจากเจ้าอีก”

เสิ่นอี่ว์ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า เหมือนมีกะละมังน้ำเย็นราดรดลงบนศีรษะ ทำให้ดวงตาของเขามืดสลัวลงทันที กำหมัดกล่าวว่า “พ่ะย่ะค่ะ”

พูดจบเขาก็เดินออกจากเรือนเซียงหลินด้วยความรู้สึกโดดเดี่ยว

พระชายากับท่านอ๋อง มันจะเป็นไปไม่ได้เลยหรือ?

อวี๋เฟิงที่กำลังเตะลูกขนไก่อยู่ข้างๆ ในที่สุดก็สังเกตเห็นหนานหว่านเยียน เขารีบส่งลูกขนไก่ให้อาจารย์เย่ว์ แล้ววิ่งไปหาหนานหว่านเยียน ชะโงกศีรษะถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น “กระหม่อมขอคารวะพระชายา พระชายา เมื่อครู่ท่านพูดอะไรกับองครักษ์เสิ่นเหรอ?”

หนานหว่านเยียนเหลือบมองอวี๋เฟิง แต่ไม่ได้ตอบเขาตรงๆ “เจ้ามาทันเวลาพอดี ข้ามีเรื่องบางอย่างต้องการมอบหมายให้เจ้าทำ”

เมื่อได้ยินคำสั่ง ความคิดของอวี๋เฟิงนั้นไม่ได้อยู่ที่บทสนทนาระหว่างเสิ่นอี่ว์และหนานหว่านเยียน “พระชายา เชิญว่ามาได้เลย”

“เจ้าไปช่วยข้าสืบเรื่องหยุนโม่หราน เขาเป็นพี่ชายลูกลูกน้องของหยุนอี่ว์โหรว สืบอะไรได้ก็มารายงาน ไม่ว่าจะเป็นชีวิตส่วนตัวหรือส่วนรวมของเขา โดยเฉพาะเรื่องความสัมพันธ์กับพระชายารอง ช่วยสืบให้ละเอียด ข้าต้องการทั้งเรื่องใหญ่เรื่องเล็ก รีบไปจัดการให้ข้าเดี๋ยวนี้”

“พ่ะย่ะค่ะ” อวี๋เฟิงพยักหน้าตอบรับ แล้วหันหลังเดินจากไปทันที

สายตาของหนานหว่านเยียนเย็นชา

มันไม่ใช่เรื่องยากที่จะจัดการกับหยุนอี่ว์โหรว ที่ยากก็คือจัดการร่มเงาที่คุ้มครองอย่างกู้โม่หาน

แต่เมื่ออวี๋เฟิงได้หลักฐานมา นางอยากจะเห็นว่า กู้โม่หานยังจะเอาหน้าที่ไหนมาปกป้องหยุนอี่ว์โหรวอีก!

นางจะไม่มีทางปล่อยให้หยุนอี่ว์โหรวหนีไป มิฉะนั้นจะไปสู้หน้าคนที่บาดเจ็บเพราะนางได้อย่างไร!

ในเวลานี้ มีเสียงเด็กเล็กๆ ดังขึ้นที่ข้างหู “ท่านแม่ ท่านแม่กลับมาแล้ว!”

หนานหว่านเยียนหันกลับไป เห็นเกี๊ยวน้อยกำลังจ้องมองนางอย่างมีความสุข ใบหน้าแดงระเรื่อรูปไข่ มีเหงื่อวาววับผุดขึ้นมาบนใบหน้า

นางยิ้มอย่างอ่อนโยน สาวเท้าเดินไปหาเด็กทั้งสองคน

เกี๊ยวน้อยรีบจับมือซาลาเปาน้อย วิ่งกระโดดโลดเต้นไปหาหนานหว่านเยียนอย่างมีความสุข “ท่านแม่…”

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยกอดขาหนานหว่านเยียนกันคนละข้าง เกี๊ยวน้อยบุ้ยปากน้อยๆ อย่างน้อยอกน้อยใจ ดวงตาโตเป็นประกาย เหมือนกำลังโอดครวญ

“ท่านแม่ พวกเราคิดถึงท่านแม่มากเลย! ทำไมท่านแม่ไม่กลับมานานขนาดนี้?”

ซาลาเปาน้อยเห็นหน้าผากของหนานหว่านเยียนมีเหงื่อออก จึงรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ “ท่านแม่ร้อนเหรอ? ข้าจะซับเหงื่อให้ท่านแม่!”

นางเอียงศีรษะหัวเราะ หนานหว่านเยียนเห็นแบบนี้ก็ใจละลายแล้ว

หนานหว่านเยียนคุกเข่าลง ออกแรงดึงลูกทั้งสองเข้ามากอดไว้ สูดหายใจเข้าลึกๆ “อืม…สุดที่รักของแม่!”

ซาลาเปาน้อยและเกี๊ยวน้อยหัวเราะ“คิกคัก”อย่างมีความสุข ทั้งสองถูไถใบหน้าของหนานหว่านเยียน จับแขนของนางกระเง้ากระงอด

“หลายวันมานี้ ท่านแม่อยู่ในวังเป็นยังไงบ้าง?”