ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 219

ความพึงพอใจปรากฏขึ้นในดวงตาของหยุนอี่ว์โหรว แต่ในชั่วพริบตา สีหน้าของนางที่มองกู้โม่หานก็เปลี่ยนไป น้ำตาไหลหยดลงมา

นางฝังใบหน้าไว้ในอ้อมแขนของเขา ร้องไห้สะอึกสะอื้น “ท่านอ๋อง โหรวเอ๋อร์นึกว่า หัวใจของท่านจะไม่มีโหรวเอ๋อร์เสียแล้ว จะไปรักพระชายาแล้ว โหรวเอ๋อร์กลัวมาก...”

มุมปากของกู้โม่หานกระตุก สายตามืดมนคลุมเครือ แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดอะไร

สุดท้ายเขาไม่ได้ไปหาหนานหว่านเยียน แต่เขาเลือกที่จะอยู่เรือนจู๋หลาน จนกระทั่งหมอหลวงหลี่เขียนใบสั่งยาแล้วกลับไป

จากนั้นเขาก็สั่งให้พ่อบ้านกาวและเชี่ยนปี้ไปเคี่ยวยามาให้หยุนอี่ว์โหรว

เมื่อเชี่ยนปี้ถือยากลับมา กำลังจะป้อนให้หยุนอี่ว์โหรว กู้โม่หานก็แย่งถ้วยในมือของนางมา “ข้าทำเอง”

หยุนอี่ว์โหรวมีความสุขมาก แต่ก็แกล้งทำเป็นลำบากใจ “ท่านอ๋อง ได้ยังไงล่ะ ท่านมีสถานะอันสูงส่ง…”

กู้โม่หานไม่เห็นว่าเป็นเช่นนั้น “ไม่เห็นเป็นไร”

พูดจบ เขาก็เป่ายา รออุณหภูมิเหมาะสมก็ป้อนเข้าปากของหยุนอี่ว์โหรว

หยุนอี่ว์โหรวสีหน้าเปี่ยมไปด้วยความสุข มองกู้โม่หานด้วยความเสน่หา “ความซาบซึ้งใจปรากฏขึ้นในดวงตา “ท่านอ๋องดีกับโหรวเอ๋อร์ถึงเพียงนี้ หากอยู่ด้วยกันตลอดไปก็คงดี โหรวเอ๋อร์พอใจแล้ว”

กู้โม่หานคอยเตือนตัวเองให้รักษาสัญญาไว้

แต่เมื่อได้ยิน เขาก็หยุดเคลื่อนไหวสักครู่ จากนั้นก็ป้อนยาที่ปากของนาง

“ได้สิ ช่วงนี้เจ้าก็พักฟื้นในเรือนจู๋หลาน ต้องการอะไรก็บอกพ่อบ้านกาว เขาจะคอยเฝ้าอยู่ในเรือนจู๋หลานตลอด”

“เพคะ” หยุนอี่ว์โหรวตอบรับเบาๆ จากนั้นทั้งสองก็เงียบไป

กู้โม่หานป้อนยาให้นางเสร็จ ก็กำชับเชี่ยนปี้อีกหลายคำ แล้วค่อยกลับไป

หยุนอี่ว์โหรวเฝ้ามองเงาร่างของชายหนุ่มลับห่างออกไปไกล จนกระทั่งลับตาไปจากสายตา

ทันใดนั้นแววตาก็เปลี่ยนไป มันเต็มไปด้วยความกลัดกลุ้มเคียดแค้นที่อัดแน่นอยู่ภายในใจ ท่าทางไร้เดียงสาไม่เป็นพิษเป็นภัยหายไปหมดสิ้น เหมือนหญิงขี้บ่นกัดฟันอย่างโกรธเกรี้ยว

“หนานหว่านเยียน...นังสารเลวสมควรตาย!”

เชี่ยนปี้เข้ามาต้อนรับตัวสั่นงันงก

“แม้ว่าจะทำให้หนานหว่านเยียนรอดพ้นจากวิกฤต แต่ท่านอ๋องก็ยังเป็นห่วงคุณหนู ท่านอย่าโกรธเลย”

หยุนอี่ว์โหรวได้ยินดังนั้นก็ยิ้มเยาะ “แน่นอนอยู่แล้ว ข้าเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตท่านอ๋อง แถมยังเก็บความบริสุทธิ์ไว้เพื่อรอเขามาห้าปี”

“ท่านอ๋องให้ความสำคัญกับมิตรภาพ เป็นไปไม่ได้ที่จะทิ้งข้าไว้ ไหนจะเรื่องความเคียดแค้นชิงชังระหว่างหนานหว่านเยียนกับท่านอ๋องอีก จะลบเลือนความแค้นที่มีนี้ได้อย่างไร?”

ไม่ว่าหนานหว่านเยียนจะจะมีความสามารถแค่ไหน? ขอเพียงกู้โม่หานถูกนางมอมยาสักวัน หนานหว่านเยียนจะไม่มีโอกาสได้พลิกกลับ!

แต่ในอีกความคิดหนึ่ง ก็จับจ้องเชี่ยนปี้อย่างดุดัน “เจ้าดูแลปากเน่าๆ ของเจ้าไว้ให้ดีเถอะ! หากครั้งหน้าเกิดเหตุการณ์แบบในวันนี้อีก เจ้าก็รู้ว่าจะมีจุดจบยังไง!”

เชี่ยนปี้หลังเย็นวาบ ขนลุกชูชัน

“เพคะ บ่าวรู้สึกผิดแล้ว วันนี้บ่าวหวังดีต่อคุณหนู บ่าวทนเห็นหนานหว่านเยียนใช้อำนาจบาตรใหญ่ไม่ได้ มาพาลเกเรจนถึงที่นี่

“ตอนนี้นางได้อำนาจจัดการจวนมาแล้ว บ่าวเป็นห่วงว่า...ช่วงนี้หนานหว่านเยียนจะทำเรื่องที่ส่งผลดีกับคุณหนู”

หยุนอี่ว์โหรวพ่นลมหายใจแรงอย่างไม่แยแส

“ไม่มีอะไรต้องเป็นกังวล ตามความเป็นจริงแล้ว ตอนนี้หนานหว่านเยียนทั้งสวยงามและฉลาด ทั้งยังรู้วิชาแพทย์ แต่เรื่องบัญชี ไม่ได้ง่ายดายอย่างที่นางคิดไว้ หากไม่ได้เพราะพ่อบ้านกาวช่วยเหลือ แค่เห็นก็ไม่เข้าใจแล้ว ตอนนี้ท่านอ๋องทิ้งพ่อบ้านกาวไว้ในเรือนจู๋หลาน ข้าอยากรู้เหลือเกินว่า หนานหว่านเยียนจะเข้าใจอะไรบ้าง”

ที่นางไม่ตามตอแยเรื่องอำนาจจัดการจวนจากกู้โม่หานแล้ว ก็มีสาเหตุมาจากเรื่องนี้

หากต้องการเป็นสมาชิกของจวนอ๋อง ก็ต้องมีความสามารถ!

ทันใดนั้นเชี่ยนปี้ก็กระจ่างแจ้ง ชมหยุนอี่ว์โหรวไม่ขาดปากว่ามีวิสัยทัศน์กว้างไกล มีน้ำใจ

“เอาล่ะ หยุดพูดเรื่องไร้สาระ” หยุนอี่ว์โหรวปวดท้อง หลังจากกินยาเข้าไปก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นมากนัก แววตาของนางมืดมนลงเรื่อยๆ

“เจ้าไปส่งจดหมายให้หยุนโม่หราน บอกเขาว่า ในเมื่อเขาฆ่าหนานหว่านเยียนไม่ได้ เงินก้อนนั้น เขาก็อย่าฝันว่าจะได้ได้ ควรทำอย่างไร ให้เขาไปคิดเอาเอง!”

“เพคะ” เชี่ยนปี้แอบคิดกับตัวเอง ถ้านางเอาคำพูดนี้ไปบอกหยุนโม่หราน หยุนโม่หรานต้องพยายามคิดหาทางจัดการหนานหว่านเยียนอย่างทุ่มเทแน่นอน

พระชายารองของนางตั้งแต่เกิดเรื่องกับชิงหว่านคราวก่อน ก็กลายเป็นคนโหดร้ายมากขึ้นเรื่อย ๆ ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุพ่อของนาง

เชี่ยนปี้ถอยออกไปอย่างรีบร้อน หยุนอี่ว์โหรวนอนอยู่บนเตียง สีหน้ายังคงซีดเซียว สายตาเย็นชาดุร้ายเป็นอย่างยิ่ง

หนานหว่านเยียน ข้าจะไม่ยอมปล่อยเจ้าไปแน่…

…

หนานหว่านเยียนและเสิ่นอี่ว์มาถึงเรือนเซียงหลินพร้อมกัน เมื่อถึงประตู จู่ๆ นางก็รีบถามเสิ่นอี่ว์ว่า “บนหน้าข้ามีรอยเลือดอยู่ไหม?”

เสิ่นอี่ว์มองอย่างจริงจัง แล้วส่ายหน้า “ไม่มีพ่ะย่ะค่ะ!”

หนานหว่านเยียนถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลังจากสงบสติอารมณ์ลงแล้ว ก็เปิดประตูด้วยรอยยิ้มเบิกบาน “ซาลาเปาน้อย เกี๊ยวน้อย แม่กลับมาแล้ว…”

ยังพูดไม่ทันจบ หนานหว่านเยียนก็ต้องตกตะลึง

เห็นในเรือนเซียงหลิน มีคนแปลกหน้ามากมายอย่างไม่มีเหตุผล อวี๋เฟิงและเซียงอวี้สองพี่น้องยุ่งจนไม่มีเวลาแก้ไขปัญหา แต่ใบหน้ากลับแฝงไว้ด้วยรอยยิ้ม

หนานหว่านเยียนถามขึ้นด้วยความงุนงง “เสิ่นอี่ว์ เกิดอะไรขึ้น?”

เสิ่นอี่ว์ถึงได้สติกลับมา หนานหว่านเยียนยังไม่รู้เรื่องนี้

เขาชี้ไปที่คนแปลกหน้าคนหนึ่งทันที แล้วอธิบายให้หนานหว่านเยียนเข้าใจ “พระชายา นี่คืออาจารย์ทั้งหมดที่ท่านอ๋องสั่งให้ไปหามา

“ท่านที่แต่งตัวดีสุภาพคือสีหมัวมัวที่มาจากในวัง เหลียงหมัวมัวเป็นผู้รับผิดชอบในการอบรมคุณธรรมและมารยาทของบรรดาคุณหนู

“ท่านที่ใส่เครื่องแบบทหาร คืออาจารย์เย่ว์ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ที่ท่านอ๋องจ้างมาราคาสูง เพื่อมาสอนศิลปะการต่อสู้ขั้นพื้นฐานให้คุณหนูทั้งสอง คุณหนูจือแสดงออกได้อย่างน่าทึ่งในด้านการศิลปะการต่อสู้ แต่ทางด้านของเหลียงหมัวมัวนั้น…”

เสิ่นอี่ว์ลูบศีรษะยิ้มอย่างเก้อเขิน ไม่พูดอะไรอีก

หนานหว่านเยียนไม่ต้องเดาก็รู้ว่าที่ส่งเกี๊ยวน้อยไปเรียนมารยาท เกิดอะไรขึ้นบ้าง

จากนั้นเสิ่นอี่ว์ก็แนะนำตัวทีละคน อาจารย์ดอกไม้ อาจารย์งานเย็บปักถักร้อย อาจารย์คณิตศาสตร์...ครอบคลุมทุกวิชาวรรณคดีและวิทยาศาสตร์

เกือบจะเหมือนกับระบบโรงเรียนยุคปัจจุบัน มีหลากหลายประเภท

หนานหว่านเยียนได้ยินดังนั้นก็ตกตะลึง จากนั้นก็ได้ยินเสิ่นอี่ว์กล่าวว่า “ในเวลานี้ มันควรจะเป็นชั้นเรียนศิลปะการต่อสู้ของอาจารย์เย่ว์ จากนี้จะเป็นชั้นเรียนของอาจารย์แล้ว”

“พระชายาไม่ต้องกังวล หลายวันนี้บรรดาคุณหนูมีความสุขมาก ได้เรียนรู้อย่างอัดแน่น แรกเริ่มยังมีต่อต้านบ้าง แต่ในไม่ช้าก็กลายเป็นเพื่อนกับบรรดาอาจารย์และแม่นมทุกท่าน ใช่แล้ว ทุกวันหลังเลิกเรียนจะมีการบ้านเล็กน้อย มีอวี๋เฟิงและเซียงเหลียนสองแม่นางคอยให้คำชี้แนะ

หนานหว่านเยียนเม้มปากอย่างเงียบๆ

หลายวันนี้อัดแน่นมาก จนไม่มีเวลาคิดว่านางเป็นแม่?

แต่หนานหว่านเยียนได้กวาดสายมองไปที่อาจารย์เย่ว์ที่มีหน้าตาใจดี เห็นบรรดาสาวๆ กำลังเตะลูกขนไก่กับอวี๋เฟิงอยู่

เกี๊ยวน้อยมีปณิธานอันแรงกล้า หางม้าโบกสะบัดเบาๆ อยู่หลังท้ายทอย ใบหน้าน้อยที่ยังเป็นเด็กแดงก่ำ

ซาลาเปาน้อยยิ้มหวาน แม้ว่าจะท้อใจเพราะมักจะเตะไม่โดนลูกขนไก่อยู่เสมอ แต่ก็มักจะฮึกเหิมจากกำลังใจของทุกคนเสมอ

เด็กหญิงทั้งสอง มีความสุขจากใจจริง

หนานหว่านเยียนดูเหมือนจะปล่อยวางสิ่งทำให้กังวลแล้ว “พวกนางมีความสุขก็พอแล้ว”

นางโตพอที่จะเรียนรู้แล้ว เมื่อมีกลุ่มอาจารย์คอยอยู่เป็นเพื่อน ก็ไม่รู้สึกโดดเดี่ยวแล้ว

เสิ่นอี่ว์เห็นหนานหว่านเยียนดูเหมือนจะค่อนข้างพึงพอใจ ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ทันใดนั้นเขาก็ก้าวไปข้างหน้า แล้วคุกเข่าลงตรงหน้าหนานหว่านเยียน

“พระชายา กระหม่อมรู้ว่ามีบางเรื่องไม่ควรพูดมากเกินไป แต่ก็ทนเก็บเอาไว้ไม่ไหว…”

“ท่านอ๋องเห็นคุณค่าของมิตรภาพและความรัก ชะตากรรมนั้นเป็นหลุมเป็นบ่อ บางทีอาจจะลำเอียงในเรื่องพระชายารอง แต่กับคุณหนูทั้งสองนั้น มีความลำเอียงและรักมากจริงๆ

“พระชายาโปรดเห็นแก่คุณหนูทั้งสอง ให้โอกาสท่านอ๋องสักครั้งเถอะ…”