ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 218

หนานหว่านเยียนเดินออกจากห้อง ถอดเสื้อคลุมออกจากผ่าเผย แล้วโยนเสื้อคลุมเปื้อนเลือดลงไปในพงหญ้าของเรือนจู๋หลาน

“ต้องแยกแยะขยะ รวบรวมสิ่งสกปรกทั้งหมดไว้เป็นที่เดียวกัน”

พูดจบ นางก็มองไปที่เสิ่นอี่ว์ “ถอดเสื้อผ้าของเจ้าซะ”

เสิ่นอี่ว์กลืนน้ำลาย อกสั่นขวัญหาย “พระชายา ไม่ค่อยดีหรอกพ่ะย่ะค่ะ…ท่านอ๋องยังมองอยู่…”

“ทำไมเจ้าลีลาจัง” หนานหว่านเยียนอดทนต่อความเจ็บปวดที่แขน ยื่นมือเข้าไปถอดเสื้อผ้าให้เสิ่นอี่ว์ “ตอนนี้เจ้าคือคนของข้า ต้องฟังคำสั่งข้า เอาเสื้อคลุมให้ข้า!”

นางต้องการเสื้อคลุมของเสิ่นอี่ว์ แต่ก็กลัวเด็กหญิงทั้งสองจะเห็นแผลที่แขนของนาง นางไม่สามารถเอาร่างกายโชกเลือดกลับไปได้ เด็กหญิงทั้งสองจะเป็นห่วง

เสิ่นอี่ว์รีบถอยหลัง ถอดเสื้อคลุมยื่นให้หนานหว่านเยียนเองอย่างมีสติ “ให้ท่าน หวังว่าพระชายาจะไม่รังเกียจ”

หนานหว่านเยียนไม่แม้แต่จะมอง รับมาคลุมตัวเอง ปกปิดบาดแผลที่แขน แล้วเดินนำเสิ่นอี่ว์ออกไป

ภาพนี้ กู้โม่หานที่อยู่ในห้องมองเห็นได้อย่างชัดเจน ใบหน้าอันหล่อเหลามืดมนลง

เขาพอจะเดาได้ว่าหนานหว่านเยียนทำแบบนี้เพื่อเด็กหญิงทั้งสอง

แต่มันก็เหมือนหนามทิ่มแทงหัวใจของเขา ภาพในหอเซิงหนานกระโดดเข้ามาอยู่ตรงหน้าเขาอย่างฉับพลัน

ทั้งๆ ที่หนานหว่านเยียนรังเกียจเสื้อผ้าของเขามาก จนไม่อยากจะสัมผัส แต่ตอนนี้เป็นเสื้อผ้าของเสิ่นอี่ว์ นางกลับสวมใส่โดยไม่ลังเล

เขามีอะไรไม่ดีกันแน่?

ถึงทำให้หนานหว่านเยียนรังเกียจมากถึงเพียงนี้!

หมอหลวงหลี่มองกู้โม่หานเดี๋ยวก็หน้าบึ้งเดี๋ยวก็หน้าซีดด้วยความลำบากใจ สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรสักอย่าง ถอยกลับไปยังจุดเดิมอย่างเงียบๆ

ช่างมันเถอะ เรื่องภายในจวนอ๋อง เขาไม่ควรมาเกี่ยวข้องด้วย

นอกจากนี้หมอหลวงเจียงก็เคยพูดกับเขาว่า วิชาแพทย์ของหนานหว่านเยียนล้ำเลิศ พระชายาจึงไม่จำเป็นต้องให้เขามารักษา…

หยุนอี่ว์โหรวกัดฟันอยู่ข้างหลังกู้โม่หาน ดวงตาอันแดงก่ำเต็มไปด้วยเส้นเลือด

นางเกลียดจนจะตายอยู่แล้ว!

ทั้งๆ ที่นังสารเลวหนานหว่านเยียนรู้วิชาแพทย์! แต่ตอนนี้กู้โม่หานทิ้งนางที่หายใจรวยรินไว้ ให้หมอหลวงหลี่ไปดูอาการหนานหว่านเยียนก่อน?!

ของหนานหว่านเยียนก็แค่แผลเล็กๆ แต่ตอนนี้นางเลือดไหลนองจะตายแหล่มิตายแหล่ ก็ไม่เห็นกู้โม่หานจะร้อนใจอะไร!

สิ่งที่เกลียดที่สุดก็คือ หนานหว่านเยียนกล้าดียังไงถึงหยิ่งผยองขนาดนี้ กล้าดียังไงถึงปฏิเสธความหวังดีของกู้โม่หาน?!

นางเกลียดและยิ่งหงุดหงิดว่าทำไมตัวเองถึงมอบหมายเรื่องใหญ่อย่างการกำจัดหนานหว่านเยียนให้ไอ้เศษสวะหยุนโม่หรานไปจัดการ!

หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ พลังชีวิตของหยุนอี่ว์โหรวได้รับความเสียหายอย่างมาก

หยุนอี่ว์โหรวปวดท้องอย่างรุนแรง จนน้ำตาแทบไหล นางกัดฟันพูดกับกู้โม่หานว่า “ในเมื่อท่านอ๋องเป็นห่วงพระชายา เช่นนั้นท่านก็ไปดูเถอะ”

“บาดแผลของพระชายาก็ไม่ใช่น้อย เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว โหรวเอ๋อร์มีหมอหลวงหลี่ก็พอแล้ว อันที่จริงพระชายาก็พูดถูก โหรวเอ๋อร์เป็นเพียงสนม ย่อมไม่อาจสู้พระชายาอันสูงศักดิ์ควรค่าแก่การห่วงใยของท่านอ๋อง...”

“หลายปีมานี้ โหรวเอ๋อร์ก็อยู่คนเดียวเช่นนี้มาโดยตลอด ชินเสียแล้ว ไม่เป็นไรหรอกเพคะ”