ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 217

“หยุนอี่ว์โหรว เจ้ามีบทบาทมากเกินไป กู้โม่หานด้วย เจ้าทำตัวให้เหมือนลูกผู้ชายหน่อยได้ไหม เรื่องนี้เจ้ากับข้าได้ปรึกษากันในวังเรียบร้อยแล้ว พูดว่าจะมอบอำนาจจัดการจวนให้มันยากนักหรือ?”

ปรึกษากันในวังเรียบร้อยแล้วหรือ?!

หลายวันมานี้หนานหว่านเยียนและกู้โม่หานได้ทำอะไรกันไปบ้าง?!

“ท่านอ๋อง...” ดวงตาของหยุนอี่ว์โหรวแดงก่ำน้ำตาคลอ สายตาที่มองกู้โม่หานมีความไม่เข้าใจและคับข้องใจ

กู้โม่หานเห็นบาดแผลบนแขนของหนานหว่านเยียน ก็อยากจะปกป้องนาง

แต่เขากับหยุนอี่ว์โหรวก็ติดหนี้กัน ความรู้สึกในเวลานี้ผสมปนเปกันไปหมด ยากจะอธิบาย

“โหรวเอ๋อร์ ข้าตกลงกับพระชายาแล้วจริงๆ ว่าจะให้อำนาจจัดการจวนแก่นาง เจ้าก็มอบอำนาจจัดการจวนให้นางเถอะนะ”

พูดจบ เขาหันไปหาพ่อบ้านกาว “ข้าจะให้พ่อบ้านกาวรับผิดชอบเรื่องเล็กใหญ่ของเจ้าทั้งหมด หากเจ้ายังได้รับความไม่เป็นธรรมในจวนอ๋องอยู่ ข้าจะสอบถามจากเขา!”

“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท” พ่อบ้านกาวถูกลากออกมาอย่างไม่มีคำอธิบาย เขาตอบรับด้วยใบหน้าที่สั่นเทา แต่ในใจกลับโอดครวญไม่หยุด

บุญคุณความแค้นระหว่างคุณหนูทั้งหลาย ทำไมต้องดึงเขามามีส่วนร่วมด้วยนะ!

เสิ่นอี่ว์คอยมองอยู่ข้างๆ สายตามีความซับซ้อน

คิดไม่ถึงเลยว่า ท่าทีที่ท่านอ๋องมีต่อพระชายาในวันนี้ จะมีการเปลี่ยนแปลงไปอย่างมากมาย แต่ในทางกลับกันพระชายานั้น…

ทำไมเขาถึงรู้สึกว่า พระชายาเห็นท่านอ๋องขัดหูขัดตามากขึ้นเรื่อยๆ?

สีหน้าของหยุนอี่ว์โหรวซีดเผือดราวกับหิมะ น้ำตาไหลลงมาจริงๆ

อำนาจจัดการจวนนางถือไว้ในมือยังไม่เท่าไหร่ ก็ถูกหนานหว่านเยียนแย่งไปแล้ว แถมยังแย่งไปต่อหน้าคนรับใช้ทั้งหมดในเรือน!

นี่คือการเหยียดหยามกันชัดๆ!

ที่สำคัญไปกว่านั้นคือ กู้โม่หานไม่ได้ออกปากห้ามปราม ยังช่วยหนานหว่านเยียนให้ได้อำนาจจัดการจวนไปอีกด้วย!

นางเจ็บมากเหลือเกิน ขโมยไก่ไม่ได้ เสียข้าวสารอีกกำมือ หากไม่มีอำนาจจัดการจวนแล้ว นางก็เหมือนถูกสูบเลือดสูบเนื้อออกไปจนหมด เหลือไว้เพียงเปลือกที่ว่างเปล่าในจวนอ๋อง…

นางอดทนต่อความเจ็บปวดในท้อง กัดฟันจ้องมองหนานหว่านเยียน แววตาเต็มไปด้วยความชั่วร้ายและไม่ยอมจำนน

แค่ผู้หญิงคนเดียวก็ฆ่าไม่ได้ ยังจะผลาญเงินของนางทุกวันอีก

หยุนโม่หรานไอ้เศษสวะ!

หนานหว่านเยียนมองหยุนอี่ว์โหรวที่แอบเกลียดชังแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา

นางรู้ความรู้สึกของ หยุนอี่ว์โหรวในเวลานี้ มันแย่จนถึงขีดสุด

แต่นี่เป็นเพียงอาหารรองท้อง นางยังไม่ได้เริ่มจานหลักเลย!

“ในเมื่ออำนาจจัดการจวนอยู่ในมือของข้าแล้ว เช่นนั้นพรุ่งนี้พระชายารองหยุนก็ตามพ่อบ้านกาวไปตรวจสอบบัญชีแล้วกัน พอถึงเวลานั้น ก็นำสมุดบัญชีมาให้ข้าที่เรือนเซียงหลิน”

หยุนอี่ว์โหรวเหมือนถูกบีบศีรษะ เลือดกบปาก นางกลืนลงไปสดๆ

แม้ว่านางจะไม่ยินดี แต่ก็รู้ว่า หากกู้โม่หานพูดออกมาแล้ว เรื่องนั้นจะไม่มีโอกาสดึงสถานการณ์กลับมาอีกแล้ว “เพคะ หม่อมฉันทราบแล้ว”

เวลานี้ในที่สุดเชี่ยนปี้ก็ตระหนักว่า อำนาจจัดการจวนของพระชายารองของนางได้ถูกหนานหว่านเยียนแย่งชิงไปแล้ว!

นางก็ไม่รู้ว่าไปเอาความกล้ามาจากไหน เหมือนยังนึกว่ากู้โม่หานจะเข้าข้างหยุนอี่ว์โหรวอย่างไม่มีเงื่อนไข

“พระชายาอย่าข่มเหงรังแกกันเกินไป!”

“หากไม่ใช่เพราะท่าน วันนี้พระชายารองหยุนจะไม่มีทางนอนอ่อนแอบนเตียงแบบนี้เด็ดขาด! ท่านไม่เพียงทำร้ายพระชายารอง แต่วันนี้ยังบีบคั้นแย่งชิงอำนาจจัดการจวนไปจากพระชายารองด้วย! คนอย่างท่านจะมาเป็นนายหญิงของจวนอ๋องได้ยังไง!”

หยุนอี่ว์โหรวตื่นตระหนก รีบจับมือของเชี่ยนปี้ไว้พลางตวาดใส่ “เชี่ยนปี้! หุบปาก!”

ในเวลานี้การพูดมากเกินไปมันคือทางไปสู่ความตาย!

หนานหว่านเยียนยกมือขึ้นตบหน้าเชี่ยนปี้สองครั้ง จนนางตาลายเห็นดาว!

จากนั้นนางก็มองไปที่หยุนอี่ว์โหรวอย่างเย็นชา ฝ่ามือร้อนผ่าว

“หยุนอี่ว์โหรว เจ้าเป็นแค่สนมของจวนอ๋อง ตอนนี้อำนาจจัดการจวนกลับมาอยู่ในมือเจ้าของเดิมแล้ว ไม่มีใครกล้าพูดอะไร แต่สาวใช้ของเจ้ากลับยกไม้ยกมือใส่พระชายา ปกติแล้วเจ้าอบรมกันยังไง?!”

“จะว่าไปแล้ว อำนาจจัดการจวนนี้กู้โม่หานเป็นคนมอบให้ข้า อ๋องอี้จะไร้ความสามารถเช่นนี้ได้ยังไง จนถูกสาวใช้คนหนึ่งในจวนอ๋องสงสัยในการตัดสินใจ”

กู้โม่หานขมวดคิ้ว รู้สึกเสียดแทงใจ

เหตุใดวันนี้หนานหว่านเยียนถึงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้?

โกรธแค้นเขา โมโหที่ทิ้งนางไว้งั้นหรือ?

เขามองไปทางหยุนอี่ว์โหรว หยุนอี่ว์โหรวไม่รอให้เขาเอ่ยปาก ตบหน้าเชี่ยนปี้ทันทีด้วยพละกำลังทั้งหมดของนาง