ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 222

มองไปทั่วใต้หล้า ใครประสบความสำเร็จในด้านการต่อสู้มากกว่าเขา?

หนานหว่านเยียนไม่เป็นวิทยายุทธ์ ถึงนางจะมีชายชู้มากมายแค่ไหน ก็เป็นแค่พวกกระจอกที่เอามาอวดไม่ได้ ไม่มีความสามารถจริงกันสักคน

เกี๊ยวน้อยมีพรสวรรค์ด้านวิทยายุทธ์ เขายังจะต้องตรวจสอบอะไรอีก เด็กสองคนนี้เป็นลูกของเขาจริงๆ!

อาจารย์เย่ว์เอ่ยชมแล้ว เกี๊ยวน้อยก็รู้สึกภูมิใจ แต่นางก็แกล้งทำท่าทางเฉยๆ กอดอกพิงกำแพง แล้วพูดอย่างเย่อหยิ่งว่า “เหอะ! ดีกว่าคนเลวนั่นแค่สิบเท่าเอง!”

“ข้าจะบอกเจ้าให้นะ ต่อไปข้าจะเป็นยอดฝีมือในยุทธภพ หากเจ้ากล้ารังแกแม่ของข้า ก็ต้องถามหมัดของข้าก่อน!”

ว่าแล้ว นางก็ทำท่าทำทาง กำปั้นอ่อนนุ่มนั้นชกไปยังหน้าของกู้โม่หานหลอกๆ ทำท่าเหมือน ‘เจ้าสู้ข้าไม่ไหวหรอก’

ความไร้เดียงสาแบบเด็กๆ บวกกับการยั่วยุเล็กน้อย ทำเอาหัวใจของทุกคนละลายทันที

เซียงเหลียนเห็นภาพของกู้โม่หานตอนเด็กในร่างของเกี๊ยวน้อย

ความไม่ยอมแพ้ และความสะอาดบริสุทธิ์ สายตาที่บริสุทธิ์โดยไม่มีสิ่งอื่นใดปะปนเลย

ซาลาเปาน้อยถือหนังสือไว้ แล้วพูดกับกู้โม่หานอย่างตื่นเต้นว่า “ใช่แล้ว! เจ้าอย่ารังแกแม่ของข้าอีก คนที่มาทีหลังแซงนำหน้าไปก่อน พี่ข้าจะต้องชนะเจ้าได้แน่นอน!”

สำหรับคำท้าทายของเด็กสองคน กู้โม่หานไม่หงุดหงิดเลย และยังดีใจอย่างมาก

เขาโน้มตัวลงไปใกล้เด็กสองคน นิ้วมือเรียวยาวนั้นบับแก้มนุ่มนิ่มของเกี๊ยวน้อยเบาๆ

“ไม่มีผู้ใดชนะข้าได้ หรือแม้แต่เจ้า ก็ทำไม่ได้”

เกี๊ยวน้อยได้ยินแล้ว ตอนแรกยังรู้สึกหงุดหงิดที่โดนบีบแก้ม เหมือนโดนกระตุ้น ทนไม่ได้กระโดดลงมาจากหน้าต่าง พูดอย่างไม่พอใจว่า: “งั้นเจ้ากล้าประลองกับข้าไหมล่ะ!”

กู้โม่หานกระตุกยิ้ม ถอดเสื้อคลุมออก แล้วโยนไปไว้ข้างๆบนกิ่งไม้ “พร้อมรับเสมอ”

ชายหนุ่มหล่อเหลาเคลื่อนไหวรวดเร็ว หมัวมัวข้ารับใช้ที่อยู่ข้างๆต่างก็รู้สึกหวั่นไหวกันหมด

ถูกดึงดูกเพราะใบหน้าอันหล่อเหลาและร่างกายกำยำของท่านอ๋อง

เกี๊ยวน้อยกลับไม่พอใจ พูดกับอาจารย์เย่ว์ว่า: “ท่านอาจารย์ ท่านจะต้องตัดสินอย่างยุติธรรมนะ ห้ามขี้โกงเด็ดขาด!”

อาจารย์เย่ว์ตื่นเต้นกว่าคนอื่นๆ “ขอรับ!”

พอพูดจบ เกี๊ยวน้อยก็ทำท่า‘เสือน้อยเบ่งอำนาจ’ พุ่งกรงเล็บไปยังกู้โม่หาน

ซาลาเปาน้อยเบิกตาโพลงอย่างตั้งใจ แก้มแดงๆตื่นเต้นอย่างมาก “พี่สาวสู้ๆนะ!”

สายตากู้โม่หานมองไปยังการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วของเกี๊ยวน้อย แววตาเต็มไปด้วยความภูมิใจ แต่เขาขยับเล็กน้อย เสื้อผ้าโบกพลิ้ว หลบการโจมตีครั้งแรกของเกี๊ยวน้อยได้อย่างง่ายดาย แล้วพูดสอน

“พลังมีแล้ว แต่สายตาดูออกว่าคิดจะทำอะไร”

เกี๊ยวน้อยแตะไม่โดนเสื้อของเขาด้วยซ้ำ นางกัดฟันกรอด

นางตั้งสมาธิ แล้วยืนอยู่กับที่ไม่ขยับ วินาทีต่อมา นางก็กลับหลังหัน เดินจะตบไปยังแข้งของกู้โม่หาน แต่กลับทำท่าหลบ แล้วเตะขาออกไปแทน

ในตอนที่นางคิดว่าจะสำเร็จแล้ว แสยะยิ้มอย่างได้ใจ กู้โม่หานกลับคว้าเสื้อหลังคอของนางไว้ “ให้ได้แบบนี้สิ พัฒนาไปอีกขั้นแล้วนะ”

เรียนรู้ไวจริงๆ รู้จักแกล้งโจมตีแล้ว

“โอ๊ย ทำไมเจ้าเป็นแบบนี้นะ!” เกี๊ยวน้อยเบะปาก สายตาไม่พอใจอย่างมาก กู้โม่หาน “ครั้งนี้ไม่นับ! เจ้าขี้โกง! ทำไมยกข้าขึ้นมาล่ะ? อาจารย์เย่ว์ ท่านไม่ห้ามเขาหน่อยเลยเหรอ!”

อาจารย์เย่ว์เหงื่อแตก อย่าว่าแต่จวนนี้เลย แม้แต่ทั่วซีเหย่ เกรงว่าคงจะมีแต่สองพี่น้องที่กล้าเล่นกับกู้โม่หานแบบนี้?

แต่ว่า ท่านอ๋องไม่ว่าอะไรคุณหนูสองท่านเลย แต่กลับสอนนางแทน

และวิทยายุทธ์ของท่านอ๋องก็ไม่มีผู้ใดเทียบเคียงได้ ปกติถึงแม้จะขี้เล่น แต่ถ้าถึงสนามรบจริง ก็เหมือนกับยมทูต ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เขาเลย

ดังนั้นพวกทหารในค่ายทหารก็ถึงยอมสยบต่อหน้าเขา ไม่เพียงแค่เขาให้ความสำคัญกับมิตรภาพ แต่เพราะเขามีความสามารถจริงๆ

ถ้าคุณหนูได้รับการสอนจากเขาจริงๆ เทพสงครามคนต่อไป ก็ฝึกฝนออกมาแบบนี้?

“ในสงครามไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้……” ไร้ความสามารถก็จะต้องพ่ายแพ้ กู้โม่หานอยากพูดแบบนี้ แต่คิดว่าไม่จำเป็นหรอก หากวันไหนมีสงครามขึ้นมาจริงๆ ขอแค่มีเขาอยู่ เขาไม่ปล่อยให้คนนอกมีโอกาสโอหังแน่นอน

เขาปล่อยตัวนางลงมา “งั้นก็เอาใหม่อีกครั้ง”