ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 223

จวนเฉิงเซี่ยงในตอนนี้

หนานหว่านเยียนพาเสิ่นอี่ว์เดินเข้าไป

ฮูหยินของเฉิงเซี่ยงเห็นหนานหว่านเยียนเดินเข้ามาแต่ไกล ด้านหลังยังมีเสิ่นอี่ว์อีก

สายตาของนางมืดมน ความเกลียดชังปรากฏขึ้นในใจ

ภาพที่ก่อนหน้านั้นหนานหว่านเยียนบุกมาขอสินสอดถึงบ้านยังอยู่ในหัว ฮูหยินเฉิงเซี่ยงกัดฟันกรอด

หนานหว่านเยียนทำไมถึงยังไม่ตายนะ?!

หนานชิงชิงบอกว่าฆ่านางในวังแล้วไม่ใช่เหรอ?

ดูแล้ว ลูกสาวของนางคงจะใจอ่อนเกินไป ฆ่า ‘น้องสาว’ ไม่ลง

หนานหว่านเยียนเห็นฮูหยินมา สายตาเป็นประกาย นางพูดว่าด้วยรอยยิ้ม: “ท่านแม่ ท่านพ่อล่ะ?”

ฮูหยินได้สติ รีบแกล้งยิ้มแล้วพูดว่า “ท่านอ๋องยังไม่กลับจวน พระชายาจิ้งมาถึงบ้าน มีธุระอันใดมิทราบ?”

หนานหว่านเยียนแสยะยิ้มเบาๆ หนานฉีซานไม่อยู่ก็ดีเหมือนกัน

“ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรหรอก ท่านอ๋องบอกว่า อยากให้ข้ารับน้าชายไปที่จวนอ๋องอี้ ข้าจะได้ดูแล”

จะรับตัวไร้ประโยชน์นั่นไปเหรอ?

อ๋องอี้ยังตกลงแล้วด้วย?!

งั้นข้าก็คงห้ามไม่ได้

ฮูหยินดีใจ รีบตอบตกลง: “คนบ้านเดียวกัน ดูแลอะไรกันล่ะ แต่ในเมื่อเจ้าจะรับเขาไปที่จวนของเจ้า งั้นข้าก็จะไม่ว่าอะไรมาก เพราะยังไงนั่นก็เป็นน้าชายของพระชายาเอง”

นางอยากจัดการโม่หวิ่นหมิงคนไร้ประโยชน์นั่นมานานแล้ว อยู่ในจวนต่อไปก็มีแต่จะเปลืองเงินและเสียแรงเปล่าๆ ไม่รู้ว่าครั้งก่อนทำไมหนานฉีซานต้องห้ามไม่ให้หนานหว่านหนิงพาเขาไปด้วย

เสิ่นอี่ว์กวาดตามองอยู่ข้างๆมานาน กลับขมวดคิ้วเป็นปม

ดูแล้วความสัมพันธ์ของหนานหว่านเยียนกับจวนเฉิงเซี่ยงจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ ในรอยยิ้มของฮูหยินเต็มไปด้วยเลศนัย คำพูดคำจาก็อ้อมค้อมไปมา ฟังแล้วไม่สบายใจเลย

หนานหว่านเยียนไม่พูดพล่ำทำเพลงกับฮูหยิน พยักหน้า แล้วเดินตรงไปที่เรือนโม่หวิ่นหมิงทันที

ภายในเรือน อาจี้กำลังรดน้ำดอกไม้ เห็นหนานหว่านเยียนใบหน้าอันงดงามนั้นเดินเข้ามาแต่ไกล

เขารีบเข้าไปต้อนรับ “พระชายา! พระชายามาสักที! เซียนเซิงเอาแต่พูดถึงท่านใหญ่เลย……”

ยังพูดไม่ทันจบ เขาก็ลื่นล้ม หนานหว่านเยียนยื่นมือไปประคองไว้ แต่ก็โดนบาดแผลของตัวเอง นางขมวดคิ้วเล็กน้อย “ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

อาจี้รีบลุกขึ้นยืนให้ดี แล้วเกาหัวแกรกๆอย่างเขินอาย

“ไม่เป็นไรขอรับๆ ขอบพระคุณพระชายามาก ท่านนี้คือ?”

เสิ่นอี่ว์แนะนำตัว: “ข้าคือเสิ่นอี่ว์องครักษ์ประจำกายของอ๋องอี้ วันนี้มารับเซียนเซิงของเจ้ากับพระชายา”

อาจี้มองหนานหว่านเยียนอย่างไม่อยากจะเชื่อ “มารับเซียนเซิงเหรอ?”

“ใช่ มารับน้ากลับจวนของข้ากัน” หนานหว่านเยียนพูดด้วยรอยยิ้ม แล้วรีบเดินเข้าไปในเรือน

อาจี้ได้สติ ก็รีบวิ่งตามเข้าไป

เสิ่นอี่ว์ก็เดินตามหนานหว่านเยียนเข้าไปในเรือน

เขาเดินเข้าไป ตอนที่เห็นโม่หวิ่นหมิง ก็ตกตะลึงมาก ในหัวมีแต่คำว่า——

อึ้ง! ทึ่ง! ตะลึง!

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเจอโม่หวิ่นหมิง ชายหนุ่มตรงหน้ามีผิวพรรณที่เนียนขาว โครงหน้าคมสันได้รูป ริมฝีปากอมชมพู มีความแข็งแกร่งแฝงอยู่ภายใน และรอบกายแพร่ซ่านไปด้วยความหรูหราสง่างามของชนชั้นสูง

บุคลิกแบบนี้ ไม่มีทางเป็นชาวบ้านธรรมดาทั่วไปแน่นอน

เสิ่นอี่ว์ตกใจมาก

แม่ของโม่หวิ่นหมิงกับหนานหว่านเยียน เป็นใครกันแน่นะ?!

และหนานหว่านเยียนก็เดินเข้าไปหาโม่หวิ่นหมิงด้วยรอยยิ้ม “ท่านน้า”

ตอนนี้โม่หวิ่นหมิงกำลังอ่านหนังสือ ได้ยินเสียงของหนานหว่านเยียน เขาก็เงยหน้าขึ้น แล้วยิ้มอย่างตกตะลึง

“หว่านหว่านมาแล้วเหรอ?”

“ใช่” หนานหว่านเยียนเห็นเขาแล้วก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจ นางเดินเข้าไปคล้องแขนโม่หวิ่นหมิงไว้ “มาดูว่าท่านน้าเป็นยังไงแล้วบ้าง”