ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 224

อาจี้เก็บของเร็วมาก กระเป๋าหนึ่งใส่เสื้อผ้าของเขา อีกกระเป๋าของเต็มไปด้วยของเล่นกลไกของโม่หวิ่นหมิง

โม่หวิ่นหมิงรับกระเป๋ามา เอาหน้าไม้อันเล็กๆออกมา ส่งให้หนานหว่านเยียน

“ให้เจ้า หวังว่าเจ้าจะไม่รังเกียจนะ”

หลังจากที่เขาได้เจอหนานหว่านเยียน เขาตั้งใจทำให้นางมาก อยากให้นางกับมือมาตลอด แต่ไม่มีโอกาสได้เจอนางเลย จนกระทั่งวันนี้

หนานหว่านเยียนรับหน้าไม้มา ฝีมือละเอียดลออมาก!

ทุกกลไกบนหน้าไม้ ได้รับการยึดอย่างแน่นหนาพร้อมกับร่องและเดือย ฟันเฟืองไม้ทาสี การยิงนั้นก็รวดเร็วไม่ต้องเปลืองแรงเลย แล้วยังใส่เข้าไปในแขนเสื้อได้ด้วย

ใช้ป้องกันตัวได้ดีเลยล่ะ!

หนานหว่านเยียนชอบของขวัญชิ้นนี้มาก ยิ้มไม่หยุดเลย

“จะรังเกียจได้ยังไง! ข้าชอบของขวัญชิ้นนี้มากเลย! ขอบใจท่านน้ามากเลยนะ!”

เสิ่นอี่ว์รู้สึกกลัวอีกครั้ง

พระชายาเคยยิ้มแบบนี้ให้ท่านอ๋องเมื่อไหร่กัน ถึงท่านอ๋องจะให้ของขวัญคุณหนูสองคน พระชายาก็แค่พูดขอบคุณสั้นๆ

“ชอบก็ดีแล้ว” โม่หวิ่นหมิงทำท่าตบกระเป๋า แล้วยิ้มให้กับหนานหว่านเยียน “ยังมีของให้หลานสองคนของข้าด้วย อยู่ข้างในนี้ทั้งหมดเลย”

หนานหว่านเยียนยิ้มหน้าบาน ท่านน้าดีจริงๆเลย นางต้องรีบรักษาขาให้เขาแล้ว เขาจะได้ไม่ต้องทนทุกข์ทรมาน

“ขอบใจท่านน้ามาก ท่านน้า พวกเรากลับจวนกันเถอะ”

“อืม”

พวกเขาเดินออกจากเรือน เพิ่งไปถึงหน้าประตู ก็เจอกับหนานฉีซานที่กลับจวนพอดี

หนานฉีซานเห็นอาจี้แบกกระเป๋าเสื้อผ้า แม้แต่องครักษ์ของกู้โม่หานเสิ่นอี่ว์ก็มาด้วย เขารู้ทันทีเลยว่าหนานหว่านเยียนจะพาโม่หวิ่นหมิงไป

ถึงเขาจะไม่พอใจแค่ไหน ขมวดคิ้วเป็นปม แต่ก็พูดอะไรมากไม่ได้ ได้แต่มองดูหนานหว่านเยียน

“พระชายาอี้อยู่ก่อนได้หรือไม่ ข้ามีอะไรจะพูดกับท่าน”

โม่หวิ่นหมิงเห็นหนานฉีซาน สายตาก็เต็มไปด้วยความดุร้าย แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นปกติ

หนานหว่านเยียนสีหน้าไม่เปลี่ยน ไม่สนว่าเฉิงเซี่ยงจะคิดยังไง พูดกับเสิ่นอี่ว์ว่า: “เจ้าพาท่านน้ากลับจวนก่อน ข้าจะอยู่ที่นี่ก่อน”

“ขอรับ พระชายา” เสิ่นอี่ว์ลังเลสักพัก แต่สุดท้ายก็พยักหน้า แล้วพาโม่หวิ่นหมิงกับอาจี้ไปก่อน

เสิ่นอี่ว์พวกเขาไปแล้ว หนานฉีซานก็พาหนานหว่านเยียนไปหลบที่เงียบๆ

สีหน้าของเขามืดมนลง ถามอย่างเย็นชาว่า “ได้ยินมาว่า เจ้าช่วยหยีเฟยไว้เหรอ?”

หนานหว่านเยียนหรี่ตาลง แววตาแผ่ซ่านไปด้วยความโหดร้าย จ้องมองหนานฉีซานอย่างไม่แข็งกร้าวจนดูเย่อหยิ่ง และไม่ถ่อมตัวจนดูต่ำต้อย

“ใช่ ข้าช่วยหยีเฟยไว้ เพราะยังไงก็เป็นคำสั่งจากฝ่าบาท”

คำสั่งของฝ่าบาท?

หนานฉีซานเลิกคิ้วขึ้นอย่างครุ่นคิด น้ำเสียงดูเรียบเฉย แต่กลับมีความกดดันเล็กน้อย

“คำสั่งของฝ่าบาทก็ต้องทำตามอยู่แล้ว ข้าได้ยินมาว่าฝ่าบาทชื่นชมเจ้าด้วย เจ้าเป็นพระชายาอี้ จะต้องเชื่อฟังคำสั่งของฝ่าบาทนะ”

สายตาของหนานหว่านเยียนมืดมนเล็กน้อย ยังไม่พูดอะไร ได้ยินเฉิงเซี่ยงพูดอีกว่า: “เจ้าช่วยหยีเฟย เกรงว่าคงจะดีกับอ๋องอี้แล้ว?”

“ห้าปีแล้วยังไม่พัฒนาอีก เดี๋ยวคนอื่นเอาไปนินทาหรอก ในเมื่อเจ้ากับอ๋องอี้คืนดีกันแล้ว งั้นก็รีบมีลูกได้แล้ว มีลูกสาวอีกคนดีที่สุด ถึงเวลา ก็ไม่มีใครกล้าทำอะไรเจ้าแล้ว”

ขอแค่มีลูกสาว ทุกอย่างก็จะมั่นคง!

สายตาหนานหว่านเยียนมืดมนลง

คำพูดของหนานฉีซาน เห็นได้ชัดว่านางคาดไม่ถึงเลย

นางคิดว่าหนานฉีซานจะมาด่าเสียอีก เพราะยังไงเมื่อสิบปีก่อน เฉิงเซี่ยงเป็นผู้ต้องสงสัยที่ ‘ทำลาย’ หยีเฟยเลยนะ

แต่ไม่คิดว่าเขาจะมาเร่งนางกับกู้โม่หานมีลูก

“ท่านพ่อพูดถูก แต่ว่า ข้าสงสัยเรื่องในตอนนั้นของหยีเฟย จวนเฉิงเซี่ยงเป็นเหมือนกับที่เล่าลือกันข้างนอกนั้นหรือเปล่า?”