ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 227

หนานหว่านเยียนเพิ่งกลับจวน ในสมองยังมีคำพูดที่เฉิงเซี่ยงพูดกับนาง รวมไปถึงเริ่มคิดชีวิตที่มีความสุขกับข้าชายและลูกสองคน

แต่ไม่คิดว่าพอมาถึงหน้าประตูเรือนเซียงหลิน ก็ได้ยินกู้โม่หานพูดจาดูถูก และยังเห็นกู้โม่หานบีบคอโม่หวิ่นหมิงด้วย!

คนชั่ว!

กู้โม่หานเลวจนไม่ปล่อยคนพิการเลยเหรอ ไร้มนุษยธรรมสิ้นดี!

หนานหว่านเยียนโมโหจนควันออกหู โยนกระทะในมือออกไปทันที!

เดินไปหากู้โม่หานอย่างโมโห

โม่หวิ่นหมิงได้ยินเสียง สายตาที่เย็นชาก็เลือนหายไป

หลังจากได้เจอกันสองครั้ง เขารู้สึกว่ากู้โม่หานอาจจะเป็นเทพสงครามที่ดี แต่อาจจะไม่ใช่สามีที่ดีก็ได้!

เขาจะให้หนานหว่านเยียนดีกับกู้โม่หานอีกไม่ได้ และจะปล่อยให้กู้โม่หานรังแกนางอีกไม่ได้เช่นกัน!

เขาจะช่วยหนานหว่านเยียน ให้นางตัดขาดจากกู้โม่หานโดยเร็ว!

ดังนั้น โม่หวิ่นหมิงจึงลดมือที่อยู่บนท้องของกู้โม่หานลง ปิดปากไอคอกแคก สีหน้าซีดเซียว ดวงตาเรียวยาวนั้นมองดูหนานหว่านเยียน “หว่านหว่าน เจ้ากลับมาแล้ว”

กู้โม่หานมองดูหนานหว่านเยียนที่โมโห “ข้าไม่ได้ด่า……”

หนานหว่านเยียนไม่รอเขาพูดจบ ก็ผลักเขาออกไปทันที เอากระทะของตัวเองคืนมา ปกป้องโม่หวิ่นหมิงไว้

กัดฟันพูดออกมา

“ไม่ได้ด่า? ข้าอยู่ไกลขนาดนั้นยังได้ยินเลย! เจ้าไม่อายบ้างเลยหรือไง? ข้าไม่อยู่เจ้าก็รังแกน้าของข้างั้นเรอะ! อีกอย่าง เจ้านั่นแหละไร้ประโยชน์ กล้าด่าคนแบบนี้ได้ยังไง!”

ว่าแล้ว หนานหว่านเยียนก็มองไปยังโม่หวิ่นหมิง แล้วถามอย่างเป็นห่วง: “ท่านน้าไม่เป็นไรนะ? บาดเจ็บตรงไหนหรือไม่?”

โม่หวิ่นหมิงมองไปยังกู้โม่หาน เริ่มแสดงอย่างไม่เกรงกลัว

“ไม่เป็นไร อ๋องอี้ก็แค่รู้สึกว่าขาพิการ เป็นภาระก็เท่านั้น”

“ข้าไม่ได้พูดนะ!” กู้โม่หานโมโหมาก เดิมทีเขาก็หงุดหงิดเรื่องที่หนานหว่านเยียนเข้าใจผิดเขาอยู่แล้ว ตอนนี้โม่หวิ่นหมิงยังมาใส่ร้ายเขาอีก เขามองค้อนโม่หวิ่นหมิง “ลูกผู้ชายกล้าทำก็กล้ายอมรับ ข้าทำร้ายเจ้าตรงไหน?!”

โม่หวิ่นหมิงยังทำท่าจะฆ่าเขาอยู่เลยไม่ใช่เหรอ ทำไมตอนนี้ถึงทำท่าอ่อนแอล่ะ!

หนานหว่านเยียนมองค้อนกู้โม่หาน “กู้โม่หาน เจ้าไสหัวออกไปเลยนะ! ท่านน้าของข้าเป็นแบบนี้ เจ้ายังบอกว่าไม่ได้ทำอีก?”

นางยังชี้ไปยังเสิ่นอี่ว์ “ยังมีเจ้าอีก เสิ่นอี่ว์ เจ้าชักดาบจะขู่ใคร!”

เสิ่นอี่ว์รีบเก็บดาบ พูดอย่างลำบากใจ “พระชายา ไม่ใช่แบบนั้นนะ ข้าน้อยแค่……”

เห็นหนานหว่านเยียนปกป้องโม่หวิ่นหมิงขนาดนี้ กู้โม่หานก็โมโหมากขึ้น และยังเป็นความโกรธที่พูดไม่ออกอีก

“เมื่อกี้โม่หวิ่นหมิงใช้อาวุธลับทำร้ายท่านอ๋อง ถ้าท่านอ๋องไม่เก่งวิทยายุทธ คงถูกน้าชายคนดีของท่านทำร้ายแล้วล่ะ!”

“ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อกี้เจ้าไม่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด มีสิทธิ์อะไรมาใส่ร้ายข้า?!”

หนานหว่านเยียนกวาดตามองรอบๆ แต่ก็ยังปกป้องโม่หวิ่นหมิงไว้ “เจ้าจะพูดอะไรก็ให้มีมูลเหตุหน่อย”

“น้าชายของข้าอ่อนโยนขนาดนี้ จะคิดฆ่าเจ้าได้ยังไง? กู้โม่หาน ข้าจะบอกเจ้าให้นะ เจ้าอย่าคิดแม้แต่จะแตะต้องน้าชายของข้า ข้าจะไม่ไว้ชีวิตเจ้าแน่!”

ว่าแล้ว นางก็มองไปยังโม่หวิ่นหมิง น้ำเสียงอ่อนโยนจนแทบจะไม่เหมือนกับเมื่อกี้ แล้วพูดปลอบใจ

“ท่านน้าไม่ต้องกลัวนะ มีข้าอยู่ เขาไม่กล้าทำอะไรท่านแน่นอน”

โม่หวิ่นหมิงเหลือบตามองกู้โม่หาน แฝงไปด้วยความสะใจ “อืม หว่านหว่านพูดถูก”

กู้โม่หานหัวใจเย็นเฉียบ ความโกรธในใจก็พุ่งขึ้นมา เขายื่นมือไปคว้าข้อมือของหนานหว่านเยียน แล้วพูดเสียงเข้มว่า: “หนานหว่านเยียน ข้าไม่ได้มีความอดทนขนาดนั้น ข้าจะอธิบายแค่รอบเดียว ข้าไม่ได้……”