ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 231

“พ่ะย่ะค่ะ พระชายา” อวี๋เฟิงพยักหน้ายืนยัน ก่อนจะพรางตัวหายเข้าไปในจวน

หนานหว่านเยียนสายตาจริงจัง นางหันหลังกลับห้องไป สองพี่น้องเพิ่งตื่นพอดี

ซาลาเปาน้อยห่อตัวอยู่ในผ้าห่ม ขยี้ตางัวเงีย ถามเสียงใส “ท่านแม่ ท่านแม่ไปไหนมา?”

หนานหว่านเยียนอุ้มสองพี่น้องขึ้นมา พลางลูบศีรษะพวกนาง “ไม่มีอะไร แม่แค่ออกไปดูดาวน่ะ พบว่าวันนี้จะมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้น”

เกี๊ยวน้อยรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมา ทำตาโตเขย่าแขนเสื้อของหนานหว่านเยียนด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ข่าวดีอะไร? ท่านแม่บอกพวกเราได้ไหม?”

หรือว่าจะเป็นเรื่องท่านปู่หมิงกับท่านแม่…สำเร็จแล้ว!

ซาลาเปาน้อยยังเลียริมฝีปากโน้มตัวเข้ามาใกล้ “ใช่ๆ ข่าวดีอะไรหรือที่ทำให้ท่านแม่มีความสุขถึงเพียงนี้?”

หนานหว่านเยียนยิ้มอย่างมีเลศนัย จูบพวกนางที่หน้าผาก “เป็นความลับ”

“วันนี้พวกเจ้าตามพี่เซียงเหลียนไปเล่นที่ลานหลัง แม่มีธุระต้องจัดการ เสร็จเรื่องแล้วแม่จะพาพวกเจ้าออกไปดูโคมไฟ!”

สองพี่น้องที่ยังลังเลใจในตอนแรกพอได้ยินว่าหนานหว่านเยียนจะพาพวกนางออกจากจวนไปดูโคมไฟ ดวงตาก็เป็นประกายขึ้นมาทันที

เกี๊ยวน้อยยื่นมือออกมาอย่างตื่นเต้น พร้อมชูนิ้วก้อยขึ้นสูง “ท่านแม่บอกเองนะว่า พูดแล้วก็ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่พูด!”

ใบหน้าสีชมพูระเรื่อของซาลาเปาน้อยป่องขึ้น “ใช่ๆ ข้ากับพี่หญิงได้ยินหมดแล้ว ท่านแม่ห้ามบิดพลิ้วนะ!”

หนานหว่านเยียนหัวเราะเบาๆ เกี่ยวก้อยกับสองพี่น้องพลางพูดว่า “พูดคำไหนคำนั้น”

หลังจากได้รับคำสัญญาจากหนานหว่านเยียนแล้ว สองหนูน้อยก็รีบวิ่งไปเก็บที่นอนของตัวเอง สวมเสื้อหนาวบุนวมหนาๆ และเสื้อเกราะครึ่งตัว แล้ววิ่งตามออกไปอย่างร่าเริง ตามเซียงเหลียนไปที่ลานหลัง

หนานหว่านเยียนโล่งอก ใบหน้าสวยอ่อนโยนเปลี่ยนเป็นเยือกเย็นทันที ดวงตาก็เย็นชาลงมาก

ในช่วงเวลาที่สำคัญเช่นนี้ ยิ่งต้องปิดบังความเป็นอยู่ของเด็กๆ ไว้ เพื่อไม่ให้เกิดเหตุไม่คาดคิด

คำนวณเวลา แม่ดอกบัวขาวน้อยนั่นน่าจะมาแล้ว

ก่อนนางจะคิดจบ เสียงเคาะประตูของเซียงอวี้ก็ดังเข้ามา “พระชายา พระชายารองหยุนและพ่อบ้านกาว รวมถึงองครักษ์เสิ่นอยู่ที่นี่แล้ว ตอนนี้กำลังรอท่านอยู่ที่สวน”

หนานหว่านเยียนแววตาเยือกเย็น “ให้พวกเขาเข้ามา”

เดิมทีเรือนเซียงหลินอยู่ห่างไกล ไกลจากเรือนจู๋หลานที่หยุนอี่ว์โหรวอาศัยอยู่มาก

ร่างกายของนางไม่เอื้ออำนวย ทั้งยังปวดท้องเลือดไหลไม่หยุด กอปรกับอากาศที่หนาวเย็นในช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง เดินมาตลอดทาง หยุนอี่ว์โหรวยิ่งรู้สึกเจ็บปวดจนควบคุมตัวเองไม่อยู่

ถ้าไม่ใช่เพราะเชี่ยนปี้คอยพยุงตลอดทาง นางคงเดินไปไม่ถึงเรือนเซียงหลิน

เมื่อนางเข้าไปในเรือนและเห็นหนานหว่านเยียน ความเกลียดชังก็ลุกโชนในดวงตา

เสิ่นอี่ว์ไม่พูดอะไรเลย เพียงแค่ยืนมองอยู่ข้างๆ อย่างสงบนิ่ง

ไม่รู้เพราะเหตุใด เมื่อเห็นท่าทีสงบสำรวมของหนานหว่านเยียน เขาก็มีภาพมายาว่าวันนี้จะมีการนองเลือดรออยู่…

หนานหว่านเยียนนั่งตัวตรงอยู่ในเรือน หยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบอย่างสุขุมเยือกเย็น พลางหรี่ตามองหยุนอี่ว์โหรว “เอาสมุดบัญชีมาด้วยหรือไม่?”

พ่อบ้านกาวรู้สึกประหม่าเล็กน้อยกับพลังกดดันของหนานหว่านเยียน เขาหอบสมุดบัญชีกองใหญ่ รีบร้อนวางลงบนโต๊ะตรงหน้าหนานหว่านเยียน

“อยู่นี่หมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ เชิญพระชายาทอดพระเนตร”

ใบหน้าของหยุนอี่ว์โหรวซีดเผือด นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างรุนแรง แต่กลับแสร้งทำเป็นก้าวไปข้างหน้าอย่างเชื่อฟัง

“พระชายา หลายวันก่อนหม่อมฉันพูดจาสามหาวไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ขอได้โปรดพระราชทานอภัย”

วันนี้นางไม่ได้มาที่นี่เพื่ออย่างอื่น แค่ต้องการเห็นหนานหว่านเยียนอับอายขายหน้า

สมุดบัญชีนั้นซับซ้อนมากเหลือเกิน คนเรียนหนังสือมาน้อยอย่างหนานหว่านเยียนจะคิดคำนวณเข้าใจได้อย่างไร?

หยุนอี่ว์โหรวเห็นหนานหว่านเยียนไม่สนใจนางเลย ก็ไม่ได้หงุดหงิด พลางนั่งลงข้างๆ อย่างอ่อนแรง

หนานหว่านเยียนชายตามองนางอย่างเย็นชา กล่าวอย่างเชือดเฉือน

“ข้าอนุญาตให้เจ้านั่งแล้วหรือ?”