ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 234

กล้าลงมือกับหนานหว่านเยียน?

เสิ่นอี่ว์ชำเลืองมองกู้โม่หานอย่างเงียบๆ ขนลุกชูชัน รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามีพลังอาฆาตวนเวียนอยู่รอบตัวกู้โม่หาน

หากหยุนโม่หรานพูดมากอีกสักคำ กู้โม่หานอาจจะตัดหัวเขาก็ได้

หยุนโม่หรานยังพูดไม่ทันจบ ผ้าปิดหน้าก็ถูกอวี๋เฟิงกระชากออก

วินาทีต่อมาหยุนโม่หรานรู้สึกเพียงว่าทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าสว่างขึ้นมาทันที แต่สิ่งที่เข้าสู่สายตาก็คือใบหน้าของหยุนอี่ว์โหรวที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง ยังมีใบหน้าเฉยเมยของกู้โม่หาน ไปจนถึง...การมองลงต่ำอย่างเย้ยหยันของหนานหว่านเยียน

หนานหว่านเยียนมองไปที่หยุนโม่หราน พลางยิ้มเยาะ “กำแหงนัก กล้าสังหารข้า พระชายารองส่งเสริมให้เจ้ากล้าหรือ?”

“ตูม” เสียงระเบิดดังขึ้นในหัวของหยุนโม่หราน เขารู้สึกหน้ามืดตาลาย

หยุนโม่หรานรู้ทันทีว่า หายนะกำลังเกิดขึ้นกับเขา…

ทันใดนั้นเขาก็ร้องขอความเมตตาตัวสั่นงันงก “อ๋องอี้ ไม่ใช่ ไม่ใช่อย่างนั้น ข้าแค่โมโหเกินไป ไม่รู้ว่าถูกใครลักพาตัวมา ก็เลย ก็เลยพูดออกไปโดยไม่ยั้งคิด...”

“ล้นเกล้าล้นกระหม่อม เห็นแก่ที่ข้าเป็นพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของอี่ว์โหรว ได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย!”

หยุนอี่ว์โหรวโกรธจัดจนแทบจะกระอักเลือดออกมา โกรธจนตัวสั่น

เมื่อครู่นางไม่กล้าบอกให้หยุนโม่หรานหุบปาก ไม่เช่นนั้นจะกลายเป็นร้อนตัวเสียเอง

เหมือนกับที่กู้โม่หานบอกไว้เมื่อวานนี้ นางรู้ว่าเขาฉลาดมาก มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ขึ้นอยู่กับนาง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่รู้อะไรเลย แต่นึกไม่ถึงว่าหยุนโม่หรานจะมือไม่พายเอาเท้าราน้ำ ปากเปราะถึงขนาดนั้น!

ตอนแรกนางไม่ควรเชื่อเขาเลย ให้เขาลงมือก็ควรจะเตรียมทางหนีทีไล่ไว้ ตอนนี้เรียบร้อยแล้ว จับตัวได้พร้อมของกลาง!

ไม่ ไม่ นางจะตื่นตระหนกไปเองไม่ได้ ต้องรีบตัดความสัมพันธ์ให้ขาดสะบั้นโดยเร็วที่สุด

“ท่านอ๋อง...”

แต่กู้โม่หานไม่เปิดโอกาสให้หยุนอี่ว์โหรวพูด เขามองหยุนโม่หรานด้วยสายตาเยือกเย็น กล่าวอย่างเย็นชา

“ไว้ชีวิตเจ้า? เจ้าส่งคนมาลอบสังหารพระชายาของข้า แล้วยังใช้เงินในจวนอ๋องของข้าโดยพลการ สร้างปัญหาข้างนอกในนามของข้า ข้าจะยังไว้ชีวิตเจ้าได้อีกหรือ?”

พูดจบ เขาก็ชักดาบยาวออกมา แล้วแทงเขาอย่างแรง

ในชั่วพริบตา ดาบยาวก็เสียบเข้าที่ร่าง เลือดสาดกระเซ็นไปทุกทิศทาง

“ท่านอ๋องได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย ท่านอ๋องได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย!” หยุนโม่หรานหวาดกลัวจนฉี่ราด ถูกแทงอีกหนึ่งดาบ รู้สึกเจ็บปวดปิ่มจะขาดใจ ด้วยความกลัวตาย จึงรีบโดยความผิดไปให้หยุนอี่ว์โหรว

“ทะ…ท่านอ๋อง น้องสาวลูกพี่ลูกน้องให้เงินข้า นางข้าไปสังหารหนานหว่านเยียน ข้าถูกนางหลอกใช้!”

“หยุนโม่หราน เจ้าพูดบ้าอะไรอยู่!” หยุนอี่ว์โหรวอยากจะจับหยุนโม่หรานที่ไม่ไว้หน้าใคร ตัดเอ็นถลกหนังแล้วส่งไปฝังที่สุสานเหลือเกิน

“ข้าเคยให้เงินเจ้าก็จริง แต่ตอนแรกเจ้าสัญญากับข้า ว่าจะคืนเงินก้อนนี้เต็มจำนวนเมื่อเจ้าหาเงินได้”

“ข้าเป็นแค่ผู้หญิงที่ไม่มีที่ให้พึ่งพิงในจวนอ๋องอี้ ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้รับสิทธิ์ดูแลจวน ข้าเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเจ้า ตั้งแต่ต้นจนจบไม่เคยพูดถึงเจ้าในทางไม่ดีเลย แต่เจ้า...กลับโจมตีใส่ร้ายคนอื่นอย่างชั่วช้าเช่นนี้!”

นางมองกู้โม่หานร้องไห้ฟูมฟาย ทุกคำพูดดูเหมือนจะออกมาจากใจจริง

“ท่านอ๋อง ตอนนั้นเขาข่มขู่ข้า บอกว่าหากข้าไม่ให้เงินเขา เขาจะปล่อยข่าวลือออกไปภายนอกว่าข้ากับท่านอ๋องภายนอกดูสนิทสนมกันดีแต่ความจริงไม่ใช่ บอกว่าท่านเมินเฉยไม่เห็นจวนแม่ทัพอยู่ในสายตา โหรวเอ๋อร์ทำเพื่อท่าน เพื่อชื่อเสียงของจวนอ๋อง ข้าไม่มีทางเลือก…”